Δε σου ανήκω!

Γράφει στο efiveia.gr η Δημοσιογράφος Μαρία Σκαμπαρδώνη

Με κατηγορείς πως προδίδω τα όνειρά σου, ότι αδιαφορώ για εσένα και για όλα αυτά που περιμένεις.

Και αναλώνεσαι διαρκώς να μου θυμίζεις τι έχεις περάσει, τι έχεις αντέξει για εμένα. Με ενοχοποιείς επειδή δε συμφωνώ με την προδιαγεγραμμένη πορεία  που στα κουτάκια του μυαλού σου έχεις πλάσει για εμένα.

Αλλά μάντεψε: δε σου ανήκω, ποτέ σε σου άνηκα. Ανήκω στη ζωή, ανήκω σε εμένα, ανήκω στο αύριο.

Αν κουράστηκες για να με μεγαλώσεις, έκανες απλά το χρέος σου. Γιατί δεν ερωτήθηκα αν θέλω να έρθω στη ζωή, εσύ αποφάσισες να με φέρεις. Και μου όφειλες από τότε ό,τι καλύτερο μπορούσες.

Και αν περπάτησες μίλια, έπραξες το καθήκον σου. Το οποίο ήταν να με κάνεις έναν ελεύθερο άνθρωπο, όχι την καρικατούρα σου.

Δε σου ανήκω, ανήκω στη Ζωή την ίδια. Δεν είμαι κτήμα σου, σε ευγνωμονώ για όλα όσα προσπάθησες, στερήθηκες, έχασες για εμένα. Αλλά αυτό όφειλες να πράξεις, καθώς με γέννησες και δεν είχα ποτέ συναινέσει σε αυτό.

Με κατηγορείς πως δε σε σέβομαι, πως ακολουθώ τον δικό μου δρόμο. Αλήθεια, ποιανού τον δρόμο θα έπρεπε να ακολουθήσω; Μόνο ο δικός μου με τα σωστά και τα λάθη του, για εμένα είναι.

Η μεγαλύτερη πράξη σεβασμού μου απέναντι σε εσένα είναι να ξετυλίξω τη δική μου προσωπικότητα. Όχι το να σου μοιάσω, πιεσμένος από ενοχικά σύνδρομα και πιέσεις σε δρόμους που για εμένα δεν είναι αυτό που ορίζω ευτυχία.

Δε σου ανήκω. Είμαι γεννημένος από εσένα, αλλά όχι δημιουργημένος για να ζήσω για εσένα.

Στάσου δίπλα μου, κράτησέ μου το χέρι και πορεύσου τον δικό μου, μοναδικό δρόμο στη ζωή μαζί μου.