Θα περάσουΜΕ, θα σπουδάσουΜΕ, θα πετύχουΜΕ….

Γράφει στο efiveia.gr η Δημοσιογράφος Μαρία Σκαμπαρδώνη

Την ακούω να φωνάζει με μία φωνή που διαπερνά το χώρο και εκτοξεύεται από την είσοδο του σχολείου μέχρι το γραφείο των καθηγητών που είναι αρκετά χιλιόμετρα μακριά.

-Ήρθαμε να δούΜΕ τις βάσεις, να κοιτάξουΜΕ πώς γράψαΜΕ στις εξετάσεις. Τόσο κόπο κάναΜΕ, τόσο πολύ διαβάζαΜΕ όλη τη χρονιά.

Δίπλα της βρισκόταν ο γιος της ο οποίος προσπαθούσε να παραμείνει ήρεμος, προσπαθώντας να “συμβιβαστεί” με το ομαδικό πνεύμα της συζήτησης.

Εκείνη η μητέρα ήταν μία από “τις κλασσικές Ελληνίδες μητέρες”. Μία μητέρα που έβλεπε το παιδί της σαν προέκταση του εαυτού της, όχι σαν μία ξεχωριστή και αυτόνομη προσωπικότητα. Που επιθυμεί να καρπώνεται την προσπάθεια του παιδιού της, αντί να θεωρεί πως εκείνο πετυχαίνει μόνο του χωρίς φωστήρες και κατεβατούς με “με”.

Μία μητέρα που θέλει το παιδί της να είναι η σκιά του εαυτού της. Που το χρησιμοποιεί για να αισθανθεί εκείνη υπερήφανη και σημαντική. Που δεν αφήνει το παιδί της να είναι ο εαυτός του αλλά θέλει να το αιχμαλωτίσει και να το κάνει δέσμιο των δικών της απραγματοποίητων ονείρων.

Είναι η μητέρα εκείνη που θεωρεί πως όλοι θέλουν να βλάψουν το παιδί της και να το απομακρύνουν από αυτή. Και αντί να το ενθαρρύνει να ανεξαρτητοποιηθεί και να χτίσει τη δική του ζωή, γκρινιάζει και παραπονιέται επειδή δεν έμεινε προσκολλημένος εσαεί σε αυτή.

Είναι η μητέρα εκείνη που θέλει το παιδί της να είναι δέσμιος σε αυτή μέχρι τα σαράντα, να του πλένει τα εσώρουχα και τις κάλτσες και να μην αφήνει καμία “ανοικοκύρευτη και ξεπεταγμένη” να τον τυλίξει. Κρύβει επιδέξια την επιθυμία ελέγχου και χειρισμού και τη μεταμφιέζει σε μητρική αγάπη και ενδιαφέρον. Τρέχει με τα γεμιστά στο χέρι και μεταφράζει σε αγάπη την κρυμμένη ανασφάλεια που νοιώθει για να μην της “κλέψει” κανένας άλλος το παιδί της.

Αυτό που πρέπει να λέμε στα παιδιά είναι πως αξία έχει η προσπάθεια, ακόμα και αν το πολυπόθητο αποτέλεσμα δεν έρθει. Ίσως έρθει την επόμενη φορά. Είμαστε νικητές όχι μόνο επειδή πετυχαίνουμε, αλλά και επειδή προσπαθούμε.

Τα παιδιά δεν είναι προέκταση, ούτε ιδιοκτησία κανενός. Τα παιδιά δεν ανήκουν σε εμάς, όπως και σε κανέναν άλλον. Ανήκουν σε εκείνα, στα όνειρά τους, τα θέλω τους…..