Ερώτημα αναγνώστριας
Όταν η αυτοπεποίθηση είναι χαμηλή και προσπαθεί να δείξει με νεύρα ότι εγώ εδώ είμαι και ταυτόχρονα το μετάνιωσε μέσα από πράξεις τι κάνεις; Γιατί και συ σαν γονιός άνθρωπος είσαι και η υπομονή εξαντλείται οταν έχεις να κάνεις με ηλικία 19χρονων…
Απαντά η Ψυχολόγος Χριστιάνα Γερμανού
Αγαπητή αναγνώστρια,
Η αλήθεια είναι πως χρειάζεται κανείς περισσότερες λεπτομέρειες και εξατομικευμένες πληροφορίες για να σας απαντήσει όσο γίνεται πιο αποτελεσματικά και υπεύθυνα. Θα προσπαθήσω λοιπόν να σας δώσω μια γενικότερη κατεύθυνση βάσει ηλικίας του γιου σας και περιγραφής σας, καθώς αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που χρειάζεστε εσείς είναι μία συμβουλή-λύση.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το ότι να έχει εξάρσεις νεύρων και κυκλοθυμική συμπεριφορά ένας νέος 19 ετών, που μάλιστα δίνει πανελλήνιες για 2η φορά, είναι αναμενόμενο.
Το τι ακριβώς προσπαθεί να πει ο γιος σας με αυτές τις εξάρσεις είναι κάτι που γνωρίζει ο ίδιος κι ίσως θα γινόταν μια εποικοδομητική συζήτηση μαζί του με ηρεμία, και διάθεση να ακούσετε τι έχει να πει, ό,τι κι αν είναι αυτό.
Μην ξεχνάτε ότι πολλές φορές όλοι αναζητάμε κάποιον να μας “ακούσει”, απλά και μόνο να μας ακούσει, ενεργά, με παρουσία κι ενδιαφέρον, να αναγνωρίσει ότι είναι εντάξει να νιώθουμε έτσι και να νιώσουμε ότι μας καταλαβαίνει. Η έκφραση “σε καταλαβαίνω” λειτουργεί πολύ ανακουφιστικά και τις περισσότερες φορές μπορεί να γίνει ένα όμορφο εφαλτήριο συζήτησης. Όταν κάποιος αισθανθεί ότι τον ακούμε και τον καταλαβαίνουμε, κι όντως το κάνουμε όταν ακούμε ενεργά, αισθάνεται ασφάλεια και άνεση πράγμα που σημαίνει ότι δεν υψώνει άμυνες και είναι πρόθυμος να ανοιχτεί και να μοιραστεί αυτά που τον απασχολούν.
Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι αναφερόμαστε σε χαμηλή αυτοπεποίθηση όπως λέτε (πράγμα που είναι συμβατό με την μετα-εφηβική περίοδο) η πρώτη ανάγκη που χρειάζεται να ικανοποιηθεί είναι το να αισθανθεί κάποιος ότι “αξίζει”, ότι “μετράει”, και πως καλύτερα να το δώσω σε κάποιον να το νιώσει και να το καταλάβει αυτό αν όχι με την πράξη μου; με την πράξη αποδοχής μου που είναι το “ακούω ενεργά”, “με ενδιαφέρουν αυτά που λες”, “είσαι σημαντικός”, “σε καταλαβαίνω” (έχω υπάρξει κι εγώ εκεί που είσαι).
Δοκιμάστε να μοιραστείτε μια αντίστοιχη δική σας εμπειρία, όταν γίνει αυτή η κουβέντα, ώστε να αισθανθεί ότι δεν είστε υπεράθρωπος εσείς κι ότι κι εκείνος είναι μέσα στα ανθρώπινα μέτρα, με τις ανησυχίες και τα άγχη του όπως αναλογούν στην συνθήκη. Δεν χρειάζεται πάντα να πούμε κάτι τέτοιο με λόγια, γιατί αν μοιραστούμε κάτι δικό μας κι όντως ακούσουμε τον γιο μας τότε αυτός αισθάνεται ασφαλής και αποδεκτός.
Αφήστε στην άκρη την θεωρία, είναι σε ηλικία που δεν “σηκώνει” διδαχή. Δεν είναι πάντα στο γνωστικό επίπεδο η λύση, είναι σε τέτοιες περιπτώσεις μάλλον στο βιωματικό. Δοκιμάστε να του θυμίσετε πως ο ίδιος έχει επιλέξει τον δρόμο που βαδίζει και εσείς είστε εκεί για να τον στηρίξετε, και ταυτόχρονα θυμίστε του ότι η αγάπη δεν πρόκειται να αλλάξει όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των εξετάσεων. Ίσως αυτό τον ανακουφίσει λίγο από την ευθύνη που πιθανώς κι εκείνος να νιώθει απέναντι σας, κι από την αίσθηση ότι ίσως σας απογοήτευσε την πρώτη φορά. Αυτά είναι ανθρώπινα.
Προσπαθήστε περισσότερο να παραμείνετε ψύχραιμη στις διενέξεις, καλύτερα να μην μπαίνετε στην αντιπαράθεση κι αν δείτε ότι δυσκολεύεστε να το διαχειριστείτε καλύτερα πηγαίνετε για λίγο στο άλλο δωμάτιο. Συνήθως οι διαθέσεις ανεβοκατεβαίνουν ταχύτατα.
Προσπαθήστε να του δώσετε την προσοχή που ζητάει ενισχύοντας την λειτουργική συμπεριφορά (π.χ. Ήρεμη συζήτηση και παρουσία), κι ακυρώνοντας την δυσλειτουργική (φωνές, ξεσπάσματα, εξάρσεις).
Θα ήθελα μόνο να σας υπενθυμίσω ότι ο γιος σας είναι σε μια ηλικία (μετα-εφηβεία, νεαρός ενήλικας) που χρειάζεται να βρει τα δικά του πατήματα, να αισθανθεί με τον εαυτό του σίγουρος και να αναλάβει τις ευθύνες του.
Κι επειδή φυσικά αντιλαμβάνομαι και την πλευρά του γονέα, ναι θα συμφωνήσω κι η δική σας θέση είναι δύσκολη. Πιστεύω πως θα σας βοηθούσε πολύ σε αυτό να ενταχθείτε σε κάποια ομάδα γονέων εφηβείας, όπου μπορείτε να βρείτε ταύτιση και να μοιραστείτε κοινές εμπειρίες.
Εναλλακτικά μπορείτε να απευθυνθείτε ατομικά σε κάποιον ειδικό.
Στην διάθεση σας για οτιδήποτε περαιτέρω,
Χριστιάνα Γερμανού
2 σχόλια
Διάβασα τις συμβουλές των ψυχολογων σας στα προβλήματα γονέων-εφήβων και τις βρήκα πολύ χρήσιμες και διαφωτιστικες. Το μικρότερο παιδί μου είναι 12μιση ετών, αγόρι με εκρήξεις θυμού και βίας απέναντι μου.ειναι χειριστικος, έχω τρομάξει ομολογώ. Όταν του περνάει, φέρεται σα να μη θυμάται τι έγινε και πάντα λέει ότι εγώ φταίω. Εγώ το ξεκίνησα. Δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να συγκράτησα το θυμό μου. Θα το προσπαθήσω. Μας χωρίζει ο πατέρας του. Ποσο λάθος είναι όλο αυτό. Θεέ μου.. Δε μπορώ να επισκεφτώ παιδοψγχολογο για βοήθεια. Τι παιδί μου το λατρεύω και θέλω να το βοηθήσω.
Σας ευχαριστούμε για το σχόλιό σας.
Από τη στιγμή που δεν μπορείτε να επισκεφτείτε παιδοψυχολόγο, θα σας βοηθήσουν πολύ τα άρθρα του efiveia.gr. Μπορείτε να περιηγηθείτε στις κατηγορίες, ή ακόμα και να αναζητήσετε άρθρα που σας ενδιαφέρουν, πληκτρολογώντας τις λέξεις – κλειδιά που θέλετε στο πεδίο αναζήτησης.
Μπορείτε επίσης να στείλετε ένα ερώτημα στο info@efiveia.gr, εμείς θα το προωθήσουμε ανώνυμα σε έναν από τους Επιστημονικούς μας Συνεργάτες και θα σας στείλουμε την απάντησή του μόλις τη λάβουμε.
Με εκτίμηση,
Η Ομάδα του efiveia.gr