Ένα παιδί στον δρόμο των εξαρτήσεων…

Γράφει στο efiveia.gr η Δημοσιογράφος Μαρία Σκαμπαρδώνη

Δεν ξέρω για ποιο λόγο τιμωρείς τόσο σκληρά τον εαυτό σου. Γιατί δε βλέπεις πως γέρασες, αν και τα νιάτα σου ακόμα δεν έχουν ανθίσει.

Δεν ξέρω τι λάθη έκανα. Ό,τι και αν έκανα, για ό,τι δεν έπραξα ή έπραξα, ζητάω συγγνώμη.

Όποιο πρόβλημα και αν είχες, γιατί δε μου μίλησες; Γιατί δε μου ανοίχτηκες; Φοβήθηκες την αντίδρασή μου; Αφού σε αγαπώ, θα σε έδιωχνα από κοντά μου ποτέ;

Γιατί πίστεψες πως θα γίνεις ευτυχισμένος αν τρυπήσεις το χέρι σου με αυτό το δηλητήριο; Γιατί αναζήτησες την ευτυχία σε έναν δρόμο που σταδιακά θα σε οδηγήσει σε σωματική και πνευματική εξαθλίωση;

Πολλές φορές, σε βλέπω να τρέμεις την ώρα που μιλάς. Και ενώ ήθελες να είσαι ελεύθερος, υποδουλώθηκες σε αυτή την εξάρτηση, παιδί μου.

Όταν είδα μέσα στην τσάντα σου εκείνα τα χάπια, κάτι είχα υποψιαστεί. Η βιαιότητά σου όσες φορές μου ζήτησες χρήματα, επιβεβαίωσε τους φόβους μου.

Πόσα παιδιά αναζητώντας λίγη ευτυχία, οδηγήθηκαν σε σκοτεινούς δρόμους! Πόσοι πλούτισαν από το θάνατο που πλάσαραν ως ευτυχία στους νέους με σκοπό το δικό τους κέρδος και όφελος.

Και σε αυτό ευθυνόμαστε όλοι εμείς. Η οικογένεια που δε μιλάει ανοιχτά για τους υπάρχοντες κινδύνους, το ανάπηρο εκπαιδευτικό μας σύστημα που ενδιαφέρεται μόνο για τα ασήμαντα και όχι για την ουσία των πραγμάτων, η τηλεόραση που δε δείχνει ποτέ την αλήθεια αυτής της μάστιγας. Όλοι μας, ο καθένας με τον τρόπο του αφήσαμε πολλά παιδιά να κυλιστούν σε δρόμους αυτοκαταστροφής.

Ακόμα και μέσα στο πλησίασμα του θανάτου, η ζωή μπορεί να λάμψει. Άφησε την ψευδαίσθηση της ελευθερίας και της χαράς και αγωνίσου για την πορεία προς την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!!!