Δεν είσαι κοριτσάκι πια…

Γράφει στο efiveia.gr η Δημοσιογράφος Μαρία Σκαμπαρδώνη

Δεν είσαι κοριτσάκι πια και ας κοιτάζω τα ρουχαλάκια που φορούσες όταν ήσουν μωρό, παιδάκι Δημοτικού.

Πλένω τα ρούχα σου και σιδερώνω τη φόρμα για το γυμναστήριό σου. Όχι, δεν το κάνω μόνο από αγάπη. Είναι και η ανασφάλεια, ο φόβος μου ότι θα με αφήσεις, ότι δε θα με χρειάζεσαι πια. Και εγώ θέλω να σε κρατήσω, φοβάμαι μήπως φύγεις και αισθανθώ μετέωρη και μόνη.

Γιατί δεν είσαι κοριτσάκι πια, είσαι γυναίκα. Και εγώ το βλέπω, το ξέρω, απλά δε θέλω ακόμα να το παραδεχτώ.

Τώρα πια δε θέλεις να μοιράζεσαι τα πάντα με εμένα. Έχεις τις φίλες σου, σε ακούω να μιλάς ψιθυριστά όποτε πλησιάζω στο τηλέφωνο και αντιλαμβάνομαι πως μιλάς για κάτι πιο προσωπικό.

Δεν είσαι πια εκείνο το μικροσκοπικό, λιλιπούτειο πλάσμα που όλος ο κόσμος του άρχιζε και τελείωνε με εμένα. Τώρα, ανοίγεις τα φτερά σου και η συμβουλή μου τώρα πια σου φαντάζει παρέμβαση.

Για εμένα θα είσαι πάντα το μωρό μου, δε θα ηρεμώ αν το βράδυ δε σε βλέπω να κοιμάσαι ήρεμη και ανάλαφρη στο κρεβάτι σου. Αλλά δεν μπορώ την ανασφάλειά μου να την προβάλλω σε εσένα, δεν έχω το δικαίωμα να μη σου επιτρέψω να μεγαλώσεις.

Ναι, θα έρθει και η στιγμή που δε θα με έχεις ανάγκη πια. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως θα πάψω να ενδιαφέρομαι, διότι όταν αγαπάς κάποιον είσαι με τη σκέψη και το ενδιαφέρον σου πάντα κοντά του.

Ναι, θα έρθει η στιγμή που το σπίτι που μεγάλωσες δε θα σε χωράει πια, γιατί τα όνειρά σου θα είναι μεγαλύτερα. Θα έρθει καιρός που θα θες να πετάξεις ψηλά και δεν έχω κανένα δικαίωμα να σου κόψω τα φτερά επειδή εγωιστικά θέλω να σε θεωρώ κτήμα μου. Όχι, δεν είσαι κτήμα μου, ανήκεις σε εσένα και στον εαυτό σου. Εγώ ήμουν το ενδιάμεσο ανάμεσα σε εσένα και τη Ζωή, απλώς σε έφερα σε αυτή. Τώρα πάω πίσω γιατί εσύ πρέπει να της κλείσεις το μάτι και να κάνεις τη μεγάλη χειραψία με αυτή. Ναι, δεν είσαι κοριτσάκι πια. Γυναίκα είσαι, πώς να σε φτάσω τώρα πια;