Παιδί μου, μερικές φορές να με στεναχωρείς…

Γράφει στο efiveia.gr η Δημοσιογράφος Μαρία Σκαμπαρδώνη

Μεγαλώσαμε με τον άγραφο νόμο της υπακοής στους γονείς. Οι γονείς ως πηγή εξουσίας και σεβασμού, έχουν πάντα δίκιο και δεν πρέπει να τους στεναχωρούμε, ακόμα και αν οι ίδιοι δεν είναι πάντοτε συνεπείς απέναντι σε εμάς.

Εμείς έπρεπε ακόμα και αν είχαμε δίκιο, να υπομένουμε και να συνεχίσουμε να αποδίδουμε σεβασμό. Ευτυχώς ή δυστυχώς, τα πλοκάμια και η επιρροή της Χριστιανικής ηθικής έχουν εισρεύσει ασυνείδητα μέσα στην ίδια τη νοοτροπία μας και μας επηρεάζουν και ας μην το θέλουμε. Το «τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου» παρέμεινε εκτός από Βιβλική εντολή και κίνητρο γονικής επιβολής και εκμετάλλευσης.

Παιδί μου, εσύ μερικές φορές να επιλέγεις ακόμα και να με στεναχωρείς.

Ναι, να με στεναχωρείς όταν απαιτώ από εσένα να προδώσεις τα όνειρά σου για να ικανοποιήσεις τα δικά μου εγωιστικά πρέπει.

Ναι, να με στεναχωρήσεις όταν σου ζητώ να προδώσεις  τα ιδανικά και τις αξίες σου, όταν απαιτώ από εσένα κοιτάζεις μόνο τα του οίκου σου. Αλλά εσύ μη με ακούς, μη χαθείς μέσα στον μικρό σου κόσμο, αλλά να βλέπεις τον πλανήτη όλο όπως το σπίτι σου.

Ναι, να με στεναχωρήσεις όταν απαιτώ από εσένα να γίνεις μία μικρογραφία μου. Δε σε έφερα στον κόσμο αυτόν για να μου μοιάσεις. Αλλά για να γίνεις κάτι καλύτερο από εμένα, για να είσαι εσύ.

Ναι, να με στεναχωρείς όταν νομίζω ότι με τα χρήματά μου σε εξουσιάζω. Όταν θεωρώ πως μπορώ με αυτά να σε πηγαινοφέρνω όπου θέλω, να σου προκαλώ φόβο και όχι αγάπη.

Ναι, να μη διστάζεις να είσαι εσύ, όχι αυτός ο άνθρωπος που θέλω εγώ να είσαι. Να μη διστάζεις να μου τρίβεις την κακία του εγωισμού και της μικρότητάς μου στα μούτρα.

Ναι, παιδί μου, σε αυτές τις περιπτώσεις όχι μόνο μπορείς να με στεναχωρήσεις. Αλλά επιβάλλεται να με στεναχωρήσεις κιόλας.