Γύρισα σπίτι από την δουλειά, για ακόμα μια μέρα ο γιος μου κοιμάται ή μάλλον κάνει πως κοιμάται, σκεπασμένος, πονάει η κοιλιά του, δεν θέλει να πάει σχολείο, δεν θέλει να πάει αγγλικά, δεν θέλει να μπει στο Facebook.
Τον ρωτάω τι συμβαίνει και φυσικά η απάντηση είναι “τίποτα”. Προφασίζεται ότι πονάει απλά η κοιλιά του, όμως ξέρω πως δεν έχει κάτι. Πήγαμε σε γιατρό, ψυχολογικό είναι μας είπε.
Αναρωτιέμαι τι μπορεί να συμβαίνει, γιατί δεν μου μιλάει. Οι φίλοι του που τόσο καιρό μπαινόβγαιναν στο σπίτι μου που είναι;
Τον ρωτάω, τον πιέζω, αποτέλεσμα δεν υπάρχει, μόνο η απάντηση «ΆΣΕ ΜΕ». Πώς μπορώ να τον αφήσω βλέποντάς τον έτσι; Το παιδί μου πονάει, το βλέπω αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι. Πάντα μου τα έλεγε όλα, τώρα όμως δεν μου μιλάει ….
Ώστε μια μέρα τον βρήκα να κλαίει, και εκεί μου τα είπε όλα.
Το παιδί μου το εκφοβίζουν, bullying όπως λένε τώρα. Όλα ξεκίνησαν από έναν κολλητό, ο θεός να τον κάνει κολλητό. Μια παρεξήγηση ήταν αρκετή για να περάσει το παιδί μου όλα αυτά. Κοροϊδία, λόγια που δεν έχει πει τα λέγανε για να τον κάνουν πέρα όλοι, και φυσικά βρίσιμο στο Facebook.
Μου είπε ότι μέρες τώρα δεν του μιλάει κανείς στο σχολείο, είναι μόνος του στα διαλείμματα, τον κοιτάνε και γελάνε.
Μιλήσαμε, μιλήσαμε και ξανά μιλήσαμε.
Κατάλαβε, έτσι τουλάχιστον μου έδειξε και το είδα και εγώ γιατί ανοίχθηκε. Τελικά βρήκε και άλλες παρέες αλλά το γεγονός του ότι θέλει να αλλάξει σχολείο παραμένει. Γιατί όσο και να το κατάλαβε, όσο και να μίλησε, όσο και αν δείχνει δυνατός, μέσα του πονάει.
Μην αφήνετε τα παιδιά σας, μιλήστε τους, κάτι απλό για εσάς για εκείνα μπορεί να είναι γιγάντιο.
Μια μικρή αλλαγή στην συμπεριφορά τους μπορεί να μην την αντιληφθούμε, αλλά αν παραμείνει και συνεχίζεται για μέρες τότε πρέπει να επιμείνουμε, να μάθουμε, να ρωτήσουμε.
Δεν είναι αναγκαίο το παιδί σας να είναι αλλοδαπό, ή να έχει μια ιδιαιτερότητα για να του κάνουν εκφοβισμό. Δυστυχώς η κοινωνία των παιδιών είναι πολύ σκληρή, και πλέον πρέπει να προσέχουμε διπλά.
Ενημερωθείτε, Μιλήστε, Ακούστε τα παιδιά σας.
Δέσποινα