Ερώτημα αναγνώστριας:
Καλημέρα σας ήθελα κι εγώ να μοιραστώ μαζί σας τις ανησυχίες μου που αφορούν τον 17,5 χρόνων γιο μου !!!! Είναι υποψήφιος πανελληνίων εξετάσεων φέτος! Θέλω να σας μιλήσω για τα ξεσπάσματά του και γενικά για τη συμπεριφορά του που δεν μπορώ να κατανοήσω. Δεν μοιάζει με κατάθλιψη που περιγράφεται στα άρθρα σας!!! Είναι ένα πολύ έξυπνο παιδί με ιδιαίτερο μυαλό όπως λένε οι καθηγητές του σε όλα τα μαθητικά του χρόνια, από την άλλη όμως δεν του αρέσει το διάβασμα, το σχολείο και νιώθει καταπιεσμένος!! Είναι ένα παιδί που δεν δέχεται το δεν γίνεται και γενικά ό,τι μπει στο μυαλό του πρέπει με κάθε τρόπο να γίνει!!! Ενώ είναι πολύ επικοινωνιακός στις παρέες (πάντα μεγαλύτερης ηλικίας), στο σπίτι δεν συζητάει. Στο σχολείο οι καθηγητές τον αγαπούν και τον συμπαθούν πολύ ως φίλο, αλλά μόλις μπει η λέξη μαθητής στη μέση γίνεται άλλο παιδί, δηλαδή μόλις καταλάβει πως έχει υποχρεώσεις στο σχολείο, διαβάσματος αλλά και κανόνων, εμφανίζεται το πρόβλημα!!! Δεν δέχεται πίεση και σε βάζει απέναντι εάν προσπαθήσεις να του την ασκήσεις!!!! Κάνει ιδιαίτερα στα μαθήματα και ενώ ξεκινάει καλά, μετά αρχίζει να κουράζεται και να μην είναι εντάξει, να μην πηγαίνει στα διαγωνίσματα που είναι προγραμματισμένα, δεν μπορούν δηλαδή οι καθηγητές να τον πείσουν πως πρέπει να πάει. Εάν πει δεν πάω, τέλος δεν πάει!!!! Δεν ρίχνει νερό στο κρασί του!!! Στο σχολείο είναι ζωηρός, δημιουργεί μικρό θέματα φασαρίας, όχι κάτι παραβατικό όμως!!
Άλλο ένα παράδειγμα θα σας αναφέρω και θα κλείσω για να μην σας κουράζω!! Χθες είχε υποσχεθεί πως θα διάβαζε, βγήκε για καφέ, άργησε, τον έπαιρνε επανειλημμένα τηλέφωνο ο πατέρας και αφού γύρισε, του είπε άντε παιδί μου πήγε 9 ποτέ θα διαβάσεις, δυσανασχέτησε. Είπε πως τα έκανε. Άρχισε ο πατέρας να του λέει ότι έχει και υποχρεώσεις εκτός το να απαιτεί και να τα θεωρεί δεδομένα και στο τέλος λέει θα διάβαζα αλλά τώρα με νεύριασες και δεν διαβάζω!!!!! Δεν το είπε ακριβώς έτσι αλλά αυτό εννοούσε και αυτό έκανε: πήγε για ύπνο!!!
Τι μας συμβουλεύετε και τι μπορεί να συμβαίνει; Γιατί δεν δέχεται καμία παρατήρηση και βάζει απέναντι όποιον του την κάνει;
Απαντά η Σταυρούλα Γεωργακοπούλου, Ψυχολόγος με Ειδίκευση στη Γνωσιακή- Συμπεριφορική θεραπεία και τον Εθισμό στο διαδίκτυο
Καλησπέρα σας,
Σας ευχαριστούμε για το μήνυμα σας. Καταλαβαίνω την ανησυχία σας, η επανάσταση και η αντίδραση είναι ένα γεγονός που χαρακτηρίζει τους εφήβους. Όσον αφορά την αντίδραση αυτή από ότι διαφαίνεται είναι αναγκαίο για το παιδί να νιώθει ότι το κατανοούν και το αποδέχονται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ανάπτυξη φιλίας με τους καθηγητές και τους μεγαλύτερους. Σίγουρα ο κάθε γονιός στην προσπάθεια του από τη μια να βάλει όρια και από την άλλη να δείξει το ενδιαφέρον του στο παιδί δυσκολεύεται. Ένας έφηβος μπορεί να αντιληφθεί τι “ενοχλεί” τους γονείς του ώστε αν δεν γίνει το δικό του να το κάνει. Κάπως έτσι βρίσκει τους δικούς του χειρισμούς και στο τέλος κάνει ό,τι θέλει. Η στάση του αυτή πιθανότητα δείχνει μια ανάγκη για περαιτέρω επικοινωνία με τους γονείς. Είναι αναγκαίο κάθε παιδί να νιώθει ότι έχει δίπλα του τον γονέα, ο οποίος δεν του δίνει σημασία μόνο όταν δεν κάνει κάτι σωστά. Παραδεχόμενοι στο παιδί μας ότι κανείς γονιός δεν είναι τέλειος και ότι έχουμε την καλύτερη διάθεση να το βοηθήσουμε σε ό,τι περνάει το ίδιο, θα του προσδώσει μεγάλη ανακούφιση. Αν θέλουμε το παιδί μας να είναι πραγματικά ευτυχισμένο χρειάζεται να αλλάξουμε την ερώτηση από το “γιατί δεν διαβάζεις;” στο “τι σε απασχολεί”. Ας σωπάσουμε για λίγο και ας δώσουμε χρόνο στο παιδί μας να ανοιχτεί και το σίγουρο είναι ότι θα το κάνει. Βοηθήστε το παιδί να εκφράσει τα προβλήματά του και έχετε υπομονή στο να σας ανοιχτεί. Τέλος για να μπορεί να υπακούσει χρειάζεται να βάζετε στο ίδιο σαφή όρια με συνέπειες τις οποίες θα μπορείτε να τηρήσετε. Όταν το παιδί ξέρει ότι οι συνέπειες θα εφαρμοστούν σίγουρα θα μπορεί πιο εύκολα να υπακούσει και να μην αντιδρά με εκδικητικό τρόπο.
Στη διάθεσή σας,
Με εκτίμηση,
Σταυρούλα Γεωργακοπούλου