Όταν δεν συμφωνούν μεταξύ τους οι γονείς, θα πρέπει να παραμένουν στον γάμο για χάρη των παιδιών;

Γράφει στο efiveia.gr η Ψυχολόγος Βασιλική Τσούτσου

Πολλά ζευγάρια βρίσκονται σε ένταση την περίοδο της εφηβείας των παιδιών, είτε λόγω των πολλών ετών που είναι μαζί, είτε λόγω των πιέσεων που προκύπτουν από την καθημερινότητα, αλλά και για πολλούς άλλους λόγους. Σαφώς η λύση του γάμου είναι κάτι που ίσως έχουν σκεφτεί και παλαιότερα και φαίνεται μερικές φορές ιδανική, ειδικά όταν οι εντάσεις γίνονται πολύ συχνές και έντονες. Ο προβληματισμός μεγαλώνει όταν υπάρχουν παιδιά και μάλιστα στην περίοδο της εφηβείας.  

Η απόφαση που θα πάρει ένα ζευγάρι καλό είναι να λαμβάνεται ύστερα από ήρεμη και ώριμη σκέψη και όχι πάνω στην ένταση ενός καυγά. Επίσης, τα παιδιά δεν χρειάζεται να έχουν άποψη ούτε για τις εντάσεις ούτε για τις τελικές αποφάσεις. Κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο για τα παιδιά τα οποία μερικές φορές καλούνται να υπερασπιστούν έναν γονέα και να στραφούν εναντίον του άλλου. Αυτό δεν είναι υγιές και λειτουργικό, γιατί χάνονται οι ρόλοι. Οι γονείς γίνονται παιδιά και τα παιδιά μετατρέπονται σε ενήλικες που δίνουν δίκιο ή άδικο. Κάτι τέτοιο προκαλεί μεγαλύτερη σύγχυση στα έφηβα παιδιά από την ήδη υπάρχουσα λόγω της εφηβείας.  

Τι μπορούν να κάνουν λοιπόν οι γονείς; Ως υπεύθυνοι καπετάνιοι ενός πλοίου να αντιμετωπίσουν την κατάσταση με συνέπεια. Καλό είναι να συμβουλευτούν έναν ειδικό για θέματα σχέσεων, ο οποίος με τη σωστή καθοδήγηση θα τους βοηθήσει να ξεδιαλύνουν τι πραγματικά συμβαίνει στη σχέση τους. Η όποια απόφαση είναι σημαντικό να ληφθεί ύστερα από ηρεμία και συναισθηματική επίγνωση. 

Αν είναι μια κατάσταση που έχει περιθώρια βελτίωσης, αξίζει να προσπαθήσουν, όχι για χάρη των παιδιών, αλλά για τους ίδιους και τη σχέση τους. Αν όμως η κατάσταση δεν έχει επιστροφή, και νιώθουν ότι έχει τελειώσει η σχέση τους, είναι δύσκολο αλλά λειτουργικό να λύσουν πολιτισμένα το γάμο.  

Επομένως, το σημαντικό κριτήριο δεν είναι μόνο τα παιδιά αλλά οι ίδιοι οι γονείς και η ερωτική τους σχέση. Όταν ένας γάμος τελειώνει, δεν τελειώνει ο γονεϊκός ρόλος, αλλά ο συντροφικός. Η σχέση των γονέων θα πρέπει να είναι ξέχωρη από την σχέση των γονέων με το παιδί. Αυτό σημαίνει ότι φροντίζουμε την ενήλικη, συντροφική σχέση ανεξάρτητα από το γονεϊκό ρόλο.  

Με αυτόν τον τρόπο, τα παιδιά βλέπουν ένα υγιές πρότυπο ερωτικών σχέσεων το οποίο θα ακολουθήσουν στην δική τους ζωή. Ο σεβασμός στον εαυτό μας και στην σχέση μας οφείλει να υπάρχει και πριν τα παιδιά και μετά την ενηλικίωσή τους.