Γράφει στο efiveia.gr η Κλ. Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια Κατερίνα Κοτσιφάκου
Καθώς το παιδί φεύγει από την ασφάλεια της παιδικής ηλικίας και προσπαθεί να βρει την ανεξαρτησία της ενηλικίωσης, είναι πολύ σημαντικό να νιώθει πως είναι «μέρος» ενός συνόλου, τόσο σε πραγματικό όσο και σε ψυχοσυναισθηματικό επίπεδο. Αν νιώσει πως «διαφέρει» από τους υπόλοιπους, και ειδικά αν αυτή η διαφορά σχετίζεται με τον σεξουαλικό του προσανατολισμό, τότε η προσπάθειά του να δομήσει την προσωπικότητά του βρίσκει σοβαρά εμπόδια.
Στη φάση της εφηβείας, όπου χρειάζεται στήριξη και αποδοχή από το περιβάλλον του, το νέο άτομο νιώθει να «φέρει» μια διαφορετικότητα που δέχεται αποδοκιμασίες από τον κοινωνικό περίγυρό του και σίγουρα θα αποτελέσει αιτία πολλών συγκρούσεων και στο περιβάλλον της οικογένειας. Ο έφηβος στη φάση αυτή και αφού γνωρίζει τη σεξουαλική του υπόσταση, μπορεί να νιώσει εγκλωβισμένος από μια πραγματικότητα που δεν την επέλεξε συνειδητά, να κλειστεί στον εαυτό του ακόμα και να θέλει να συγκαλύψει τη «διαφορετικότητά» του. Για τον λόγο αυτό, ο έφηβος μπορεί να αναπτύξει κάποιες συμπεριφορές όπως αυτοκαταστροφικές τάσεις, εσωστρέφεια, αντικοινωνική συμπεριφορά, συγκάλυψη της διαφοράς και προσπάθεια ένταξης στους «φυσιολογικούς» υιοθετώντας έμφυτες συμπεριφορές, αντιστροφή της διαφοράς λόγω «ελαττώματος» σε διαφορά λόγω υπερτέρησης, δηλαδή «δε διαφέρω γιατί είμαι ομοφυλόφιλος αλλά γιατί είμαι ο καλύτερος μαθητής…»
Σε επίπεδο κοινωνικότητας και καθώς περνούν τα χρόνια της εφηβείας, αγόρια και κορίτσια νιώθουν όλο και περισσότερο ερωτικά συναισθήματα, τα οποία μπορεί να δημιουργήσουν άγχος, άσχετα από τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους. Τα μη ομοφυλόφιλα παιδιά ωστόσο, έχουν κοινωνικά επιτρεπτές οδούς έκφρασης της σεξουαλικότητάς τους(φλερτ, εκδρομές, παρέες) που μέσα από αυτές μαθαίνουν το πώς να δομούν τις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Αντιθέτως, οι ομοφυλόφιλοι έφηβοι αγχώνονται, κρύβονται και πολλές φορές πασχίζουν να πείσουν τον εαυτό τους πως αυτό που πραγματικά αισθάνονται είναι παροδικό. Ως αποτέλεσμα, πολλά παιδιά ιδιαίτερα σε «κλειστές» κοινωνίες απομονώνονται, καταπνίγοντας τα συναισθήματά τους, χάνοντας τη χαρά των συναναστροφών με τους συνομηλίκους τους αλλά και την αίσθηση της αποδοχής της προσωπικότητας αλλά και των επιλογών τους που είναι δομικό στοιχείο στην οργάνωση μιας υγιούς προσωπικότητας.
Για τους παραπάνω λόγους πολλές φορές μιλάμε για τον «αόρατο ομοφυλόφιλο», αφού οι επιλογές του θεωρούνται άκυρες αλλά και από την πλευρά της επιστήμης αρκετές φορές η ομοφυλοφιλία στην εφηβεία αντιμετωπίζεται ως κάτι πρώιμο και μεταβατικό.
Λίγοι είναι οι γονείς που αποδέχονται εξαρχής τη σεξουαλική ταυτότητα του παιδιού τους, ενώ πολλοί βρίσκονται σε σύγχυση με αποτέλεσμα να γίνονται ματαιωτικοί και επικριτικοί. Πέραν όμως των συναισθημάτων που εγείρονται από τον κάθε γονέα, το σημαντικότερο στη φάση αυτή είναι να μην ξεχάσουν πως πρέπει να εκφράζουν την αγάπη για το παιδί τους ανοιχτά, ωθώντας το σε μια ολοένα ωριμότερη συμπεριφορά.
Φυσικά η ποιότητα των σχέσεων που θα έχουν οι έφηβοι με τους γονείς τους, εξαρτάται από την προσωπικότητα των ίδιων των γονέων και το πώς οι ίδιοι έχουν δομήσει μέσα από την προσωπικότητά τους τη διαχείριση των διαφόρων θεμάτων που τους δημιουργούν αρχικά αμφιθυμικά συναισθήματα.
Το βασικότερο όλων τόσο για το παιδί όσο και για τον ίδιο τον γονέα είναι ότι το παιδί του παραμένει το παιδί που έφερε στον κόσμο και το πλαισίωσε με αγάπη και προσδοκίες. Κανένας άνθρωπος δεν αξίζει άνιση μεταχείριση λόγω της διαφορετικής διαμόρφωσης της σεξουαλικής του προτίμησης και κανένας δεσμός γονέα – παιδιού δε θα πρέπει να διαταράσσεται από αυτό…