Οι μανάδες φταίνε που τους μεγάλωσαν έτσι…

Γράφει στο efiveia.gr η Δημοσιογράφος Μαρία Σκαμπαρδώνη

Αυτή η μάνα φταίει που τον κατάντησε έτσι, τον καλόμαθε τόσα χρόνια!

Και πάλι, η μητέρα χρησιμοποιείται ως τρόπος ξεπλύματος σε κάθε πράξη γυναικοκτονίας ή ακραίας βίας από τη μεριά ενός άνδρα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως στην Ελληνική κοινωνία υπάρχει μία παθιασμένη σχέση εξάρτησης ανάμεσα στη μητέρα και τον γιο. Η μητέρα ουκ ολίγες φορές βλέπει τον γιο της ως σύντροφο, καλλιεργώντας αυτό που λέμε με σύγχρονους όρους «συναισθηματική αιμομιξία». Και ναι, πολλές μανάδες, από την παιδική ηλικία, την εφηβεία μέχρι και την ενηλικίωση του αγοριού τους, καλλιεργούν μία μορφή ερωτικής σχέσης μαζί του, περνώντας του υποσυνείδητα την πεποίθηση πως είναι η μόνη γυναίκα που αξίζει τον σεβασμό στη ζωή του.

Ωστόσο, το να επιρρίπτουμε ευθύνες μόνο στη μητέρα, ενδυναμώνει εκείνη την ολισθηρή πεποίθηση, σύμφωνα με την οποία μία γυναίκα ευθύνεται για κάθε κακό.

Λησμονούμε όμως, και όλους τους υπόλοιπους οικογενειακούς φορείς κοινωνικοποίησης, τον ρόλο του πατέρα, ο οποίος ουκ ολίγες φορές, είναι εκείνος που διαπαιδαγωγεί με μπόλικη δόση τοξικής αρρενωπότητας, τα αρσενικά μέλη της οικογένειας.

Έτσι, το νεαρό αγόρι μαθαίνει τοξικές πεποιθήσεις, όπως το ότι να δείχνει ένας άνδρας ευαισθησία ή να δακρύζει, είναι ντροπή. Όπως το ότι ο άνδρας ο οποίος έχει πολλές σεξουαλικές επαφές είναι μάγκας, σε αντίθεση με τη γυναίκα η οποία χαρακτηρίζεται πόρνη.

Ένας άνδρας δεν είναι λιγότερο άνδρας όταν δακρύζει, όταν δείχνει έλεος στον πιο αδύναμο, όταν συγχωρεί, όταν ζητάει συγγνώμη. Και αυτό ένα αγόρι το μαθαίνει από παιδί, από έφηβος, όχι στα μισά της ζωής του ή όταν συμπληρώσει έναν αιώνα ζωής. Το μαθαίνει από μικρό, από έφηβος, ότι οι γυναίκες δεν είναι κτήματα, ότι οι διαφορετικοί συνάνθρωποι δεν είναι παρίες. Ότι πρέπει και έχει δικαίωμα να σηκώσει το χέρι μόνο όταν πρόκειται να βοηθήσει κάποιον.

Δε φταίνε μόνο οι μανάδες που μεγάλωσαν έτσι. Φταίει η ίδια ασφυκτική και εμμονική με τα αρρωστημένα πρότυπα ανδρισμού κοινωνία μας…