Γράφει στο efiveia.gr η Ψυχολόγος, Ψυχοδραματίστρια Ηλιάννα Πεσσάρη
Η κοινωνική απομόνωση που ακούγεται τον τελευταίο καιρό είναι κάτι αδύνατο να γίνει!
Η κοινωνικότητα του ανθρώπου είναι από τις πιο βασικές του λειτουργίες και απο αυτά που χρειάζεται για να είναι καλά στη ζωή! Στερούμενοι αυτή μας την ανάγκη για ανθρώπινη επαφή και άγγιγμα με αυθορμητισμό, μέσα μας γίνονται αλλαγές που αποκαλύπτονται σιγά σιγά… η μοναξιά μεγαλώνει, μία άλλη μοναξιά διαφορετική από τη συνηθισμένη, μία σωματική μοναξιά. Μία σωματική έλλειψη για επαφή, για άγγιγμα, για χάδι, για αυθορμητισμό, για άνθρωπο.
Επίσης, γεννιέται η θλίψη. Μία ήσυχη θλίψη, ήρεμη, αργή. Ξυπνάει και κοιμάται μαζί μας, μάς ακολουθεί παντού. Είναι τόσο ήσυχη που ίσως να μην την έχουμε αντιληφθεί, όμως είναι εκεί. Αν κάνουμε μία παύση και είμαστε πολύ ήσυχοι θα την καταλάβουμε, θα τη δούμε να είναι εκεί, μέσα μας κάπου κουλουριασμένη.
Μπορεί μαζί της να υπάρχει κι ο θυμός, η αντίδραση, το όχι! Η άρνηση να ζήσουμε έτσι, κι ας είμαστε αναγκασμένοι!
Για τον έφηβο είναι ακόμα πιο περίπλοκα τα πράγματα. Η κοινωνικότητα του και ο κύκλος του είναι το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου του.
Εκεί ζει. Εκεί αγαπάει. Εκεί ερωτεύεται.
Εκεί υπάρχει. Εκεί αναπτύσσεται. Εκεί ψάχνει τον εαυτό του.
Εκεί μοιράζεται. Εκεί δένεται. Εκεί συγκρούεται.
Εκεί μαθαίνει ποιος είναι.
Εκεί απογοητεύεται.
Εκεί γοητεύεται.
Εκεί προσπαθεί. Συγκρίνεται, διαφέρει, μοιάζει, χωράει, μένει απ’ έξω.
Εκεί γίνονται όλα !
Αυτόν τον καιρό, έγινε μία παύση στη ζωή όλως μας. Και στη ζωή των παιδιών!
Και στη ζωή των εφήβων!
Καμιά φορά νιώθω ότι τους παραμελούμε και τους ξεχνάμε! Ο κόσμος είναι τόσο φτιαγμένος για τους ενήλικες και συχνά αφήνει απ’ έξω τους πιο νέους του, αυτούς που ετοιμάζονται να τον αλλάξουν!
Αυτή είναι η δυναμική του έφηβου! Ονειρεύεται έναν κόσμο διαφορετικό, ένα κόσμο που θα τον χωράει. Ονειρεύεται έναν κόσμο εύπλαστο. Νιώθει ότι έχει τη δύναμη να τον φτιάξει.
Βιάζεται να μεγαλώσει!
Αυτήν τη δύναμη την παίρνει και από τον κύκλο του. Ανάμεσα στους υπόλοιπους ψάχνει να βρει τη θέση του.
Μέσα στην παρέα του νιώθει ότι ανήκει ή ότι περισσεύει, αλλά νιώθει! Νιώθει την ύπαρξή του! Νιώθει ότι είναι άτομο και προσαρμόζεται ή αλλάζει!
Χωρίς αυτό, τι μένει;
Και ο έφηβος, όπως και εμείς, νιώθει μόνος, φοβάται, λυπάται.
Μπορεί να χάνει το κίνητρό του.
Μπορεί να αγωνιά για το μέλλον.
Μπορεί όλα αυτά που εκτονώνονταν πριν στις παρέες του με τα γέλια, τα παιχνίδια και τα κλάματα, τώρα να έμειναν μέσα και να συσσωρεύτηκαν εκεί!
Τώρα το άγχος του μπορεί να μεγάλωσε, μπορεί να συνδέθηκε με όλα όσα τον απασχολούν.
Ο έφηβος δεν φοβάται συνήθως μη αρρωστήσει. Δεν το σκέφτεται καν.
Τώρα έμαθε να το σκέφτεται, έμαθε να φοβάται, μπορεί να ένιωσε επικίνδυνος! Επικίνδυνος επειδή είναι παρορμητικός και ζωντανός!
Δεν του ταιριάζει να είναι μέσα, δεν του ταιριάζει να φοβάται!
Ας του δώσουμε χώρο να εκφράσει κι αυτός αυτά που αισθάνεται, με τον δικό του τρόπο. Τον στενέψαμε, ας του δώσουμε τον χώρο να υπάρχει εκεί στα στενά του σπιτιού, της γειτονιάς ή του κόσμου.
Ας κάνουμε χώρο και για τις δικές του ανησυχίες, που μπορεί για μας να ακούγονται μικρές, αλλά για εκείνον δεν είναι!
Ας είμαστε δίπλα του, ας μιλήσουμε μαζί του, ας μοιραστούμε.
Ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τι περνάει και με ποιον τρόπο. Πώς είναι η δική του οπτική.
Τι πέρασε μέσα στην καραντίνα, και τι περνάει μέσα σε όλες αυτές τις αλλαγές.
Τι νιώθει για όλα όσα γίνονται, τι του λείπει περισσότερο, τι θέλει να κάνει;
Ίσως μάθουμε κι εμείς κάτι για τον κόσμο του, ίσως και για τον κόσμο γενικότερα. Για την έννοια της ζωής, για την ορμή της, για την ανάγκη των ανθρώπων και της ομάδας, για όλα όσα δεν μπορούν να σταματήσουν έτσι απλά γιατί είναι ζωή!
Ας είμαστε δίπλα τους! Ας τους στηρίξουμε! Ας μην έχουμε ως δεδομένο ότι δεν επηρεάζονται!
Ας είμαστε πάντα ανοιχτοί να μάθουμε από αυτούς και να θυμηθούμε!