“Μετακομίσαμε σε ευρωπαϊκή χώρα και αυτό δημιούργησε πρόβλημα στη συμπεριφορά του γιου μας”

Ερώτημα αναγνώστριας

Καλημέρα σας,
Έχουμε μετακομίσει σε ευρωπαϊκή χώρα λόγω ανεργίας.  Συγκεκριμένα έφυγε πρώτος ο άντρας μου με την κόρη μας,μόλις εκείνη τελείωσε το Λύκειο, και μετά από δύο χρόνια φύγαμε και εμείς, ο γιος με μένα αφού τελείωσε και εκείνος το Λύκειο. 

Το θέμα είναι ότι ο γιος μου τα δύο χρόνια που ήμασταν οι δύο μας στην Ελλάδα, δεν έβαλε κανένα στόχο, σε σχέση με το σχολείο, επειδή θα φεύγαμε. 

Όταν ήρθαμε εδώ, ξεκίνησε τη γλώσσα,αλλά ευκαιρίας δοθείσης, είχε πάντα ένα κατηγορώ για μένα, που τον ανάγκασα να αποχωριστεί τους φίλους του. 

Τον Απρίλιο, ένα πρόβλημα υγείας τον έστειλε στο νοσοκομείο. Ξεμπερδέψαμε καλοκαίρι.  Από κει και πέρα, ούτε τη γλώσσα θέλει να συνεχίσει ούτε να κάνει κάτι. Παίζει όλη μέρα ένα ιντερνετικό παιγνίδι με τους φίλους του. 

Έχει γραφτεί βέβαια σε ένα πανεπιστήμιο αγγλόφωνο αλλά εκεί έχει μείνει. Έχασε το πρώτο εξάμηνο, λέει ότι στο δεύτερο όλα θα είναι οκ. 

Είναι όλο αυτό φυσιολογικό. Χρειάζεται πραγματικά τόσο πολύ χρόνο να προσαρμοστεί σα νέα δεδομένα;

Εγώ τι να κάνω;

Αποσιωπώ, μιλάω, του δίνω χρόνο;

Εκ τω  προτέρων ένα μεγάλο ευχαριστώ 

---

Απαντά η Εκπαιδευτικός – Συγγραφέας Ευαγγελία Θεοδωρίδου

Θα ξεκινήσω με το τελευταίο κομμάτι της ερώτησης και θα πω πως στους εφήβους συνηθίζουμε πάντα να δίνουμε περισσότερο χρόνο, ιδίως στην περίπτωση που στη ζωή τους έχει επέλθει μια τόσο μεγάλη αλλαγή, όπως είναι η μετοίκηση σε άλλη χώρα. Κάποιοι χρειάζονται λίγους μήνες, κάποιοι ίσως λίγο περισσότερο μέχρι να συνηθίσουν τη νέα κατάσταση πραγμάτων, να την αποδεχτούν και να δομήσουν τη ζωή τους με βάση τα νέα δεδομένα.

Ο γιος σας από ό,τι καταλαβαίνω ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Αρνείται να αποδεχτεί τη νέα πραγματικότητα και κατηγορεί εσάς για αυτό. Στο πανεπιστήμιο έχει ήδη χάσει ένα εξάμηνο, δε θέλει να συνεχίσειτην εκμάθηση της γλώσσας, ούτε και θέλει να κάνει κάτι. Τι είναι όμως αυτό που θέλει να κάνει στη ζωή του; Σας έχει πει ποια ήταν τα σχέδιά του για τη ζωή του σε περίπτωση που μένατε στην Ελλάδα; Τι στόχους είχε βάλει μετά το λύκειο, τους οποίους τους ανέτρεψε η μετανάστευση και τους οποίους δεν μπορεί να τους πετύχει στη νέα του χώρα;

Αυτό που θέλω να πω είναι πως πρέπει να ξεκαθαρίσετε τόσο εσείς όσο και ο ίδιος τον ρόλο που έχει παίξει η εγκατάστασή σας σε άλλη χώρα στο πλάνο που είχε εκείνος κάνει για τη ζωή του.

Αφού περιγράφετε πως ο γιος σας έχει ήδη τελειώσει το σχολείο και έχει ξεκινήσει πανεπιστήμιο, κάνουμε λόγο για έναν ενήλικα, επομένως θα πρέπει και εμείς να του συμπεριφερόμαστε σαν ενήλικα. Το να κατηγορεί εσάς για ό,τι του συμβαίνει είναι η εύκολη λύση, αλλά δεν είναι η σωστή. Θα πρέπει επομένως να καθίσετε και να του εξηγήσετε, ήρεμα και ωραία, πως είναι πλέον ενήλικας και σαν ενήλικας έχει ευθύνες για τη ζωή του, ευθύνες που θα πρέπει κάποια στιγμή να αναλάβει. Μπορείτε να τον διαβεβαιώσετε πως εσείς σαν γονιός, θα είστε στο πλάι του για να τον βοηθήσετε, αν χρειαστεί, αλλά δε θα πάρετε εσείς τις αποφάσεις και τις ευθύνες που του αναλογούν.