Γράφει στο efiveia.gr η Αναστασία
Λέγομαι Αναστασία και φέτος είχα διπλό ρόλο στην υπόθεση «Πανελλήνιες εξετάσεις». Καθότι είμαι εκπαιδευτικός, κάθε χρόνο περνώ το ίδιο άγχος με τους υποψήφιους μαθητές μου για τις εξετάσεις, πόσο μάλλον όταν αυτοί εξετάζονται πανελλαδικά. Φέτος όμως συγκεκριμένα έδινε και ο δικός μου γιος πανελλήνιες!
Ως εκπαιδευτικός, είναι φυσιολογικό να έχεις μία αγωνία για τις επιδόσεις των μαθητών σου. Κάνεις ολόκληρο χρόνο μαθήματα, προσπαθείς να βάλεις στο εφηβικό μυαλό όχι μόνο γνώσεις, αλλά κυρίως την αντίληψη ότι πρέπει να διαβάσει για να έχει ένα μέλλον ανθηρό. Όλα αυτά δεν είναι και τόσο εύκολα, καθότι όλοι γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι να επικοινωνήσουμε με τους έφηβους. Επιπλέον έχεις υποχρέωση και απέναντι στους γονείς των παιδιών. Σε κοιτάζουν μέσα στα μάτια για να ακούσουν μία καλή λέξη από το στόμα σου, για το ότι πήγαν καλά, για το ότι έχουν δυνατότητες, ότι θα περάσουν στις εξετάσεις. Και τέλος, είναι και το προσωπικό στοίχημα που βάζεις με τον εαυτό σου. Κάθε χρόνο να έχεις και περισσότερες επιτυχίες με τους μαθητές σου.
Στο ρόλο του γονέα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Από τη μία γνωρίζεις πολύ καλά το εκπαιδευτικό σύστημα με ό,τι αυτό συνεπάγεται και από την άλλη έχεις ένα παιδί το οποίο θέλεις να δεις να πετύχει! Πραγματικά, χωρίζεσαι στα δύο! Να μην αναφέρω το άγχος. Δεν έχει καμία σχέση με αυτό που έχεις με τα άλλα παιδιά. Το άγχος αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο μέρα με τη μέρα!
Πώς λοιπόν αντιμετωπίζουμε τα παιδιά μας στις εξετάσεις; Ως εκπαιδευτικοί ή ως γονείς; Φαντάζομαι η σωστή συνταγή είναι ένας συνδυασμός αυτών των δύο. Αλλά είναι δύσκολη στην εκτέλεσή της…
Ευτυχώς λοιπόν πέρασε και αυτό το «μαρτύριο» των πανελληνίων για τους γονείς αλλά κυρίως για τα παιδιά. Κάθε φορά που το σκέφτομαι, συνειδητοποιώ πόσο στρεσογόνο είναι γι’ αυτά. Όχι μόνο γιατί εξετάζονται γι’ αυτά που έχουν μάθει, αλλά γιατί το άγχος των γονέων μεταδίδεται σε αυτά και πολλαπλασιάζεται. Δεν θέλουν να αποτύχουν όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά για να μην απογοητεύσουν τους γονείς τους!
Γι’ αυτό όλοι εμείς, γονείς ή εκπαιδευτικοί (ή και τα δύο) είναι πολύ σημαντικό να βρισκόμαστε δίπλα στα παιδιά και όχι απέναντί τους. Να καταλάβουν ότι τα εμπιστευόμαστε και ότι οι εξετάσεις δεν είναι πάντα η λύση στα προβλήματα. Κάθε παιδί είναι διαφορετικό, ξεχωριστό, με τις αδυναμίες του αλλά και τις κλίσεις του. Εκμεταλλευτείτε τις δυνατότητές του όσο περισσότερο μπορείτε και ένα είναι σίγουρο: κανένας δεν χάνεται!