Ερώτημα αναγνώστριας
Καλησπέρα σας. Τόλμησα να ζητήσω τη συμβουλή σας για τον γιο μου που είναι στη β’ γυμνασίου. Ένα ήσυχο παιδί συνεσταλμένο και λογικό, μέχρι πέρυσι, και φέτος έχει μεταμορφωθεί σε τύραννο. Μάς ελέγχει, δε μας αφήνει μόνους με τον μπαμπά του, τον ζηλεύει, εύχεται να χωρίσουμε μας αντιμιλάει και άκρη δε βγαίνει. Πείτε μου, είναι όλη αυτή η προσκόλληση φυσιολογική; Όσο είναι με τους φίλους του, είναι όλα μέλι γάλα και μόλις βρεθεί μόνος του ή μαζί μας γίνεται άλλος άνθρωπος. Τι να κάνω και πως να το χειριστώ;
Να τονίσω ότι το γνωρίζω ότι το παιδί μας είναι στην εφηβεία και θα έχει δύσκολη συμπεριφορά από δω και στο εξής. Δεν καταλαβαίνω αν η προσκόλληση σε εμένα είναι φυσιολογική.
Απαντά η Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια Βασιλική Σταμάτη
Η μεγάλη ένταση των συναισθημάτων και η αδυναμία διαχείρισης της παρόρμησης είναι μία ιδιαίτερα έντονη κατάσταση στην εφηβεία για όλη την οικογένεια. Αυτό αποτελεί ένα φυσιολογικό στάδιο της συναισθηματικής ανάπτυξης ώσπου ο έφηβος να αρχίσει να διαμορφώνει σταδιακά τη δική του ταυτότητα ως ενήλικος, να μάθει να διαχειρίζεται καλύτερα τα συναισθήματά του και να τα αποδέχεται. Ο θυμός δεν είναι ένα συναίσθημα άγνωστο στα παιδιά, αλλά για πολλά από αυτά δεν είναι εύκολο να εκφραστεί, επομένως μπορεί το έφηβο παιδί να ένιωθε θυμό και στο παρελθόν και πλέον να μπορεί να τον εκφράζει πιο άμεσα. Συχνά, η έκφρασή του προς τα πρόσωπα των γονιών του είναι πολλές φορές μία προσπάθεια για να αλλάξουν οι σχέσεις του μαζί τους. Για αυτό τον λόγο, είναι σημαντικό οι γονείς να εστιάσουν στη σχέση τους ο καθένας ατομικά με τον έφηβο, αλλά και να υπάρχει καλή επικοινωνία ανάμεσά τους ώστε να υπάρξει ανατροφοδότηση από τον ένα στον άλλο για την στάση του απέναντι στο παιδί αλλά και για τη στάση του παιδιού αντίστοιχα σε αυτόν. Ο αποκλεισμός ενός εκ των δύο γονέων είναι επώδυνος και για τις δύο πλευρές παρά τη φαινομενική άρνηση του παιδιού, ενώ συχνά μπορεί να προκαλέσει απόσταση και ζητήματα στη σχέση του παιδιού μαζί του και στο μέλλον.
Όταν μία μεγάλη αλλαγή στη συμπεριφορά του παιδιού δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμη και φαίνεται να παγιώνεται με το πέρασμα του χρόνου, είναι σημαντικό να αναζητήσουμε βοήθεια είτε στο πλαίσιο συμβουλευτικής γονέων είτε σε ομάδες γονέων.
Η απάντηση στηρίζεται σε συγκεκριμένες πληροφορίες και με σεβασμό στο ότι κάθε οικογένεια είναι μοναδική και ιδιαίτερα περίπλοκη, και κάθε παιδί ιδιαίτερο, δε θα μπορούσε η παραπάνω τοποθέτηση ως απάντηση σε ένα σχόλιο να αποτελεί συμβουλευτική παρέμβαση παρά μόνο ενημέρωση.