Γράφει στο efiveia.gr μία μαμά, η Άννα, για τη δική της μαμά
«Άσε με ρε μάνα» έλεγα στα 15 μου.
«Έλα μανούλα μου» λέω στα 45 μου, πλέον κι εγώ μανούλα.
Πώς αλλάζουν οι καιροί, πώς όταν και εμείς γινόμαστε μανούλες καταλαβαίνουμε τις δικές μας.
Ακόμα και το βάλε ζακέτα που τόσο μας εκνεύριζε, το λέμε τώρα συνέχεια και πλέον μπορούμε να καταλάβουμε πως δεν είναι το κρύο από το οποίο θέλουν να μας προστατεύσουν, αλλά η ζεστασιά της αγκαλιάς μας που συνοδεύει το παιδί μας.
Το τι της έχω κάνει δεν περιγράφεται. Είχα αυτό που λέμε «δύσκολη εφηβεία», πολύ δύσκολη θα έλεγα.
Με μια μητέρα «αμόρφωτη», άλλα όπως αποδείχτηκε μόνο στα γράμματα, γιατί στην ψυχή και στο πνεύμα της ήταν πολύ πιο μορφωμένη από κάτι άλλους.
Δυστυχώς για μένα ήμουν μοναχοπαίδι και πολύ κακομαθημένο, ό,τι ήθελα το είχα, και όταν ήθελα να βγω απλά το έκανα. Στα 15 μου είχα ήδη σχέσεις, όμως με μια μαμά δίπλα μου που πάντα με άκουγε και με συμβούλευε, δεν με κριτίκαρε. Καθόταν με τις ώρες και με άκουγε, μου μίλαγε, ήταν πάντα δίπλα μου.
Όταν έμαθε για το τσιγάρο, την είδα που στεναχωρήθηκε, δεν μου είπε τίποτα απλά ένα «γιατί». Το πήρε σαν προσωπική της αποτυχία και ίσως αυτός ήταν ο λόγος που το έκοψα γρήγορα. Όταν είχα μια ερωτική απογοήτευση ήταν πάντα εκεί να με πάρει αγκαλιά, να κλάψω στον ώμο της και ας μου το έλεγε από την αρχή ότι θα πληγωθώ.
Μια τεράστια αγκαλιά με περίμενε.
Μια καλή συμβουλή, χωρίς να με κριτικάρει.
Ένα αυτί να με ακούσει κι ας μην συμφωνούσε.
Μια επιβράβευση σε κάτι καλό που έκανα.
Αυτή είναι η δικιά μου μαμά!
Αυτή είναι η δικιά μου «αμόρφωτη» μαμά!
Μακάρι να μπορέσω να της μοιάσω, να κάνω αυτά τα απλά πράγματα που θέλει ένα παιδί για να μεγαλώσει!