Γράφει στο efiveia.gr η Έλενα Στάμου, BA, BSc, MA, MBA, Σύμβουλος Ανθρώπινου Δυναμικού, Επικοινωνίας, Επιχειρήσεων, Συνιδρύτρια Businesscool
Πριν λίγες μέρες ήμουν στο λεωφορείο προς το μετρό, όταν ένας μπαμπάς με το μικρό παιδί του μπήκε και κάθισε στις θέσεις πίσω μου. Το παιδί δεν μιλούσε εντελώς καθαρά αλλά ξεκίνησε να κάνει ασταμάτητα ερωτήσεις προς τον πατέρα του σχετικά με το νέο ηλεκτρονικό εισιτήριο, για τον τρόπο που λειτουργεί, για το υλικό κατασκευής του, για το εάν καταστρέφεται, γιατί το λένε ηλεκτρονικό αφού δεν λειτουργεί μέσω κινητού τηλεφώνου, τι θα γίνει με τα παλιά εισιτήρια, διαβάζοντας παράλληλα τις στάσεις στην οθόνη στα ελληνικά και στα αγγλικά κάνοντας περαιτέρω ερωτήσεις για τη διαδικασία και πολλά άλλα. Ο νέος σχετικά πατέρας απαντούσε στις ερωτήσεις αλλά με έναν τόνο δυσαρέσκειας στη φωνή του δείχνοντας ότι θα ήθελε και λίγο την ησυχία του. Το παιδί συνέχιζε ακάθεκτο!
Ακούγοντας τις ερωτήσεις του παιδιού να κλιμακώνονται και από το γενικό να μεταφέρεται στο ειδικό και τελικά στο εξιδεικευμένο ένα χαμόγελο γεννήθηκε στα χείλη μου, το οποίο επεκτάθηκε και κατέλαβε σταδιακά σε όλο το προσωπό μου! Τι όμορφο μυαλό που είχε αυτός ο μικρός, έκανε τόσες πολλές ερωτήσεις κουράζοντας τον πατέρα του για να μάθει πως λειτουργεί ο κόσμος μας που στη συνέχεια ποιος ξέρει ίσως κάποια μέρα να συνέβαλλε και ο ίδιος στην λειτουργία του. Δεν τον πτοούσε που δεν μπορούσε ακόμα να διαβάσει άψογα και που δεν πρόφερε σωστά όλες τις λέξεις! Η λαχτάρα του να μάθει όλο και περισσότερα πράγματα δεν τον άφηνε να προσκολλάται σε λεπτομέρειες, ο στόχος του ήταν να μάθει πως λειτουργεί ο κόσμος μας!
Μετά από αρκετή ώρα δεν άντεξα και γύρισα προς τα πίσω για να δω και να συστηθώ τελικά με αυτόν τον καταπληκτικό μικρό, ο οποίος περιχαρής μου είπε ότι είναι έξι και μισό και ξέρει να διαβάζει ελληνικά και αγγλικά αλλά δεν ξέρει ακόμα πολλές λέξεις. Συγχαίροντας τον πατέρα του για το επίπεδο του γιού του, εκείνος μου απάντησε μπροστά στο παιδί του, ότι αυτό δεν μιλάει ακόμα τόσο γρήγορα και τόσο σωστά και ότι όντως παραπονιέται ότι βαριέται στην πρώτη τάξη του Δημοτικού! Έμεινα άφωνη, αφού η αντίληψη και ευφυϊα του παιδιού ήταν εξαιρετική και μάλλον υπερίσχυε αυτήν του γονέα, γεγονός το οποίο στο μέλλον θα ενισχυόταν ακόμα περισσότερο. Είπα στον μικρό να μην ανησυχεί γιατί το μυαλό του τρέχει τόσο γρήγορα ώστε η γλώσσα δεν προλαβαίνει να μετατρέψει όλες τις σκέψεις του σε λόγια. Επίσης πρότεινα στον πατέρα να επισκεφτεί κάποιες ιστοσελίδες για χαρισματικά παιδιά και να αναζητήσει εκεί περισσότερο υλικό για να καλύψει την ανάγκη του μικρού για περισσότερα ερεθίσματα.
Αφότου κατέβηκαμε από το λεωφορείο και για αρκετή ώρα με κατέκλυσαν διάφορες σκέψεις για το πόσο λαμπρό ήταν αυτό το μυαλό, για το κατά πόσο οι γονείς του έχουν καταλάβει τι συμβαίνει, γιατί επικεντρώνονται σε αυτά που δεν λειτουργούν κατά τη γνώμη τους και όχι σε αυτό το μικρό θαύμα που μπορεί στο μέλλον να βοηθήσει γιατί όχι την ανθρωπότητα να λύσει μερικά από τα προβλήματά της. Πόσο τον στηρίζουν συναισθηματικά και πόσο τον ενθαρρύνουν να εξερευνήσει τον κόσμο;
Στη συνέχεια σκέφτηκα πώς θα είναι αυτό το παιδί όταν θα φτάσει στην εφηβεία όταν θα έχει να αντιμετωπίσει όλες αυτές τις αλλαγές στο σώμα του και στη ψυχοσύνθεσή του, πώς θα βιώσει αυτές τις αλλαγές, νοιώθοντας πιθανόν ότι είναι μόνος του και δεν τον καταλαβαίνει κανένας, παίρνοντας σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή του που θα τον ακολουθούν για πολλά χρόνια μετέπειτα.
Στα σεμινάρια του BusinessCool συναντάμε εφήβους από όλα τα επίπεδα. Εφήβους που θέλουν να μάθουν, να εξερευνήσουν, να σχεδιάσουν, να δημιουργήσουν, να παίξουν, να ζήσουν και θέλουν να τα κάνουν όλα τώρα! Έχουν ήδη σχέδια για το μέλλον τους, που δεν σχετίζονται απαραίτητα με το επαγγελματικό τους μέλλον, ονειρεύονται πώς θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους και μερικές φορές αυτό δεν γίνεται αντιληπτό από τους γονείς αφού τις περισσότερες φορές θεωρούν τα παιδιά τους ακόμα ανώριμα να λάβουν τέτοιου είδους αποφάσεις.
Ο ρόλος των γονέων είναι τόσο σημαντικός και αντικειμενικά δύσκολος, αφού δεν υπάρχει κανένας οδηγός που να δίνει απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που προκύπτουν στην ανατροφή ενός παιδιού. Έτσι ο κάθε γονιός μέσα από τις δικές του εμπειρίες και μέσα από τα δικά του φίλτρα βλέπει το παιδί του και ερμηνεύει τα γεγονότα με κάποιους συγκεκριμένος τρόπους. Τι θα γινόταν όμως εάν πριν καταλήξει σε μία ερμηνεία για τη συμπεριφορά του εφήβου του, ο γονέας προσπαθούσε να ξεχωρίσει το γεγονός από την ερμηνεία που εκείνος δίνει και άφηνε στον έφηβο το περιθώριο να του μοιραστεί τον τρόπο σκέψης του βάζοντάς τον για λίγο στο δικό του κόσμο;
Τότε ίσως αντιλαμβανόταν ότι δεν υπάρχει μια και μοναδική αλήθεια και ότι ίσως έχει να μάθει και εκείνος κάτι από αυτόν τον άνθρωπο που τυχαίνει να είναι παιδί του. Τότε πιθανόν να τον έβλεπε πιο καθαρά ως έναν ξεχωριστό άνθρωπο που έχει τις δικές του σκέψεις και τις δικές του επιθυμίες και να τον βοηθήσει να τις εκπληρώσει με τον καλύτερο τρόπο. Ο γονέας θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ο προπονητής και ο έφηβος ο αθλητής στίβου, που προσπαθεί να επιτύχει στη ζωή του. Τελικά είναι ο αθλητής εκείνος που θα τρέξει στα αγωνίσματα – που λέγονται ζωή – και όχι ο προπονητής. Στόχος λοιπόν είναι η ενδυνάμωση των εφήβων και η ενθάρρυνση ότι εκείνοι δημιουργούν τις δυνατότητες στη ζωή τους.