Έφηβοι και ερωτική απογοήτευση

Γράφει στο efiveia.gr η Δημοσιογράφος Μαρία Σκαμπαρδώνη

Για τους περισσότερους ανθρώπους, ο πρώτος έρωτας είναι καθοριστικός για τη μετέπειτα ερωτική τους ζωή. Η άγνοια που υπήρχε μέχρι πρωτύτερα, καθώς και η έλλειψη εμπειριών και ωριμότητας σχετικά με το περιεχόμενό του, οδήγησε σε εξιδανικεύσεις και ακραίες απογοητεύσεις έφηβους και νέους ανθρώπους.

Για τον κάθε νέο άνθρωπο, το αίσθημα πως είναι ερωτευμένος είναι τόσο βαθύ και φέρνει τόσο μεγάλη χαρά που μέσα σε αυτό δε χωράει εκείνη τη στιγμή καμία αντίρρηση και προσταγή. Είναι η εσωτερική φωνή τόσο ισχυρή που μέσα της δε χωράει η απαγόρευση αλλά και οι αρνητικές σκέψεις.

Επειδή όμως ο έρωτας – όπως και άλλο γεγονός – δεν έχει πάντοτε ευχάριστο τέλος, είναι συνηθισμένο γεγονός οι ερωτικές απογοητεύσεις. Είτε επειδή μία σχέση τελειώνει, είτε επειδή δεν υπάρχει ανταπόκριση, ο ψυχικός πόνος είναι το ίδιο σοβαρός και βαθύς. Πόσο μάλλον για έναν άπειρο και νέο άνθρωπο που ίσως να μην είχε προετοιμαστεί κατάλληλα για μία υπαρκτή αρνητική έκβαση.

Αν υπάρχει υγιής οικογενειακός δεσμός, τότε ο βαθιά πληγωμένος έφηβος μπορεί να αισθανθεί την αγάπη και την εκτίμηση του περιβάλλοντός του, αλλά και να εκφράσει την πικρία που υπάρχει στον εσωτερικό του κόσμο.

Ο έφηβος πρέπει να ενημερώνεται για τη σημασία του έρωτα, την αναγκαιότητά του στην αμοιβαιότητα προκειμένου να υπάρχει και να υφίσταται, τις προεκτάσεις που φέρνει στη ζωή η σεξουαλική πράξη (εγκυμοσύνη, σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα κτλ). Βρίσκεσαι δίπλα του και του μιλάς για τις απογοητεύσεις που υπάρχουν στο διάβα της ζωής, διαβεβαιώνοντας τον ίδιο για το γεγονός πως η στεναχώρια του σήμερα σε προετοιμάζει για τον καλύτερό εαυτό σου αύριο.

Ο έρωτας είναι δυνατό και απόλυτο συναίσθημα. Και αν αξιοποιηθεί σωστά, ακόμα και αυτός μπορεί να αποτελέσει ένα σχολείο και ένα μάθημα ζωής.