Εφηβεία και βία

Γράφει στο efiveia.gr η Δημοσιογράφος Μαρία Σκαμπαρδώνη

Ένα ζήτημα που εγείρει πολλών ερωτηματικών, αγωνίας και ανησυχίας, είναι αυτή η αυξανόμενη βία που παρατηρούμε ανάμεσα στους εφήβους, αλλά και στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.

Γιατί οι έφηβοι είναι τόσο “θυμωμένοι;” Είναι η έλλειψη υποστηρικτικού περιβάλλοντος, η μη πρόληψη των άγριων ενστίκτων που υπάρχουν στον άνθρωπο και με την απουσία καλλιέργειας αγριεύουν;

Οι λόγοι είναι πολλοί και το ζήτημα είναι απόρροια πολυπαραγοντικών αιτιών. Όταν ένα παιδί εμφανίζει επιθετική συμπεριφορά που φτάνει μέχρι το έγκλημα, τότε αυτό φανερώνει μία γενικά υπάρχουσα παθογένεια σε ολόκληρο τον ιστό της οικογένειας που ανήκει.

Έφηβοι που δε βρίσκονται σε υποστηρικτικό και ουσιαστικά αρμονικό οικογενειακό περιβάλλον, έφηβοι αποξενωμένοι που εντάσσονται σε συμμορίες επιθυμώντας να αντλήσουν από την άσκηση βίας βεβαιότητα ανωτερότητας, έφηβοι που βιώνουν άγχος μέσα σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο.

Η βία είναι ένα φαινόμενο με πολλά παρακλάδια. Η κυριότερη αιτία είναι οι κλειστές πόρτες που δεν επικοινωνούν τη δυσλειτουργία στην επικοινωνία, η οποία αποκαλύπτεται στην βίαιη έως εγκληματική συμπεριφορά που εμφανίζει ένα παιδί.

Η βία είναι οδυνηρό φαινόμενο, αλλά πάντα ξεκινάει σταδιακά πριν εξαπλωθεί και εκδηλωθεί δραματικά.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να ζητάμε πάντοτε βοήθεια και να μη θεωρούμε ότι οι κλειστές πόρτες θα αποτρέψουν το στίγμα ή θα βοηθήσουν με τη σιωπή. Η σιωπή θα γίνει κραυγή, αργά ή γρήγορα.

Οι έφηβοι ως άνθρωποι που ακόμα πλάθονται, στη σημερινή εποχή γίνονται δέκτες πολλών μηνυμάτων, είτε μέσω της μουσικής, είτε μέσω βιντεοπαιχνιδιών, είτε μέσω θεαμάτων προβάλλουν τη βία ως μάγκικη συμπεριφορά και ειδικότερα την αντικειμενοποίηση των γυναικών.

Αυτό που χρειάζεται είναι η ουσιαστική παιδεία και όχι απλώς η εμμονή με εκπαιδευτικούς τίτλους, η καλλιέργεια της αίσθησης πως υπάρχει ένα ζεστό και όχι απρόσωπο περιβάλλον στο σπίτι, η διδασκαλία του παιδιού από όσο πιο μικρή ηλικία γίνεται για την κατανόηση και την αποδοχή όλων των ανθρώπων. Η βία δε νικιέται με λόγια και εκφράσεις θλίψεις για το κατάντημα της κοινωνίας. Αλλά με εκπαίδευση, με στήριξη και όχι κατάκριση, με αναζήτηση βοήθειας και όχι φόβο απέναντι στις κοινωνικές αντιλήψεις και ταμπού.