Υπάρχουν και παιδιά που δεν μπορούνε…

Γράφει στο efiveia.gr η Δημοσιογράφος Μαρία Σκαμπαρδώνη

Γεννιόμαστε και ο προγραμματισμός μας σε αυτή τη ζωή είναι σχεδόν βέβαιος: γεννιέμαι, πηγαίνω σχολείο, σπουδάζω, δουλεύω, παντρεύομαι, κάνω παιδιά, πεθαίνω. Τέλος. Δεν υπάρχει τίποτα εκτός ή πέρα από αυτό. Είσαι υποχρεωμένος να επωμιστείς ένα σενάριο που η κοινωνία δημιούργησε για εσένα, αλλά χωρίς εσένα.

Η απαιτητική κοινωνία του σήμερα, απαιτεί από εμάς διαρκώς, μας τεντώνει σα λάστιχο. Συνθλίβει τη θέλησή μας και μας εξουθενώνει διότι χανόμαστε μέσα σε πολυάριθμες υποχρεώσεις και μας ξεχνάμε.

Και τα παιδιά μέσα σε αυτή τη μηχανή του κιμά και όχι μόνο; Γαλλικά, Αγγλικά, μπαλέτο, κολύμβηση, ξένες γλώσσες, φροντιστήρια, τρέξιμο ασταμάτητο από εδώ και από εκεί. Γιατί πρέπει να είμαστε καλύτεροι από τους άλλους, πιο πετυχημένοι από τους άλλους, πιο όμορφοι από τους άλλους, πιο καταξιωμένοι από τους άλλους.

Και τα παιδιά μαθαίνουν να βλέπουν μόνο τις εξωτερικές τους επιτυχίες και με βάση αυτές να κρίνουν τον εαυτό τους.

Η αλήθεια είναι αυτή: υπάρχουν και παιδιά που δεν μπορούνε, δεν έχουν κλίση στα γράμματα, δεν μπορούν να κάνουν μεταπτυχιακά ή master. Δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να γίνουν αυτό που θέλουμε εμείς, αυτό που περιμένουμε εμείς, αυτό που προσδοκάμε εμείς. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι γεννημένοι για έναν και μόνο δρόμο. Υπάρχουν και άλλοι παράδρομοι..

Και αν ένα παιδί δεν είναι γεννημένο ή δεν είναι η κλίση του να σπουδάσει ή να γίνει πανεπιστήμονας, δεν πειράζει. Ας γεννήθηκε για να γίνει κηπουρός, υδραυλικός, ηλεκτρολόγος, κομμωτής, οτιδήποτε θελήσει. Σημασία έχει να είσαι καλά έχοντας αφοσιωθεί ολόκαρδα σε αυτό που αγαπάς, όχι να παλεύει όλη σου τη ζωή να ικανοποιήσεις προσδοκίες, όνειρα και απαιτήσεις.