- Ας μιλήσουμε για το sex! - 13 Μαΐου 2021
- Καραντίνα: Ένα challenge για όλη την οικογένεια - 21 Ιανουαρίου 2021
- Thumbs up, thumbs down και η ζωή του εφήβου up and down - 30 Νοεμβρίου 2020
Γράφει στο efiveia.gr η Εκπαιδευτικός – Συγγραφέας Ευαγγελία Θεοδωρίδου
«Πρέπει να βιαστώ! Δεν πρέπει να αργήσω! Πρέπει να βιαστώ! Δεν πρέπει να αργήσω!»
Αυτή η φράση και η εικόνα του άσπρου λαγού να τρέχει πανικόβλητος πέρα δώθε μέσα στο δάσος στο βιβλίο του Λιούις Κάρολ ”Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων” έχουν στοιχειώσει την παιδική μου ηλικία. Ποιος να μου το ‘λεγε πως αρκετά χρόνια αργότερα θα βρισκόμουν εγώ στο ρόλο της Αλίκης και θα έβλεπα, όχι έναν, αλλά δύο λαγούς να περνούν από μπροστά μου μέσα στο ίδιο μου το σπίτι και να φωνάζουν: «Δεν έχω χρόνο! Πρέπει να βιαστώ! Δεν έχω χρόνο!».
Όχι! Μη φρικάρετε! Δεν έχουν αποκτήσει ανθρώπινη λαλιά οι λαγοί εδώ στη Σουηδία που βρίσκομαι. Στις δύο έφηβες κόρες μου αναφέρομαι, το μόνιμο παράπονο των οποίων, όπως και όλων των εφήβων της εποχής μας, είναι πως δεν έχουν χρόνο για όλα αυτά που πρέπει να κάνουν, με αποτέλεσμα να αγχώνονται υπερβολικά. Και αυτό με θλίβει, γιατί ξέρω πως έχουν απόλυτο δίκιο.
Ας σκεφτούμε λογικά. Η μέρα έχει εικοσιτέσσερις ώρες. Αν από αυτές αφαιρέσουμε τις εννέα, τις οποίες θα πρέπει κανονικά ένας έφηβος να αφιερώνει στον ύπνο του – το γιατί δεν τις αφιερώνει είναι ένα άλλο θέμα – μας μένουν δεκαπέντε. Μέσα λοιπόν σε αυτές τις δεκαπέντε ώρες -στην καλύτερη των περιπτώσεων- ένας έφηβος θα πρέπει να προλάβει να πάει στο σχολείο, στο φροντιστήριο, σε μία τουλάχιστον εξωσχολική δραστηριότητα, να διαβάσει, να ξεκουραστεί και να κάνει κάτι που να το γουστάρει πραγματικά για να ξελαμπικάρει ο εγκέφαλός του, όπως θα μας έλεγε στη γλώσσα του, αν μπαίναμε στον κόπο να τον ρωτήσουμε.
Αν είναι ποτέ δυνατόν! Πρέπει να είναι κανείς υπεράνθρωπος για να τα προλάβει όλα αυτά. Και οι έφηβοι δεν είναι υπεράνθρωποι. Είναι παιδιά. Ή για να είμαι πιο ακριβής, μεγάλα παιδιά, τα οποία έχουν κάθε δικαίωμα να είναι χαρούμενα και ευτυχισμένα. Με τους τρελούς ρυθμούς όμως που ζούμε, το μόνο που έχουμε είναι κουρασμένους και δυστυχισμένους εφήβους. Και το κακό είναι πως πιστεύουμε ότι αυτό είναι δικό τους φταίξιμο.
«Δεν κάνεις καλή διαχείριση του χρόνου σου” είναι η βασική κατηγορία που εξαπολύουμε εναντίον τους, αν τυχόν και καθυστερήσουν να παραδώσουν μια εργασία στο σχολείο ή δεν προλάβουν να διαβάσουν το μάθημα της επόμενης μέρας.
«Κοίτα ποιος μιλάει για διαχείριση του χρόνου» μου πέταξε η δεκαπεντάχρονη κόρη μου μια μέρα που την είδα αγχωμένη να διαβάζει μέχρι αργά τα μεσάνυχτα και έκανα το λάθος να τη ρωτήσω γιατί δεν είχε οργανώσει τη μέρα της καλύτερα. «Εσύ, που από την ώρα που θα σηκωθείς μέχρι την ώρα που θα κοιμηθείς, τρέχεις σαν τρελή και γκρινιάζεις πως δεν προλαβαίνεις να κάνεις τίποτα».
Και εκεί σα γονιός παθαίνεις σοκ. Αν στα παιδιά μας δίνουμε αυτή την εικόνα, πώς έχουμε την απαίτηση εκείνα να συμπεριφερθούν διαφορετικά; Αν τα παιδιά διαμορφώνουν την προσωπικότητά τους, όπως λένε οι επιστήμονες, έχοντας σαν πρότυπα τους γονείς τους, τι πρότυπο είμαστε εμείς για τα δικά μας παιδιά; Πώς μπορούμε να ζητήσουμε να οργανώσουν το χρόνο τους όταν εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε οργανώσει τον δικό μας;
Ας είμαστε ρεαλιστές. Έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή που εμείς οι ”μεγάλοι” αποφασίζαμε για εκείνα. Αυτό που μας περιμένει είναι μια επανάσταση από μέρους τους, εάν τολμήσουμε να το παίξουμε ”αυθεντία” και προσπαθήσουμε να τα αναγκάσουμε να συμμορφωθούν με τις δικές μας απαιτήσεις.
Τι κάνουμε λοιπόν; Συνεργαζόμαστε μαζί τους και βρίσκουμε παρέα τους τρόπους εκείνους που θα τα βοηθήσουν να διαχειριστούν καλύτερα το χρόνο τους και να ζήσουν σε πιο χαλαρούς ρυθμούς.
Μπορούμε για παράδειγμα να προτείνουμε να φτιάξουν ένα ημερήσιο στην αρχή, και σιγά σιγά μπορεί να γίνει εβδομαδιαίο, πρόγραμμα, στο οποίο θα καταγράφουν όλα όσα ”πρέπει” και ”θέλουν” να κάνουν. Είναι απίστευτο πόσο εύκολα οργανώνουμε το χρόνο μας όταν πρόκειται για τα ”θέλω” μας και πόσο δύσκολα όταν έχει να κάνει με τα ”πρέπει”. Για αυτό και τα ενθαρρύνουμε να δώσουν προτεραιότητα στις σημαντικές και δύσκολες υποχρεώσεις τους και έπειτα να ασχοληθούν με τις εύκολες. Όσο πιο προσεκτικά το κάνουν αυτό, τόσο περισσότερος χρόνος θα τους απομείνει στο τέλος για όλα εκείνα που τους δίνουν χαρά και ευχαρίστηση. Και αυτό είναι ένα πολύ δυνατό κίνητρο για τα παιδιά.
Αν ακόμα και τότε βλέπουμε ότι στρεσάρονται και δεν προλαβαίνουν, μπορούμε να συζητήσουμε μαζί τους και αν το επιθυμούν και τα ίδια, μπορούν να μειώσουν το χρόνο ενασχόλησής τους με τις εξωσχολικές δραστηριότητές τους και γιατί όχι να πούνε ”αντίο” σε ό,τι θεωρούν περιττό τη δεδομένη στιγμή!
Μ’ αυτό τον τρόπο οι έφηβοι μπορούν να φτιάξουν το δικό τους χρονοδιάγραμμα, σύμφωνα με τις δικές τους ανάγκες και τα δικά τους ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Στην αρχή είναι λογικό να αντιμετωπίσουν κάποιες δυσκολίες να το ακολουθήσουν, σιγά σιγά όμως αυτό γίνεται κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Ο έφηβος δε θα χρειάζεται πλέον όταν επιστρέφει από το σχολείο να αναρωτιέται «από που να αρχίσω ή τι θα κάνω πρώτο και τι δεύτερο», γιατί ο εγκέφαλός του θα έχει εκπαιδευτεί στο τι θα πρέπει να κάνει. Έτσι θα γλυτώνει και κόπο και χρόνο.
Μπορεί να φαίνεται ριψοκίνδυνο να αφήνουμε τους εφήβους να παίρνουν τέτοιες πρωτοβουλίες ή να συναποφασίζουν με μας για το τι είναι σημαντικό και τι ασήμαντο για τη ζωή τους, αλλά πώς αλλιώς θα δείξουμε πως τους ακούμε και εμπιστευόμαστε την κρίση τους; Και αυτό είναι που θέλει ο έφηβος από εμάς τους γονείς του. Να του δείξουμε τον απαιτούμενο σεβασμό και να τον εμπιστευτούμε.
Ποιος ξέρει; Μπορεί να μας εκπλήξει ευχάριστα με τις πράξεις του και την υπευθυνότητα που θα επιδείξει.
Και τι είναι αυτό που εμείς οι γονείς θα πάρουμε ως αντάλλαγμα; Μα φυσικά, χαρούμενα και ευτυχισμένα παιδιά.