Το έφηβο παιδί μου δε διαβάζει…

Γράφει στο efiveia.gr η Φιλόλογος – Life Coach Κλεονίκη Πανταζή

Όλοι οι γονείς έχουμε αντιμετωπίσει την άρνηση των εφήβων να διαβάσουν και γενικά να ανταπεξέλθουν στις σχολικές αλλά και στις εξωσχολικές τους υποχρεώσεις.

Συχνά δημιουργείται ένταση μεταξύ γονέων και εφήβων που πολλές φορές δημιουργούν απογοήτευση τόσο στο γονέα αλλά και στον έφηβο.

Ο λόγος που δε διαβάζουν δεν είναι τόσο απλός. Οι αιτίες της άρνησης τους να καθίσουν να διαβάζουν έχουν πολλές παραμέτρους.

Αρχικά, ενδέχεται ο έφηβος να μην μπορεί να συγκεντρωθεί και να εκφράζει την αδυναμία του με έντονη άρνηση, επειδή ο ίδιος αισθάνεται άσχημα και βιώνει αδιέξοδο.

Υπάρχει το ενδεχόμενο, αν είναι υπερκινητικός, ανήσυχος και αγχωμένος, να έχει κάποια στοιχεία της Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ). Σ’ αυτήν την περίπτωση, όταν η σύγχυση, η υπερκινητικότητα και το άγχος είναι σε καθημερινή βάση, χρειάζεται έλεγχο από ειδικό καθώς και τη βοήθεια του Coach, ειδικευμένου σε θέματα ΔΕΠΥ, ώsτε να βοηθήσει τον έφηβο να βάλει σε τάξη το ταραγμένο του μυαλό, φτιάξει το δικό του πρόγραμμα μελέτης και δράσης, καθώς και να απαλλαγεί από τις ενοχές που το ταλανίζουν.

Παράλληλα, είναι πιθανό στο σχολείο να μη βρίσκει συμπαράσταση και να αισθάνεται αβοήθητος. Σε πολλές συνεδρίες οι έφηβοι μού εκμυστηρεύονται ότι θέλουν να διαβάσουν, αλλά δεν ξέρουν με ποιο τρόπο να το κάνουν. Συνήθως οι εκπαιδευτικοί του σχολείου δίνουν τις πληροφορίες του μαθήματος, χωρίς να υπάρχει η σχετική καθοδήγηση, ώστε οι μαθητές να μπορούν να τις διαχειριστούν. Τότε εμφανίζουν άρνηση και ματαίωση… αισθάνονται πως ό,τι και να κάνουν δε φέρνει κανένα αποτέλεσμα…

Ένα βασικό στοιχείο που βιώνουν είναι οι αυξημένες απαιτήσεις καθώς και η πίεση της διδακτέας ύλη, με τα κενά που έχουν προκύψει από την περίοδο του εγκλεισμού, τα οποία, τις περισσότερες φορές, κανείς δεν σκέφτεται να τα καλύψει..

Οι έφηβοι αισθάνονται αβοήθητοι και ανίκανοι να ξεπεράσουν το πρόβλημα που τους δημιουργεί ενοχές, θυμό και συγκρούσεις με τους γονείς του.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όσο υποφέρουμε εμείς οι γονείς κατά τη διάρκεια της «φιλονικίας» με το έφηβο παιδί μας, τόσο υποφέρουν κι αυτά.

Πώς μπορούμε εμείς οι γονείς να βοηθήσουμε τον έφηβό μας;

Καταρχάς, αποστασιοποιούμαστε από την συγκρουσιακή κατάσταση που βιώνουμε, λέμε στον εαυτό μας ότι δεν πρέπει να παίρνουμε προσωπικά όσα μας λέει το παιδί μας και προσπαθούμε να το καταλάβουμε

Γινόμαστε παρατηρητικοί. Παρατηρούμε τι το αποδιοργανώνει. Δεν αφήνουμε την τηλεόραση στο σπίτι μονίμως ανοικτή και εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε συνέχεια στο κινητό.

Όταν είμαστε στο σπίτι, προσπαθούμε να δημιουργούμε ένα κοινό πρόγραμμα, όπως φαγητού ή ύπνου, ώστε ο οργανισμός να μπαίνει σε μια σειρά και να το μυαλό σε μια τάξη. Το πρόγραμμα στο σπίτι είναι ευθύνη του γονέα. Πώς μπορούμε να ζητάμε από τον έφηβό μας να έχει πρόγραμμα, αν εμείς δεν το υποστηρίζουμε;

Φροντίζουμε να δημιουργήσουμε κατάλληλη διάταξη στο δωμάτιό του, ώστε ο έφηβος μαθητής να αισθάνεται άνετα για το διάβασμά του. Προσέχουμε να υπάρχει κατάλληλος φωτισμός και κατάλληλο περιβάλλον διαβάσματος-π.χ. γραφείο και κατάλληλη καρέκλα.

Υποστηρίζουμε τον έφηβό μας με φροντιστηριακά μαθήματα κι αν δεν υπάρχει η δυνατότητα, αφιερώνουμε χρόνο για να τον βοηθήσουμε. Στην αρχή είναι δύσκολο να προσαρμοστεί, αλλά χρειάζεται να τον πείσουμε.

Πώς μπορούμε να πείσουμε έναν έφηβο να διαβάσει;

Όταν τον κοιτάζουμε με αγάπη και αποδοχή! Όλα τα παιδιά του κόσμου έχουν την ανάγκη της αποδοχής από τους γονείς τους.

Εστιάστε στα θετικά του, επαινέστε την κάθε προσπάθεια και δηλώστε εμπιστοσύνη.

Ακούστε αυτά που λέει το έφηβο παιδί σας και σκεφτείτε μήπως χρειάζεται να επαναπροσδιοριστείτε. Οφείλουμε να σεβόμαστε την άποψή τους, αλλά και να τη φιλτράρουμε.

Κάντε την ερώτηση στον εαυτό σας: Τι περιμένω από το παιδί μου; Πόσο εγώ τον υποστηρίζω γι’ αυτό;

Τα παιδιά χρειάζονται υποστήριξη, πόσο μάλλον τη δεδομένη περίοδο, όπου έχουν βγει από μια μακρά περίοδο εγκλεισμού που τους στιγμάτισε ψυχικά και τους άλλαξε τις ισορροπίες στην κοινωνικότητά τους.

Πολλοί έφηβοι μού εκφράζουν τη θλίψη και την απογοήτευσή τους, επειδή κανείς δεν έχει λάβει υπόψη του τη δύσκολη περίοδο που πέρασαν και όλοι συμπεριφέρονται σαν να μην έχει συμβεί ποτέ. Δηλώνουν πως οι καθηγητές στο σχολείο, στην πλειοψηφία τους, συμπεριφέρονται επικριτικά και κάποιες φορές με αγένεια προς το άτομό τους. Από την άλλη πλευρά οι γονείς είναι πιεστικοί μαζί τους και στο τέλος νιώθουν ανεπαρκείς και άχρηστοι!

Ως γονείς εφήβων, οφείλουμε να τους ακούμε, να τους κατανοούμε – κατανοώ σημαίνει μπαίνω στη θέση του άλλου – να τους ρωτάμε να μας εξηγούν τι νιώθουν και τι τους προβληματίζει, αλλά και να τους πείσουμε ότι είμαστε δίπλα τους  για να τους υποστηρίξουμε και τα τους αγαπήσουμε, αφού προηγουμένως τους αποδεχτούμε!

Είναι σημαντικό, κάθε μέρα να υπενθυμίζουμε στους εφήβους  μας που ζουν σε έναν απαιτητικό και δύσκολο κόσμο, ότι τους αγαπάμε, τους συγχωρούμε και νοιαζόμαστε γι’ αυτούς!