Τι θα πω στο παιδί μου;

Γράφει στο efiveia.gr η Δημοσιογράφος Μαρία Σκαμπαρδώνη

Το έχουμε αυτό εμείς οι ενήλικες. Υποτιμούμε ουκ ολίγες φορές τη νοημοσύνη των παιδιών, τη συναισθηματική τους ευφυΐα και νομίζουμε τους εαυτούς μας εμπειρότερους, σοφότερους.

Πνιγόμαστε σε μία κουταλιά νερό, επειδή αδυνατούμε να δούμε το προφανές: πως ένα παιδί οφείλει να γνωρίζει την αλήθεια για μία κατάσταση. Όχι με τρόπο που ένας ενήλικας θα μπορούσε να αντιληφθεί, με ωμό ρεαλισμό, αλλά με έναν επεξηγηματικό τρόπο που θα βοηθούσε το παιδί της παιδικής/εφηβικής ηλικίας να προσαρμοστεί σε ένα γεγονός και να το μεταβολίσει. Όχι με σκληρές αναλύσεις, αλλά πιο εύπεπτα, μέχρι το πέρασμα της ηλικίας να επιτρέψει και τη μεγαλύτερη ενημέρωση και διοχέτευση πληροφοριών.

Τι θα πω στο παιδί μου;

Η ενήλικη προβολή επιβάλλεται επάνω σε ένα παιδί, το οποίο μπορεί καν να μην ασχοληθεί με ένα γεγονός που για τα δικά μας μάτια φαντάζει ανεξήγητο, τρομερό, τραγικό. Τα παιδιά έχουν τη φυσική περιέργεια να αναζητούν, αλλά την ικανότητα της αποδοχής δίχως υπερβολικές εξηγήσεις και δικαιολογίες.

Ο δικός μας φόβος επιβάλλεται σε ένα παιδί το οποίο μπορεί όχι μόνο να μην επηρεαστεί, αλλά να μην ασχοληθεί καν.

Αλλά δεν το καταλαβαίνω, τα παιδιά από μικρά μαθαίνουν ιστορικά γεγονότα, πληροφορίες για πολέμους, μαθαίνουν πως η δική τους χώρα πάντοτε αδικείται αλλά ποτέ δεν αδίκησε, καθώς δε μαθαίνει ποτέ το ιστορικό γεγονός από τη ματιά της άλλης χώρας.

Τότε, γιατί τα παιδιά να μην αναγνωρίζουν – όσο πιο απλά και λιτά γίνεται – την αλήθεια για τα θεμελιώδη γνωρίσματα της ζωής, για τους συνανθρώπους μας και τις διαφορετικότητές τους σε όλα τα επίπεδα, για το γεμάτο με διαφορετικά χρώματα κόσμο μας;

Τι θα πω στο παιδί μου;

Μα την αλήθεια. Όσο πιο απλά γίνεται, όσο πιο κατανοητά αυτό είναι εφικτό για τον ψυχισμό του. Κανένα παιδί, κανένας έφηβος ενδεχομένως να μην έχουν την ηλικιακή ωριμότητα για να αντιληφθούν ένα θέμα εις βάθος. Αλλά μαθαίνουν και με αυτόν τον τρόπο, εντυπώνεται αυτή η εξήγηση στο μυαλό τους και ενθαρρύνει τη γνωστική τους κάλυψη και περιέργεια.

Την αλήθεια λέμε. Δεν τη σκεπάζουμε, δεν την πασπαλίζουμε, δεν την αποκρύπτουμε. Απλώς τη μεταφέρουμε με ένα τρόπο που δε θα είναι επιβαρυντική, αλλά και όχι αλλοιωμένη.