Γράφει στο efiveia.gr η Αλεξάνδρα.
Και ναι λοιπόν έφτασε η στιγμή! Αυτή η χρονιά έφτασε στο τέλος! Μα τι χρονιά!
Τι προσπάθεια, τι νεύρα, τι κόπος!
Έχουμε προσπαθήσει πολύ, έχουμε ξενυχτήσει, έχουμε, έχουμε… έχουμε;;;;
Αναρωτιέμαι «έχουμε» κι όμως «έχει». Ο γιος μου προσπάθησε, ο γιος μου κόπιασε, ο γιος μου διάβασε, αυτό το «έχουμε» γιατί συνοδεύει ακόμα την κάθε μου πρόταση, όταν μιλάω γι’ αυτόν;
Θυμάμαι από βρέφος, «φάγαμε», «ρευτήκαμε», έπειτα «διαβάσαμε», «κοιμηθήκαμε», και πάει λέγοντας. Γιατί άραγε, όλα τα κάνουμε μαζί;
Πλέον μπήκε στο Πανεπιστήμιο και νιώθω σαν να έχω μπει εγώ, λες και εγώ διάβασα, λες κι εγώ έγραψα εξετάσεις. Δεν ξέρω αν κι άλλες μανούλες αισθάνονται έτσι, αλλά εγώ το νιώθω σαν και μια δικιά μου νίκη. Όμως δεν είναι έτσι, ο γιος μου τα έκανε όλα, και τις επιτυχίες και τις αποτυχίες, είναι η δική του ζωή και δικά του και τα λάθη και τα επιτεύγματα.
Δεν περάσαμε μαζί στο Πανεπιστήμιο, πέρασε μόνος του.
Δεν διαβάσαμε μαζί, μόνος του διάβασε.
Δεν γράψαμε μαζί, μόνος του έγραψε.
Σκέφτομαι πόσο άγχος δημιουργεί αυτό το «έχουμε», πόσες ευθύνες μπορεί να βαραίνει το παιδί μας.
Βάζουμε τις δικές μας φιλοδοξίες και απαιτήσεις στη πλάτη του. Τα δικά μας «έχουμε». Τις δικές μας ανασφάλειες.
Πέρασες αγόρι μου στο Πανεπιστήμιο, δεν περάσαμε.