Το πουλί που πέταξε ψηλά

Γράφει στο efiveia.gr η Δημοσιογράφος Μαρία Σκαμπαρδώνη

Μικρό παιδί ήμουν, θυμάμαι, μαθήτρια Δημοτικού. Τα μάτια μου παρατηρούσαν τα πάντα, προσπαθώντας να συγκρατήσουν  όσο περισσότερο μπορούσαν  την εξωτερική μορφή των πραγμάτων. Ασυναίσθητα, το μάτι μου έπεσε ένα δέντρο, στο οποίο καθόντουσαν δύο πουλιά. Από τη σωματική τους διάπλαση αντιλήφθηκα πως επρόκειτο για ένα γονιό και το παιδί του.

Τα παρατηρούσα αρκετή ώρα, αισθανόμουν τη σιωπή που υπήρχε ανάμεσά τους. Μία σιωπή που διέκοψε βίαια το σπρώξιμο του μεγάλου πουλιού στο μικρό και την πτώση του τελευταίου στο έδαφος.

Απίστευτο! ψέλλισα μέσα μου. Κανένα ένστικτο προστασίας του γονιού προς το σπλάχνο του, παντελής έλλειψη αγάπης. Απίστευτη σκληρότητα…

Ξαφνικά, όμως, είδα το μικρό πουλάκι να ανοίγει τα φτερά του και να πετάει ψηλά! Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα πως ο γονιός του δεν το έσπρωξε από έλλειψη αγάπης, αλλά επειδή ήθελε να το ωθήσει να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει ψηλά.

Εκείνη τη στιγμή ένοιωσα πως ίσως ένα μικρό σπρώξιμο να είναι εκείνο που χρειαζόμαστε για να ανοίξουμε τα δικά μας φτερά. Και αυτά τα φτερά όχι μόνο δε θέλουν να μας βοηθήσουν να τα ανοίξουμε, αλλά κάνουν πολλές φορές τα πάντα και για να τα ψαλιδίσουν.

Βοηθώντας τους ανθρώπους – και δη τα παιδιά να ανοίξουν τα δικά τους φτερά – τα μαθαίνουμε να γίνουν ανεξάρτητα, ελεύθερα, τους δείχνουμε πως μπορούν να γίνουν αυτόνομες και όχι εξαρτώμενες υπάρξεις.