Πτυχία. Πόσο σημαντικά είναι πραγματικά;

Γράφει στο efiveia.gr η Δημοσιογράφος Μαρία Σκαμπαρδώνη

Ζούμε στην εποχή της εξειδίκευσης, του ανταγωνισμού, των διαρκών προκλήσεων.

Από μικρά παιδιά παλεύουμε να αποκτήσουμε όσα περισσότερα εφόδια μπορούμε, να βεβαιώσουμε πως θα πληρούμε ένα βιογραφικό το οποίο θα μπορούσε να ανταποκριθεί στη σύγχρονη αγορά εργασίας.

Η σύγχρονη επαγγελματική Οδύσσεια που επικρατεί, μας αναγκάζει να δαπανούμε μεγάλο μέρος της παιδικότητας, του χρόνου, των χρημάτων μας, της ξεκούρασής μας στην απόκτηση πτυχίων που πιστοποιούν την κατάρτιση και τη γνώση μας σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς.

Θα λέγαμε πως αποτελεί μία σύγχρονη εμμονή η απόκτηση πτυχίων, καθώς έγινε αυτοσκοπός και όχι ένα όχημα για την απόκτηση γνώσης, ένα βοήθημα που ενισχύει το δρόμο μας μέσα σε αυτή.

Το πτυχίο προσφέρει επαγγελματική ασφάλιση σε πρακτικό επίπεδο. Διότι όταν πας για συνέντευξη σε μία εργασία, σίγουρα ο εργοδότης θα θέλει να δει το πτυχίο και δε θα αρκεστεί στο να πεις πως απλά «διαβάζεις και έχεις γνώσεις επάνω στη γλώσσα, στους υπολογιστές, οπουδήποτε».

Είναι μία πιστοποίηση, μία βεβαίωση, η οποία απλά σιγουρεύει την κατάκτηση ενός επιπέδου γνώσης.

Αλλά η πραγματική γνώση είναι αέναη, ασταμάτητη, αειθαλής. Ένα πτυχίο ποτέ δε βεβαιώνει ότι κατακτήσαμε πραγματικά μία γνώση, τη γνώση την κατακτάμε καθημερινά διαβάζοντας, σημειώνοντας, μουντζουρώνοντας, γράφοντας.

Καμία ξένη γλώσσα δεν κατακτήθηκε αποκλειστικά με ένα πτυχίο. Με την καθημερινή μελέτη γίνεται κτήμα εκείνου που θέλει να τη μάθει πραγματικά.

Η ιδέα των πτυχίων δε μου άρεσε ποτέ ιδιαίτερα, επειδή γεννούν την αίσθηση της «κατάκτησης» η οποία πολλές φορές επιφέρει μία παραίτηση.

Να ενθαρρύνουμε τα παιδιά όχι μόνο να διαβάζουν. Αλλά να έχουν απορίες για κάθε τι που διαβάζουν.

Να μην πιέζουμε τα παιδιά μόνο να αποκτούν πτυχία, αλλά να μορφώνονται ουσιαστικά, να διαβάζουν σε βάθος και όχι με μία στείρα απομνημόνευση.

Σίγουρα, στην εποχή μας το πτυχίο προσφέρει τη δυνατότητα της μεγαλύτερης κινητικότητας στην τόσο δύσκολη και κορεσμένη αγορά εργασίας. Αλλά η γνώση δεν είναι σε ένα χαρτί, είναι στο καθημερινό διάβασμα, στη συνεχόμενη ενασχόληση, στην αμφισβήτηση, στην προσπάθεια της γνωστικής διεύρυνσης.

Για αυτό ας μη σπρώχνουμε παιδιά και μαθητές σε επαγγελματικούς κλάδους που δεν ευχαριστούν τα ίδια. Αλλά να τα ενθαρρύνουμε να μελετούν αδιάκοπα, να αμφισβητούν δίχως ενοχή, να προσπαθούν να «βουτήξουν» στο μέσα τους για να συνειδητοποιήσουν ποιο επάγγελμα τους ταιριάζει πραγματικά.