efiveia.gr
Συναισθηματική υγεία

Γεγονότα που αλλάζουν τη ζωή μας. Πώς τα διαχειριζόμαστε;

Γεγονότα που αλλάζουν τη ζωή μας. Πώς τα διαχειριζόμαστε;
Νικολέττα Γεωργίου

Γράφει στο efiveia.gr η Κλινική Ψυχολόγος Νικολέττα Γεωργίου

Κανείς ποτέ δεν είναι πραγματικά προετοιμασμένος για τη στιγμή που μια ιατρική διάγνωση ή ένα ξαφνικό, αναπάντεχο γεγονός  (π.χ. ένα σοβαρό ατύχημα ή ένα καρδιακό επεισόδιο) θα θέσει σε κίνδυνο, θα αλλάξει για πάντα ή ακόμα και θα απειλήσει τη ζωή ενός αγαπημένου προσώπου. Τα στάδια από τα οποία περνάει κάποιος όταν βρεθεί μπροστά σε αυτήν την σκληρή πραγματικότητα θυμίζουν τα στάδια του πένθους, κι ας μην έχει χαθεί κανείς αληθινά.

Αρχικά αισθανόμαστε μια δυσπιστία απέναντι στο γεγονός (“αποκλείεται, δεν μπορεί, κάποιο λάθος θα έχει γίνει”) για να ακολουθήσει ο θυμός (“του είχα πει ένα εκατομμύριο φορές να κόψει το κάπνισμα αλλά δεν ακούει κανέναν”) και η διαπραγμάτευση (“αν δεν είχε φύγει από το σπίτι έτσι εκνευρισμένος, ίσως να μην είχε συμβεί τίποτα” ή “αν είχε κάνει τις προγραμματισμένες εξετάσεις, θα το είχαμε προλάβει”). Τελικά, πάντως, περνώντας από ένα μεγάλο τούνελ στενοχώριας, φτάνουμε στην αποδοχή αφού η πραγματικότητα είναι μία και δεν αλλάζει – μακάρι να άλλαζε – μόνο και μόνο επειδή το επιθυμούμε.

Σε όλη αυτήν τη διαδρομή, από την άρνηση μέχρι την αποδοχή, συνήθως αισθανόμαστε μπερδεμένοι και ανίκανοι να διαχειριστούμε την κατάσταση, πόσο μάλλον αν αυτή εμπλέκει και επηρεάζει παιδιά και εφήβους. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι η δυσκολία διαχείρισης και η αρχική “δυσπιστία” απέναντι στη σκληρή αλήθεια είναι φυσιολογικές αντιδράσεις. Αυτό χρειάζεται να υπενθυμίζουμε συνεχώς στον εαυτό μας και να το εξηγήσουμε αναλυτικά και στα παιδιά. Δεν τρελαινόμαστε, δεν έχουμε χάσει τα λογικά μας, δεν θα αισθανόμαστε για πάντα έτσι… Απλώς, βρισκόμαστε σε κατάσταση σοκ και ο εγκέφαλός μας καταφεύγει σε οποιαδήποτε λύση προκειμένου να μας “προστατεύσει” και να κερδίσει χρόνο έτσι ώστε να καταφέρει να επεξεργαστεί το γεγονός και να ανταπεξέλθει.

Να θυμάστε ότι σε τέτοιες, δύσκολες συνθήκες τα παιδιά και οι έφηβοι χρησιμοποιούν εμάς τους ενήλικες και τις αντιδράσεις μας για να αξιολογήσουν και να κατανοήσουν την κατάσταση κι ας μην το παραδέχονται. Αν, λοιπόν, εμείς καταφέρουμε να παραμείνουμε ψύχραιμοι και να δείξουμε με το συναίσθημα και τη συμπεριφορά μας ότι έχουμε -ή έστω προσπαθούμε να βρούμε- αποθέματα δύναμης και αντοχής για να ανταπεξέλθουμε, οι νεότεροι θα ακολουθήσουν το παράδειγμά μας. Επιπρόσθετα, η συζήτηση, το μοίρασμα συναισθημάτων και σκέψεων και η αμοιβαία υποστήριξη συνήθως βοηθούν μικρούς και μεγάλους, επιταχύνοντας τη διαδικασία αποδοχής ενός δυσάρεστου γεγονότος. Τέλος, η διατήρηση -στον βαθμό του δυνατού- της ρουτίνας και των δραστηριοτήτων της οικογένειας ακόμα και κάτω από τις δυσκολίες που έχουν προκύψει λειτουργεί θετικά αφού διατηρεί σταθερά κάποια χαρακτηριστικά και παραμέτρους της καθημερινότητας σε μια περίοδο που κατά τα άλλα συμβαίνουν έντονες και πιθανόν δυσάρεστες αλλαγές.

Σε ό,τι αφορά τους εφήβους, η φυσική τους τάση να προτιμούν τους φίλους και τον κοινωνικό τους περίγυρο παρά την οικογένεια για να μοιραστούν σκέψεις και συναισθήματα κυριαρχεί ακόμα και κάτω από δύσκολες συνθήκες, όπως αυτές που συζητάμε. Μην ερμηνεύετε αρνητικά αυτήν τους τη στάση, αντιθέτως χρησιμοποιήστε τη, διατηρώντας επικοινωνία με τις οικογένειες των φίλων τους και με το σχολείο, έτσι ώστε να έχετε μια εικόνα για τον βαθμό στον οποίο δυσκολεύεται συναισθηματικά ο/η έφηβος/η. Ζητήστε τη συνδρομή όποιου ενήλικα είναι σε θέση να βοηθήσει (π.χ. ο ψυχολόγος του σχολείου, ένας καθηγητής τον οποίο τα παιδιά εμπιστεύονται, μια αγαπημένη θεία κ.λπ.) και προσπαθήστε να θυμάστε ότι το σημαντικό είναι η εκτόνωση της δυσφορίας και της στεναχώριας που πιθανόν να αισθάνεται ο/η έφηβος/η και όχι ο άνθρωπος στον οποίο επιλέγει να απευθυνθεί.

Πάντως, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή αν το παιδί αποσύρεται από την οικογένεια αλλά και από το φιλικό/κοινωνικό περιβάλλον, επιλέγοντας ουσιαστικά να κρατήσει μέσα του όλο το συναισθηματικό φορτίο που κουβαλά. Στην περίπτωση που αρχίσετε να παρατηρείτε αλλαγές στις συνήθειες ύπνου και διατροφής του παιδιού, προβλήματα στο σχολικό περιβάλλον, οργανικά προβλήματα (π.χ. συχνούς πονοκεφάλους που δεν προϋπήρχαν, παράπονα για άλλους πόνους στο σώμα), κοινωνική απομόνωση, εφιάλτες, προβλήματα συμπεριφοράς (π.χ. επιθετικότητα) ή έντονη μελαγχολία καλό θα ήταν να συμβουλευτείτε έναν ειδικό έτσι ώστε να σας κατευθύνει στην περαιτέρω διαχείριση της κατάστασης. Γενικά, πάντως, τα παιδιά είναι πιο ανθεκτικά και ικανά να διαχειριστούν δύσκολες καταστάσεις από ό,τι εμείς πιστεύουμε. Διατηρήστε την ψυχραιμία σας και διαχειριστείτε πρωτίστως τα δικά σας συναισθήματα. Προσπαθήστε να αποτελέσετε -όπως πάντα- ένα καλό μοντέλο προς μίμηση για τους νεότερους στην οικογένεια ακόμα και σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες. Τα παιδιά θα ακολουθήσουν το παράδειγμά σας ή τουλάχιστον θα το προσπαθήσουν και θα έχουν καλές πιθανότητες να το καταφέρουν αφού εσείς πρώτοι τους δείξετε το δρόμο.

Διαβάστε επίσης:

Ψυχολογική στήριξη παιδιών σε καταστάσεις κρίσεων

efiveia.gr

Ψυχογενής βουλιμία: πώς να βοηθήσουμε το παιδί μας

efiveia.gr

Ψυχικές διαταραχές στην εφηβεία

Νικολέττα Γεωργίου

Χαμηλή αυτοεκτίμηση στον έφηβο. Ποιους τομείς χρειάζεται να προσέξουμε;

efiveia.gr

Χαμηλή αυτοεκτίμηση στην εφηβεία και ο ρόλος της οικογένειας στην αποκατάστασή της

Ευφροσύνη Αλεβίζου

Φόβοι και φοβίες

Ευφροσύνη Αλεβίζου

Αφήστε σχόλιο

Social Media Auto Publish Powered By : XYZScripts.com