Ερώτημα αναγνώστριας
Έχω μια κόρη 15 χρονών. Οι σχέσεις με τον μπαμπά της μέχρι πέρσι ήταν αρκετά καλές. Της είχε αδυναμία και την υπεραγαπούσε .Δεν της χαλούσε χατίρι. Από πέρσι όμως αυτά αλλάξαν. Η μικρή είναι κοινωνικό παιδί και αρίστη μαθήτρια. Όταν αρχίσαν να βγαίνουν βράδια οι φίλες της ήθελε και εκείνη να βγαίνει. Ο μπαμπάς της όμως δε συμφωνούσε. Θεωρεί ότι είναι μικρή για βραδινές εξόδους και αν συμβεί κάτι δεν θα μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό της. Κάποιες φορές βγαίνει με τον αδελφό της που είναι μεγαλύτερος και κάποιες άλλες βρίσκεται με τις φίλες της στα σπίτια πότε της μιας πότε της άλλης ή και στο δικό μας. Εκείνο που με ανησυχεί είναι ότι νιώθω πως απομακρύνεται από τον πατέρά της και διακρίνω μια εχθρότητα απέναντί του, επειδή δεν την αφήνει να βγαίνει. Με εμένα έχει πολύ καλή σχέση το παιδί. Μου μιλάει για όλα…μου έχει εμπιστοσύνη και μου δείχνει την αγάπη της. Προσπαθώ να είμαι διπλά της, να τη στηρίζω και να τη συμβουλεύω. Δεν θέλω να χαλάσω τη σχέση μου μαζί της. Όμως με στενοχωρεί η στάση της απέναντι στον πατερά της. Θα ήθελα να είναι πιο γλυκιά και πιο μαλακή μαζί του και όχι τόσο απότομη. Μπορείτε να μου πείτε αν η στάση που κρατάω είναι σωστή????
Η απάντηση της Ψυχολόγου Χριστιάνας Γερμανού
Αγαπητή αναγνώστρια,
Η αλήθεια είναι πως η εφηβεία είναι από μόνη της μία περίοδος με σκαμπανεβάσματα όσον αφορά τις στάσεις, τις συμπεριφορές και τα θέλω των παιδιών μας.
Οπότε θα έλεγα ότι οι διακυμάνσεις διάθεσης είναι σε κάποιο βαθμό αιτιολογημένες.
Αν για παράδειγμα η κόρη σας αισθάνεται ότι ενώ εκείνη είναι σε όλα όσα της ζητούνται επιμελής και συνεπής κι αντίστοιχα όταν εκείνη ζητάει κάτι βρίσκει τοίχο, τότε σαφώς και θα νιώσει κάποια ένταση προς το άτομο που βάζει τον τοίχο. Η εχθρότητα που περιγράφετε εσείς είναι μάλλον θυμός και παράπονο.
Είναι όμως μόνο αυτό; Κάποιες φορές δεν φαίνονται άμεσα όλα όσα απασχολούν ένα παιδί/έφηβο.
Θα μπορούσε δηλαδή από το να τεστάρει τα όριά σας και την ασφάλειά της, μέχρι το να υπάρχει κάτι ανέκφραστο προς τον πατέρα, που ξαφνικά αλλάζει στάση.
Αυτό που επίσης χρειάζεται να κρατήσετε στο μυαλό σας είναι ότι καλό είναι οι δύο γονείς να λειτουργούν σαν ένα. Η συμμαχία είναι μεταξύ των δύο γονέων προς τα παιδιά, κι αντίστοιχα των παιδιών προς τους γονείς. Μην προσπαθήσετε να της δείξετε ότι συμμαχείτε μαζί της γιατί με αυτόν τον τρόπο είναι σαν να “αδειάζετε” τον πατέρα της κι έτσι να εντείνεται ακόμα περισσότερο η ένταση που βιώνει προς το πρόσωπό του.
Καλό είναι να έχετε ξεκάθαρα όρια μητέρας-κόρης, και να ασχοληθείτε με την σχέση που έχετε εσείς μαζί της χωρίς να επεμβαίνετε στην σχέση που έχει με τον πατέρα της.
Δείτε το ως εξής: αν πάντα βρίσκει διέξοδο για τα συναισθήματα προς τον πατέρα της σε εσάς, τότε δεν θα φτάσει ποτέ να διεκδικήσει την σχέση της μαζί του.
Σε μια τέτοια περίπτωση, εσείς θα γίνετε αυτή που διευκολύνει μια μη λειτουργική κατάσταση κι η κόρη σας θα βρει πώς να βολεύεται σε αυτήν!
Κατά την γνώμη μου χρειάζεται να εστιάσετε εσείς στην δική σας σχέση και να την ωθήσετε – στην πράξη όχι στα λόγια – να στραφεί και να εκφραστεί εκεί που βιώνει την ένταση.
Πολλές φορές οι μαμάδες στην αγωνία μας να βοηθήσουμε το παιδί μας χρησιμοποιούμε τα λόγια, και βλέπουμε μόνο την άμεση λύση στα πράγματα. Κι έτσι πέφτουμε στην παγίδα να βλέπουμε το δέντρο κι όχι το δάσος. Μέσα σ’ αυτήν την παγίδα ξεχνάμε ότι η πράξη είναι το κύριο εργαλείο μας, κι ότι πολλές φορές χρειάζεται να κοιτάξουμε το δάσος κι ας μας ζορίζει λιγάκι!
Όπως καταλαβαίνετε, σας δίνω μία γενική ιδέα διαχείρισης γιατί δεν γνωρίζω περισσότερες πληροφορίες για την οικογένεια σας, και καθώς η οικογένεια είναι ένα σύστημα όπου κάθε μέλος του αλληλεπιδρά με το άλλο, δεν μπορώ να απαντήσω πιο συγκεκριμένα μόνο για την κόρη σας.
Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι μου περιγράφετε σχέσεις, οικογένεια, δυναμικές οπότε η καλύτερη σκέψη θα ήταν να απευθυνθείτε σε κάποιον ειδικό και διερευνήσετε το θέμα πιο αναλυτικά.
Στην διάθεση σας για οποιαδήποτε απορία,
Ευχαριστώ
Χριστιάνα Γερμανού