Ο ρόλος των γονιών στη συναισθηματική διαπαιδαγώγηση των εφήβων

Γράφει στο efiveia.gr η Οικογενειακή Σύμβουλος & Σύμβουλος Επαγγελματικού προσανατολισμού Βασιλική Κατωπόδη

Είμαστε στην τρίτη χρονιά μετά τον εμφάνιση του κορονοϊού. Πολλά άλλαξαν, έγιναν ανατροπές στις ζωές των ανθρώπων, οι συνήθειές μας πήραν την κάτω βόλτα, αλλά ξεπήδησαν και καινούργιες διαφορετικές με περισσότερο νόημα ή ανατροφοδότηση.

Πολλοί άνθρωποι ολοένα αναζητούν νόημα μέσα από όλο αυτό το χάος που ξεπήδησε κι άλλοι φαίνεται να ρουφιούνται από αυτό. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, οι σχέσεις των γονιών κι εφήβων αλλά και παιδιών γενικότερα φαίνεται να παίρνουν νέες μορφές που μάλλον ακόμη δεν έχουν σχηματιστεί πλήρως.

Μέσω της δουλειάς μου στα σχολεία και στο γραφείο μου βλέπω ότι οι γονείς ζορίζονται αρκετά με το συναισθηματικό μεγάλωμα των παιδιών τους. Κι εδώ έρχεται η ευθύνη του ρόλου τους:

Τι σημαίνει για εσάς να έχετε ευθύνη ως γονιός; Πώς την εκλαμβάνετε; Είναι κάτι που σας βαραίνει, σας αρέσουν τέτοιου είδους προκλήσεις ή αισθάνεστε ότι καλύτερα είναι να μην τις έχετε καθόλου; Αν πάτε πιο πίσω τότε που ονειρευόσασταν ότι κάποια στιγμή θα γίνετε γονιός πως φανταζόσασταν τον ρόλο σας; Και αφού γίνατε τελικά πόσα άλλαξαν σε σχέση με αυτό που ονειρευόσασταν;

Όλα αυτά τα ερωτήματα έχουν τις απαντήσεις μέσα τους για το πώς νιώθετε σήμερα. Πάντα βέβαια σε σχέση με την απόκλιση των ονείρων και της πραγματικότητας που αντιμετωπίζατε. Ουσιαστικά μιλάμε για την εσωτερική μας δέσμευση. Αυτή είναι που μας βοηθά να αντιληφθούμε την ευθύνη που έχουμε στον ρόλο μας ως γονείς ώστε να δράσουμε ανάλογα.

Είναι αυτή η φωνή μέσα μας που προσδιορίζει πώς μπορούμε να πράξουμε κι αλλιώς τις συνθήκες με τους έφηβους μας όταν αυτές δεν λειτουργούν. Είναι η φωνή μέσα μας που μας οδηγεί σε πιο φωτεινές πτυχές μας και των παιδιών μας και μας βοηθά να βρούμε λύσεις ταιριαστές στις συνθήκες των οικογενειών μας, αφού γνωρίζουμε πολύ καλά ότι κάθε οικογένεια έχει τα δικά της δυναμικά κι ουσιαστικά και τις δικές της λύσεις. Είναι η φωνή της ψυχής μας που μας οδηγεί στον εσωτερικό δρόμο μας, αρκεί να έχουμε τις κεραίες μας σε επαφή με ό,τι γίνεται γύρω μας. Τέλος είναι η φωνή αυτή που μας επιτρέπει να αναγάγουμε το «εγώ» σε «εμείς» και να πλαισιώσουμε το «μαζί» προκειμένου να έχουμε πιο ουσιαστικές σχέσεις.

Όλα τα παραπάνω τα δείχνουν οι γονείς με το παράδειγμά τους, τη ζεστασιά τους, την αγάπη τους, τη φροντίδα τόσο του εαυτού τους όσο και της οικογένειάς τους.

Σε μοίρασμα των παιδιών στην ερώτηση τι θα ήθελαν από τους γονείς τους, οι απαντήσεις ήταν οι εξής:

Μια αγκαλιά
Ένα φιλί
Να με αγαπάνε
Να κάνω πιο πολλά ταξίδια μαζί τους
Να έχουμε χρόνο για βόλτες
Να υπάρχει εμπιστοσύνη
Να ασχολούνται πιο πολύ με εμάς