Γράφει στο efiveia.gr o Σύμβουλος Εκπαίδευσης και Εργασίας MSc ΕΚΠΑ) – Εκπαιδευτικός Ορέστης Μπάλλας
Τι ανακουφιστικό να συνειδητοποιώ κάθε τόσο ότι δεν είμαι η φωνή που ακούω στο κεφάλι μου. Αυτή η φωνούλα που με ασήμαντες αφορμές «καλπάζει» και κάνει σενάρια επιστημονικής φαντασίας. «Και θα συμβεί αυτό, και δε θα συμβεί εκείνο, πρόσεχε, μην το ένα, σίγουρα το άλλο».
Δε φωνάζει δυνατά, ψιθυριστά τα λέει. «Να το, στα λεγα… Αφού το ξέρω, έτσι είναι… Αφού συνέβη τότε, θα συμβεί και τώρα»
Κάποιες φορές η αλήθεια με βοηθάει. Να οργανώσω τις δουλειές μου, τη διασκέδασή μου, το χρόνο μου. Να κατεβάσω μια νέα ιδέα. Να αναπολήσω μία ανάμνηση.
Κάποιες άλλες όμως με ταλαιπωρεί. Και όσο την εμπιστεύομαι και την ακούω αμέτοχα, τόσο με ταλαιπωρεί. Αυτό συνήθως συμβαίνει όταν μου λέει είτε για το παρελθόν είτε για το μέλλον.
Στην πρώτη περίπτωση (παρελθόν) δημιουργούνται οι τύψεις και οι ενοχές. Κάτι που έκανα. Κάτι που δεν έκανα. Κάτι που ήθελα να κάνω. Κάτι που δεν ήθελα. Κάτι που είχα στο νου μου αλλιώς και αλλιώς συνέβη.
Στη δεύτερη περίπτωση (μέλλον) εμφανίζεται το άγχος. Θα προλάβω; Θα τα καταφέρω; Τι θα πουν για μένα; Πώς θα φανώ;
Την έχω μαζί μου αυτή τη φωνή. Την ξέρω και με ξέρει. Δεν είμαι όμως αυτή η φωνή. Απλά κάποιες φορές την εμπιστεύομαι λίγο παραπάνω σε σημείο που να ταυτίζομαι μαζί της και με τα λεγόμενά της.
Τη φρενάρω όμως κάπου κάπου. Δε τη φιμώνω, ούτε τη διώχνω από μέσα μου. Απλά εκείνες τις στιγμές δεν με ελέγχει, την ελέγχω. Τόσο όσο. Όπου με βοηθάει την ακούω, όπου πάει να ξεφύγει της λέω «Εεπ! Μέχρι εδώ. »
Τι ανακουφιστικό να συνειδητοποιώ κάθε τόσο ότι δεν είμαι αυτή η φωνούλα στο κεφάλι μου. Τι όμορφο να βιώνω ότι είμαι κάτι παραπάνω από αυτήν. Όποτε τη χρειάζομαι την έχω. Όποτε όμως με ταλαιπωρεί μπορώ να την αγνοώ. Δεν είναι πάντα εύκολο, και ούτε «πρέπει» να είναι. Είναι όμως υπέροχο όταν μου συμβαίνει.
Θα με ρωτήσεις, και πώς μπορεί να γίνει αυτό;
Θα σου πω το εξής.
“Αν οι τύψεις και οι ενοχές μου αφορούν το παρελθόν, αν το άγχος και οι φόβοι μου αφορούν το μέλλον, τι μένει για το παρόν;
Το βίωμα στο εδώ. Το βίωμα στο τώρα.
Το μόνο αληθινό και υπαρκτό.
Αυτό που διώχνει τους φόβους μου και καθησυχάζει το άγχος μου.”