Γράφει στο efiveia.gr ο Δερματολόγος – Αφροδισιολόγος Διονύσης Ανανιάδης
Συχνά δεχόμαστε στα ιατρεία μας εφήβους ασθενείς, οι οποίοι προσέρχονται συνοδευόμενοι από τους γονείς τους για το συνηθέστερο πρόβλημα αυτής της ηλικίας, την ακμή. Στο παρόν άρθρο δεν θα αναφερθώ σε συμβουλές και θεραπείες για την ακμή. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω αυτήν την ιδιαίτερη ψυχολογική επιβάρυνση που παρατηρούμε σε αυτούς τους νέους και δικαιολογημένα άλλωστε.
Η εφηβεία είναι η ηλικία κατά την οποία συμβαίνουν πολλές οργανικές αλλαγές (σωματικές, υπερέκκριση ορμονών, συναισθηματικές, κ.ά.) και στην οποία ο νέος και η νέα, όπως η φύση τους ωθεί, προσπαθούν να ξεφύγουν από τον μέχρι τότε εναγκαλισμό κυρίως των γονέων και να πλασαριστούν και οι ίδιοι ισότιμα στο κοινωνικό περιβάλλον και να γίνουν αποδεκτοί με επιτυχία. Είναι η χρονική περίοδος κατά τη διάρκεια της οποίας οι νέοι προσπαθούν να γίνουν αρεστοί στο άλλο φύλο και αναρωτιούνται γι’ αυτό αλλά και γενικότερα για τις ικανότητες καθώς και την εμφάνισή τους.
Αυτή η επικείμενη προσαρμογή και αποδοχή του νέου στον κοινωνικό ιστό προκαλεί πολλά ενδεχόμενα συναισθήματα και καταστάσεις, που με τη σειρά τους επιδρούν θετικά ή αρνητικά. Βασικό στοιχείο, εκτός των άλλων, αποτελεί η εμφάνιση και ιδιαίτερα το πρόσωπο, το οποίο είναι το πρώτο για το οποίο ο έφηβος αισθάνεται ασυναίσθητα ότι κρίνεται.
Και έρχεται η ακμή και όλα αυτά τα κάνει να φαίνονται μακρινό όνειρο. Έρχεται να γεμίσει με αμφιβολία και έλλειψη αυτοεκτίμησης το νέο άνθρωπο με ό,τι αυτά συνεπάγονται. Η επίδραση της ακμής στους νέους είναι τέτοια που μελέτες έδειξαν ότι ο πάσχων από ακμή αξιολογεί την πάθησή του ως ίσης ή μεγαλύτερης βαρύτητας με παθήσεις όπως η ψωρίαση, η επιληψία κ.ά.
Ως συνέπεια αυτών, ο πάσχων κλείνεται στον εαυτό του, περιορίζει τις δραστηριότητές του, χάνει την αυτοπεποίθηση και την αποδοτικότητά του και όλα αυτά στην κρίσιμη ηλικία της εφηβείας, που πολλές φορές καθορίζει το μέλλον μας. Αλλά και αν ακόμη δεν καθόριζε η εφηβεία το μέλλον μας, για ποιο λόγο να μην αποτελεί η εφηβεία ένα σημείο αναφοράς της πιο ευτυχισμένης χρονικής περιόδου της ζωής μας;
Ευτυχώς υπάρχει ο κατάλληλα εκπαιδευμένος γιατρός, δηλαδή ο δερματολόγος, ο οποίος οφείλει, και έχει εκπαιδευτεί για αυτό, να ασχοληθεί και με τις δύο πλευρές του προβλήματος. Δηλαδή και με την κλινική εικόνα (τύπος ακμής, βαρύτητα, σταδιοποίηση, επιλογή θεραπευτικού πλάνου, παρακολούθηση με ενδεχόμενες θεραπευτικές αλλαγές κλπ.) αλλά και με την ψυχολογική υποστήριξη του ασθενούς.
ΓΟΝΕΙΣ
Από τη μεριά του ο δερματολόγος στην όλη προσπάθειά του χρειάζεται την υπομονή και τη συνεργασία του ασθενούς αλλά και των γονέων, οι οποίοι θα πρέπει -παρακολουθώντας διακριτικά την όλη πορεία- να ενθαρρύνουν το παιδί τους, να μη προσθέτουν εκνευρισμό και να βοηθήσουν το παιδί να λειτουργήσει αυτόνομα και υπεύθυνα, σύμφωνα με τις οδηγίες και τον προγραμματισμό του δερματολόγου.
Πολλές φορές οι γονείς προσπαθούν να υποβιβάσουν το πρόβλημα του παιδιού τους, ίσως επειδή στο περιβάλλον τους στο παρελθόν συναντήσανε σημαντικότερα προβλήματα υγείας και όχι μόνο. Αργούν να φέρουν το παιδί τους στο δερματολόγο με τη δικαιολογία ότι «στην εποχή μας η ακμή θεραπευότανε μόνη της, με το χρόνο», μη υπολογίζοντας και τα ενδεχόμενα σημάδια-ουλές που μένουν ανεξίτηλα στο δέρμα. Και βέβαια στην ερώτηση πώς θα αισθανόντουσαν οι ίδιοι αν είχαν το μισό έστω πρόβλημα του παιδιού τους, μένουν σκεπτόμενοι και άφωνοι.
Και σ’ αυτή τη μάχη ενάντια στην ακμή, που σημειωτέον είναι χρονοβόρα, δεν χρειάζεται να χάνουμε χρόνο τρέχοντας σε φαρμακεία, αισθητικούς, «γνωστούς του γνωστού», πολλά υποσχόμενους και διαφημιζόμενους, παρασυρόμενοι από σχόλια και μεμονωμένες υποδείξεις. Ο δερματολόγος είναι ο κατάλληλος (και ουσιαστικά και νομικά) και είναι πρόθυμος να βοηθήσει.
Να γνωρίζουμε ότι κάθε μέρα, κάθε ώρα που περνά και ένας νέος δεν παίρνει τη βοήθεια που οφείλουμε να του δώσουμε, είναι ένας επιπλέον ψυχικός τραυματισμός στο διαμορφούμενο νεανικό και ευαίσθητο χαρακτήρα και προσωπικότητά του. Έχουμε όλοι ευθύνη..!