Μα υπάρχουν παιδάκια στην Αφρική που πεινάνε!

Γράφει στο efiveia.gr η Δημοσιογράφος Μαρία Σκαμπαρδώνη

Με αυτήν τη φράση πειθόμασταν πολλά παιδάκια (όταν ήμασταν) να φάμε το φαγητό μας. Εκείνα τα όσπρια που δεν αντέχαμε, εκείνα τα λαδερά που μας έφερναν αναγούλα, εκείνες τις μπάμιες που θέλαμε να ξεχάσουν στο ψυγείο.

Με αυτήν τη φράση που δήθεν κρύβει ανθρωπισμό, ενδιαφέρον, συμπόνια. Αλλά στην πραγματικότητα, είναι ενοχική, πιεστική, ενώ κρύβεται πίσω από την πρόφαση του ενδιαφέροντος.

Κανένας άνθρωπος δεν υποκινήθηκε από ενοχές σε κάτι που θα τον ωφελήσει πραγματικά. Κανένα παιδί που μαθαίνει να ζει με ενοχές δεν διαπαιδαγωγείται σωστά.

Όταν προσπαθείς να συγκρίνεις τον εαυτό σου με κάποιον για να νιώσεις καλύτερα, στην ουσία τον υποτιμάς. Τον χρησιμοποιείς για να δυναμώσεις το Εγώ σου που εκείνη τη στιγμή θεωρεί πως στερείται, υστερεί και βρίσκεται σε εσωτερική πίεση.

Κανένας άνθρωπος, ούτε και τα παιδάκια στην Αφρική, δεν υπάρχουν για να σε κάνουν να αισθάνεσαι χαρούμενος που δεν είσαι σαν αυτά.

Κανένας άνθρωπος δεν υπάρχει για να υποδύεται τον ρόλο της παρηγορήτρας.

Όλοι οι άνθρωποι ζούμε, αναπνέουμε, υπάρχουμε, μέσα σε έναν κυκεώνα προκλήσεων και δυσκολιών, προσπαθώντας πάντοτε όμως να στρέφουμε το βλέμμα μας ψηλά.

Κανένα πλάσμα δεν υπάρχει για να ανεβάζει το ταπεινωμένο ηθικό μας, όταν εμείς αισθανόμαστε δυστυχισμένοι και ξεχασμένοι στα απόνερα της ζωής.

Ας σταματήσουμε επιτέλους, να αναμασάμε τις ίδιες απειλές με τα παιδάκια της Αφρικής. Ας ξεκινήσουμε να βοηθάμε πρακτικά, αληθινά. Ας πάρουμε τα παιδιά από το χέρι και ας τα οδηγήσουμε στο δρόμο της προσφοράς, της ανιδιοτέλειας, του δοσίματος για το συνάνθρωπο.

Ο κόσμος δεν αλλάζει με λόγια, αλλά με πράξεις. Ο κόσμος δεν αλλάζει από τους πολλούς, αλλά όταν οι λίγοι ξεκινήσουν να επηρεάζουν τους πολλούς.