Η τραπ και οι έφηβοι

Γράφει στο efiveia.gr η Δημοσιογράφος Μαρία Σκαμπαρδώνη

Δεν περίμενα να ακούσω τίποτα το διαφορετικό. Θεοποίηση του σεξ, του εύκολου χρήματος, βία, υμνολογία στα όπλα και αντιμετώπιση της γυναίκας ως σεξουαλικό αντικείμενο. Μία γλώσσα που δεν μπορούσα να καταλάβω, λες και έδινα εξετάσεις σε ξένη γλώσσα και έπρεπε να καταλάβω ακαταλαβίστικες λέξεις χωρίς συνοχή. Ένα «άκουσμα» από τα πιο χαμηλά σε όλα τα επίπεδα…

Η τραπ μουσική, η οποία έχει ιδιαίτερη απήχηση στα έφηβα άτομα, βρίσκεται διαρκώς στο προσκήνιο. Θεωρείται επικίνδυνη ως προς τα μηνύματα που περνάει στα παιδιά που είναι οι κύριοι αποδέκτες και για το γεγονός πως εξιδανικεύει και ηρωοποιεί τη βία, την οπλοχρησία, την κατανάλωση ναρκωτικών.

Πολλά παιδιά, ειδικότερα στην αρχή της εφηβείας, μπορούν να επηρεαστούν από τέτοιο περιεχόμενο τραγουδιών. Η γενικότερη φιλοσοφία αυτών των ακουσμάτων έχουν ως βασική σκέψη ότι μπορείς να προβείς σε οποιαδήποτε εγκληματική ενέργεια και πως αυτή είναι «μαγκιά».

Βιώνουμε μία εποχή στην οποία ακούμε διαρκώς να αυξάνεται η εγκληματική συμπεριφορά έφηβων παιδιών και, μάλιστα, με ακραία βία.

Θα μπορούσε να έχει διαδραματίσει ρόλο το άκουσμα της τραπ μουσικής; Κατά την ταπεινή μου γνώμη, φυσικά και ναι.

Όμως, δεν ευθύνεται μόνο η τραπ. Καμία τραπ δεν μπορεί να παρασύρει όταν η διαπαιδαγώγηση ενός νέου ανθρώπου έχει ισχυρά ηθικά ερείσματα και βάσεις.

Γιατί ρίχνουμε όλη την ευθύνη στην τραπ και όχι στην ελλιπή διαπαιδαγώγηση από το οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον; Με γονείς που τρέχουν όλη μέρα στη δουλειά, αφήνουν τα παιδιά μόνα με ένα κινητό στο χέρι, νομίζοντας ότι η προσφορά εξαντλείται μόνο στις υλικές παροχές. Με μία σχολική ζωή η οποία διδάσκει τα παιδιά να μένουν στην επιφανειακή γνώση, τους τύπους και να ξεχνάνε την ουσία. Που ενδιαφέρεται μόνο για «να περνάς την τάξη» και όχι για την απόκτηση ουσιαστικής παιδείας.

Με μία μουσική αγωγή η οποία είναι φτωχή και αφήνει τα παιδιά πολιτιστικά και μουσικά στεγνά. Με αποτέλεσμα, να θεοποιούν ακούσματα τόσο χαμηλής μουσικής και ηθικής αισθητικής. Αυτό λοιπόν που χρειάζεται, κατ’ εμέ, είναι να αναλογιστούν όλοι τις ευθύνες τους. Και όχι να βρίσκουμε μία πραγματικά χαμηλού επιπέδου μουσική αισθητική γεμάτη προτροπή σε εγκληματική συμπεριφορά ως εξιλαστήριο θύμα αποποίησης των δικών μας ευθυνών.