Γράφει στο efiveia.gr η Ιωάννα
Εδώ και πολλά χρόνια από τότε που το παιδί μου ξεκίνησε το σχολείο (παιδικό σταθμό) το πάω εγώ κάθε πρωί. Ο μπαμπάς μας δεν προλαβαίνει διότι δουλεύει από πολύ πρωί.
Μια καθημερινή μας συνήθεια ήταν πριν το αφήσω στο σχολείο, να το κρατάω μία σφιχτή αγκαλιά και να του δίνω ένα γλυκό, τρυφερό φιλί να το προστατεύει όσο θα είναι μακριά μου.
Αυτό συνεχίστηκε και στο δημοτικό.
Ώσπου, πρέπει να ήταν στην Πέμπτη τάξη, καθώς το πήγαινα με το αυτοκίνητο στο σχολείο, δύο τετράγωνα πριν φτάσουμε, γυρίζει με μεγάλη φυσικότητα και αποφασιστικότητα και μου λέει «Αν θες να με φιλήσεις κάντο τώρα, όχι κοντά στο σχολείο».
Φυσικά και το έκανα, όμως μέσα μου πλέον ήξερα πως το παιδί μου μεγάλωσε, άλλαξε. Από εκεί και πέρα, μέρα με την μέρα, έβλεπα τις μικρές, απλές αλλά τόσο σημαντικές αλλαγές, που ίσως στην αρχή μόνο μια μαμά θα μπορούσε να αντιληφθεί.
Τα χρόνια περάσανε με το φιλί να γίνεται όλο και πιο σπάνιο, η δε αγκαλιά κάτι το άπιαστο. Όμως το περίμενα, ήξερα πως θα ερχόταν αυτή η μέρα, μπορεί να με πονάει ώρες ώρες, όμως ξέρω πως το παιδί μου ακολούθησε την φυσιολογική οδό των πραγμάτων.
Μεγάλωσε. Ανεξαρτητοποιήθηκε. Παρόλα αυτά αισθάνομαι πως όλα όσα του έχουμε προσφέρει απλόχερα, κάποια στιγμή θα βγουν. Θα ηρεμήσει και θα μας ξαναγκαλιάσει .
Η ζωή κάνει κύκλους, μην το ξεχνάμε και όλα αυτά που τα ζουν τα παιδιά μας σήμερα, κάπου παλαιότερα τα έχουμε ζήσει και εμείς.