Το κτήνος βγαίνει στο σκοτάδι…

Γράφει στο efiveia.gr η Δημοσιογράφος Μαρία Σκαμπαρδώνη

Το κτήνος ημερεύει. Με το φως της ημέρας, βάζει το πιο όμορφο και καλοσιδερωμένο κοστούμι του, ντύνει το πρόσωπό του με το πιο εγκάρδιο χαμόγελο και βγαίνει έξω.

Προξενεί θαυμασμό στους άλλους, τους δημιουργεί αισθήματα θαυμασμού; όλοι ζηλεύουν την καλή του οικογένεια, το πόσο πετυχημένος είναι και πόσο κοινωνικό στάτους έχει. Έχει όμορφο αμάξι, είναι περιποιητικός και κάνει τις γυναίκες να αισθάνονται ζήλια επειδή δεν τον έχουν εκείνες.

Το βράδυ επιστρέφει στο σπίτι. Και αυτός ο άνδρας με το προσωπείο της τελειότητας, ο αξιοπρεπής κύριος με τους ευγενείς τρόπους, βγάζει από μέσα του το τέρας που τόσο καλά κρύβει μέσα του.

Μέσα στη σιωπή, προσεγγίζει τη μικρή του κόρη, το αγαπημένο του κορίτσι. Με ύπουλους τρόπους προσπαθεί να εξαγοράσει την αγάπη της, θέλει να της δείχνει πως της παρέχει εκείνος όλα όσα έχει ανάγκη. Της αγοράζει παιχνίδια, της φτιάχνει εκείνος το σοκολατούχο γάλα, της παίρνει το φόρεμα που θέλει. Έτσι, την πείθει για την αγάπη του.

Και όταν έρθει το βράδυ, αυτό το όμορφο προσωπείο, καταρρέει. Από μέσα του βγαίνει το κτήνος που χτυπάει και βλέπει το αγαπημένο του κοριτσάκι ως το πλάσμα στο οποίο μπορεί να ξεσπάσει τις ορέξεις του. Ένας τρόμος με αρχή, αλλά δίχως τέλος που κρύβεται επιδέξια μέσα σε ένα αθώο παιδικό δωμάτιο.

Το κτήνος βγαίνει στο σκοτάδι, δεν αποκαλύπτεται ποτέ στους άλλους. Κρύβεται επιδέξια και ξεσπάει την κατάλληλη στιγμή. Μέσα στη σιωπή, το άγγιγμα γίνεται μώλωπας, η αγάπη γίνεται κτηνωδία.

Ας σπάσει ο κύκλος της σιωπής, δίχως φόβους και ταμπού. Ας οπλίσουμε τον εαυτό μας με παιδεία, ώστε να καταλάβουμε πως στις περιπτώσεις του παιδικού βιασμού, φταίει μόνο ο ένας: αυτός που έχει άρρωστες ορέξεις και κανείς άλλος. Μιλάμε ανοιχτά, ξεπερνάμε τα στερεότυπα των άλλων, υπερασπιζόμαστε το σώμα μας. Αυτά πρέπει να μαθαίνουμε στα παιδιά, από νωρίς.