Και έρχεται η στιγμή που χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου.
Νόμιζα πως πέθανα, πως δεν είχα ανάσα, πως είμαι αλλού, πως όλο αυτό που μόλις ανακάλυψα ήταν για κάποιον άλλον. Αλλά όχι, αυτό πλέον συνέβαινε σε εμένα και για να είμαι συγκεκριμένη στο παιδί μου.
Όταν ο γιος μου άρχισε να μεγαλώνει, πήρα διάφορα βιβλία, σερφάρισα ώρες στο ίντερνετ να διαβάσω το τι πρέπει να προσέχω.
Τα διάβαζα με περίσσια ανεμελιά, γιατί στο πίσω μέρος του μυαλό μου φυσικά και είχα ότι αυτό δεν θα συμβεί σε εμάς.
Πριν από περίπου ένα χρόνο και όταν ο γιος μου ήταν 16 χρονών, ανακάλυψα ότι κάνει χρήση ουσιών.
Εννοείται πως στην αρχή δεν μπορούσα ούτε η ίδια να το πιστέψω, άρνηση όπως μου είπαν αργότερα.
Όμως τα γεγονότα το επιβεβαίωναν και φυσικά κάποια στιγμή το παραδέχτηκε.
Ως γονείς δεν ξέραμε από αυτά τα πράγματα, τρελαθήκαμε , θυμώσαμε με το παιδί μας, μα πιο πολύ με τον εαυτό μας.
Ποτέ μου δεν πίστευα ότι υπάρχει περίπτωση το δικό μου παιδί να πάρει ουσίες, ήταν πάντα τόσο ήρεμο, τόσο συνεσταλμένο.
Και εκεί είναι που την πάτησα, πρώτα η άτιμη σιγουριά μου για το παιδί μου με έκανε να μην βλέπω τα σημάδια, όλα τα έριχνα στην επανάστασή του λόγω ηλικίας όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς γιατί όταν βλέπουμε ότι γίνονται μονίμως και σε ακραίες φάσεις καλό θα ήταν να το ψάχνουμε λίγο παραπάνω.
Δυστυχώς για εμάς δεν δώσαμε την απαραίτητη σημασία, δουλεύαμε πολλές ώρες (όχι δεν το λέω ως δικαιολογία), όμως το γεγονός ότι λείπαμε πολύ από το σπίτι μας έκανε να μην βλέπουμε αρκετά πράγματα. Επίσης, του δίναμε πάντα αρκετά χρήματα, μετά το καταλάβαμε ότι υποσυνείδητα πληρώναμε τις τύψεις μας για τις ώρες που τον αφήναμε μόνο του.
Ένα παιδί ήρεμο, συνεσταλμένο, με λίγη πέραση σε κορίτσια και σε παρέες και με αρκετά λεφτά στη τσέπη, τελικά είναι ένας στόχος.
Κάπως έτσι ή περίπου έτσι, το παιδί μου άρχισε τις ουσίες.
Ο πόνος μεγάλος, ο θυμός επίσης, η απογοήτευση, το κλάμα, και μετά από καιρό εμφανίζεται η ελπίδα, γιατί μέσα σε όλο αυτό το μόνο καλό ήταν ότι το παιδί μου αποφάσισε να συνεργαστεί.
Τώρα είμαστε σε ένα κέντρο, πάμε καλά, προχωράμε, και Ελπίζουμε.
Προσέξτε το παιδί σας, και να είστε δίπλα τους το έχουν περισσότερο ανάγκη από τα πράγματα που θα αγοράσουν.
Μια πονεμένη αλλά με ελπίδα, μαμά.