Γράφει στο efiveia.gr ο Ψυχολόγος – Οικογενειακός Σύμβουλος Γιάννης Ξηντάρας
Όλοι οι γονείς αγαπάμε τα παιδιά μας, όσο μικρά ή μεγάλα κι αν είναι. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο – κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Όλοι οι γονείς νοιαζόμαστε για το καλό τους: προσπαθούμε να μην τους λείψει τίποτα, να μην έχουνε παράπονο, να τους παρέχουμε τα πάντα – μην τυχόν και νιώσουν άσχημα, στερημένα, αδικημένα…
Και ύστερα όμως εμείς, οι γονείς…
- Γεμάτοι ανησυχίες, άγχη, προβληματισμούς.
- Πάντα για το καλό των παιδιών.
- Ποτέ, τίποτα, πουθενά δεν είναι αρκετά…
- Ποτέ και πουθενά δεν φτάνει.
- Πάντα υπάρχει κάτι που δεν προλάβαμε, κάτι που δεν προβλέψαμε, κάτι που δεν καταφέραμε…
«Μα φυσικά θα μπορούσα να τα είχα κάνει καλύτερα.»
Περισσότερο. Πλουσιότερο. Ή λιγότερο… σε λιπαρά, θερμίδες… Πιο καθαρό, πιο κομψό, πιο περιποιημένο.
Καλύτερο παιδί, καλύτερος μαθητής, καλύτερος στην αθλητισμό, τη μουσική, τις ξένες γλώσσες…
Ας χαλαρώσουμε λίγο. Ας δούμε τα παιδιά μας όπως είναι, τα καλά μας τα παιδάκια που δεν θα τα αλλάζαμε για τίποτα στον κόσμο…
Ας απολαύσουμε την χάρη της γονεϊκότητάς μας γι’ αυτό που είναι κι όχι γι’ αυτό που θα έπρεπε να είναι, γι’ αυτό που είμαστε, αυτό που μπορούμε, αυτό που αντέχουμε κάθε φορά…
Ίσως αντιληφθούμε έτσι ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα, ίσως οι αγωνίες μας ηρεμήσουν, ίσως και εμείς ”οι απανταχού αγωνιώδεις γονείς” αφεθούμε στην απλότητα κι εντέλει στην ουσία του ρόλου μας…