Ο πολύπλευρος ρόλος της οικογένειας στην εμφάνιση της παιδικής παχυσαρκίας έχει αναγνωριστεί εδώ και καιρό. Πέρα όμως από τις πιο προφανείς τρόπους επιρροής, που αφορούν δηλαδή πιο άμεσα τη διαμόρφωση των συνηθειών διατροφής και σωματικής δραστηριότητας των παιδιών, ενδιαφέρον παρουσιάζει το σκεπτικό ότι ο γενικός τρόπος διαπαιδαγώγησης που υιοθετούν οι γονείς μπορεί να επιδράσει όχι μόνο στην εξέλιξη του χαρακτήρα και την ψυχολογία του, αλλά και στο σωματικό του βάρος.
Τέσσερις είναι οι κύριοι τύποι διαπαιδαγώγησης που μπορεί να διακριθούν, ανάλογα με το συσχετισμό μεταξύ των απαιτήσεων που προβάλλει ο γονέας στο παιδί και της απόκρισης στις επιθυμίες του: αυταρχικός (authoritarian), οριοθετημένος (authoritative), επιεικής (permissive) και αμελής(neglectful). Ο αυταρχικός τύπος γονέας απαιτεί μεγάλη πειθαρχία του παιδιού σε σχέση με κανόνες που θέτει, χωρίς να αντισταθμίζει με ανταπόκριση στις ανάγκες του. Ο οριοθετημένος τύπος γονέας επιδεικνύει και υψηλή απαιτητικότητα και υψηλή ανταπόκριση, δηλαδή ενώ θέτει σαφή όρια για τις συμπεριφορές του παιδιού, επιτρέπει την ανάπτυξη της αυτονομίας του. Ο επιεικής δεν παρέχει πειθαρχία και είναι πολύ αποκριτικός στις απαιτήσεις του παιδιού του, ενώ ο αμελής γονέας ούτε απαιτεί ούτε ανταποκρίνεται, είναι αδιάφορος και δεν θέτει κανόνες στο παιδί του.
Η βιβλιογραφία μέχρι σήμερα έχει δείξει πως ο οριοθετημένος –σε σχέση με τους άλλους- τρόπος διαπαιδαγώγησης σχετίζεται με καλύτερη εξέλιξη του παιδιού σε διάφορες πτυχές της κοινωνικοποίησης του, όπως αυξημένη ικανότητα για συνεργασία με συνομήλικους, ψυχοκοινωνική ωριμότητα, καλύτερη σχολική απόδοση και χαμηλότερα ποσοστά προβληματικής συμπεριφοράς. Παρόμοιο όφελος φαίνεται να ισχύει και σε σχέση με τη διατροφική συμπεριφορά του παιδιού. Από σχετικές έρευνες έχει βρεθεί πως τα παιδιά με αυταρχικούς, επιεικείς ή αμελείς γονείς έχουν πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να είναι υπέρβαρα ή παχύσαρκα σε σχέση με τα παιδιά που διαπαιδαγωγούνται με τον οριοθετημένο τρόπο.
Πώς, όμως, μπορεί να εξηγηθεί αυτό το εύρημα; Η απάντηση φαίνεται να περιλαμβάνει τη σχέση μεταξύ του τύπου διαπαιδαγώγησης και συγκεκριμένων διατροφικών πρακτικών που έχουν επίδραση στο βάρος του παιδιού. Για παράδειγμα, ο υπερβολικός γονικός έλεγχος, οι περιοριστικές πρακτικές σίτισης (π.χ. απαγόρευση κάποιων τροφίμων) και η πίεση ενός γονέα στο παιδί του για να καταναλώσει ή να αποφύγει κάποια τρόφιμα, συμπεριφορές κατά κύριο λόγο χαρακτηριστικές του αυταρχικού τύπου διαπαιδαγώγησης, έχουν σχετιστεί με αυξημένη τελικά κατανάλωση των «απαγορευμένων» τροφίμων και παρεμβολή στον αυτοέλεγχο που έχει το παιδί για να ρυθμίζει τη διαιτητική του πρόσληψη. Αντιθέτως, η γονική ευαισθησία ως προς τις επιλογές και προτιμήσεις του παιδιού, η οποία απουσιάζει από τους αυταρχικούς και αμελείς γονείς, συσχετίζεται με αυξημένη ικανότητα του παιδιού να ρυθμίζει την διατροφική του συμπεριφορά. Όμως, και οι οικογένειες που εφαρμόζουν τον επιεική τρόπο διαπαιδαγώγησης, δείχνοντας δηλαδή αυξημένη ευαισθησία προς τα παιδιά, χαρακτηρίζονται από αυξημένο κίνδυνο υπερβάλλοντος βάρους. Αυτό οφείλεται στο ότι ένα περιβάλλον με αρκετή ευαισθησία αλλά χωρίς κανόνες δεν βοηθάει τα παιδιά να αναπτύξουν την ικανότητα να κάνουν σωστές επιλογές σε σχέση με τη διατροφή τους.
Την ισορροπία πετυχαίνει τελικά ο οριοθετημένος τρόπος διαπαιδαγώγησης, ο οποίος συνδυάζοντας τη γονική ευαισθησία ως προς τη «διατροφική αυτονομία» του παιδιού με σαφή οριοθέτηση φαίνεται να δημιουργεί το βέλτιστο περιβάλλον για το χαμηλότερο κίνδυνο εμφάνισης υπερβάλλοντος βάρους στο παιδί.