Χαμένα ταλέντα…

Γράφει στο efiveia.gr η Δημοσιογράφος Μαρία Σκαμπαρδώνη

Εκείνο το παιδί που κάθεται τελευταίο στο θρανίο. Που δεν τα παίρνει εύκολα τα γράμματα, δεν είναι ξύλο πελεκημένο.

Που πολλές φορές μοιάζει ανήσυχο, μετράει τα δευτερόλεπτα να χτυπήσει το κουδούνι και να βγει στην αυλή.

Ένα παιδί που του αρέσει να περπατάει στα χέρια του, να έχει μία ευλυγισία αρκετά μεγάλη, να απολαμβάνει τις γυμναστικές ασκήσεις.

Είναι ένα από τα πολλά παιδιά τα οποία δε χωράνε στο αυστηρό σύστημα βαθμολόγησης των αρίστων. Το οποίο ταξινομεί τους κακούς μαθητές ως την ντροπή μίας ολόκληρης γενιάς.

Ένα σύστημα στο οποίο αν το παιδί δεν αποστηθίζει καλά, κατατάσσεται στους “αποτυχημένους”, τους απόκληρους της ζωής.

Ένα παιδί με ένα κρυμμένο χάρισμα που δεν περιλαμβάνει τη γρήγορη λύση μίας δύσκολης εξίσωσης ή τη συγγραφή ενός κειμένου με ταλέντο και καλή γνώση της Ελληνικής γλώσσας.

Με μία ικανότητα την οποία πολλοί δάσκαλοι θα προσπερνούσαν αδιάφορα. Μία ικανότητα να πλάθει με τα χέρια του ένα όμορφο ιπποποταμάκι ή να έχει μία υπερκινητικότητα την οποία ξεσπάει στη γυμναστική.

Πολλοί δάσκαλοι θα είδαν ένα παιδί να τινάζει το σώμα του, να ανεβοκατεβαίνει γρήγορα τις σκάλες ή να πετάγεται σαν αίλουρος, πηδώντας τα σκαλοπάτια δυο-δυο ή τρία-τρία. Θα πρόσεξαν κάποιο παιδί να τρέχει, να κάνει πιρουέτες, να εμφανίζει μία πιο έντονη σωματική κίνηση.

Θα σκέφτηκαν, σίγουρα, ότι το παιδί χάνει την ώρα του. Ότι δεν ασχολείται με τα μαθήματα του σχολείου, δεν αφιερώνει περισσότερη ώρα να παπαγαλίσει τη Γαλλική Επανάσταση και τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή.

Θα είχαν τα χρώματα από την παλέτα να έχουν πιτσιλίσει τα ρούχα και το πρόσωπό του και θα νευρίασαν. Κάθεται και ζωγραφίζει φεγγάρια και ποτάμια, αντί να γίνει ένας άνθρωπος προκομμένος, να ανοίξει βιβλίο και να μάθε κάνα γράμμα.

Και έτσι, χάσαμε μεγάλους ζωγράφους, ταλαντούχους αθλητές, προικισμένους λογοτέχνες. Επειδή δεν μπορούσε το δικό μας μυωπικό σύστημα να αντιληφθεί το ταλέντο τους και να το ενδυναμώσει.

Επειδή για τη δική μας λειψή κρίση όποιο παιδί δεν μπορεί να ακολουθήσει πίσω από την πλειοψηφία, θεωρείται ανίκανο, τεμπέλης, ένα παιδί που δεν παίρνει τα γράμματα.

Αν είχαμε τα μάτια μας ανοιχτά, αποδεσμευμένα από τις προκαταλήψεις, θα μπορούσαμε να δούμε σε ένα παιδί με ευλυγισία ένα παιδί που ενδεχομένως έχει μία έμφυτη κλίση στη γυμναστική.

Και όχι ένα παιδί που δε θα πετύχει τίποτα, επειδή δε συμβιβάζεται σα στρατιώτης πρόθυμος σε ένα απάνθρωπο εκπαιδευτικό σύστημα.

Αν είχαμε τα μάτια μας ανοιχτά και δεν ταυτίζαμε τον παπαγάλο με τον πετυχημένο, πόσα ταλέντα παιδιών θα είχαμε ανακαλύψει, πόσα άστρα θα είχαν λάμψει και δε θα έμεναν παραγκωνισμένα και ανεκμετάλλευτα.

Αν δε θεωρούσαμε πάρεργο την τέχνη, θα βλέπαμε το ιπποποταμάκι και θα προσπαθούσαμε να εξελιχθεί σε πίνακα τέχνης ολόκληρο.

Αν παρατηρούμε τα παιδιά, θα διαπιστώσουμε ότι δεν υπάρχει ούτε ένα που δεν έχει κάποιο ταλέντο, έστω σε κάτι που για εμάς φαντάζει ανούσιο.

Ανοίγοντας τους ορίζοντες, μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε τις υποδείξεις ενός ταλέντου που παλεύει να γεννηθεί, υπάρχει και χρειάζεται μεγάλη υποστήριξη να βγει στο φως και να καλλιεργηθεί. Θα μπορούσε ένα από αυτά τα παιδιά στα οποία λένε ότι δε θα πετύχουν τίποτα, να δούμε έναν αυριανό Ολυμπιονίκη..