Να μην αφήσουμε τα παιδιά να χαθούν…

Γράφει στο efiveia.gr η Δημοσιογράφος Μαρία Σκαμπαρδώνη

Όποτε περνάω μπροστά από ένα Δημοτικό σχολείο και βλέπω τα μικρά παιδιά να φοράνε μάσκες, σφίγγεται η ψυχή μου. Όχι διότι αμφισβητώ την υγειονομική κρίση και την υπευθυνότητα που πρέπει να δείξουμε όλοι, μικροί και μεγάλοι, σε αυτή τη δύσκολη περίοδο.

Αλλά γιατί διαπιστώνω, πως τα μικρά παιδιά ως ένας άλλος Αριστείδης, εξοστρακίζονται από την παιδική τους αθωότητα, από τη χαρά τους, από την επαφή με τα υπόλοιπα παιδιά. Βιώνουν μία δαιμονοποίηση της διάθεσής τους για παιχνίδι με τους συμμαθητές τους, ένα φόβο στο να αγκαλιάσουν, να παίξουν, να αγαπήσουν. Στην πιο τρυφερή τους ηλικία, εκείνη στην οποία «χτίζεται» η κοινωνικοποίησή τους.

Η διαφορά των παιδιών του σήμερα με εμάς που αποστασιοποιούμαστε από κοινωνικές συναναστροφές για λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας, είναι το γεγονός πως εμείς γνωρίζουμε πως αυτό είναι ένα αναγκαίο κακό.

Τα παιδιά σήμερα μαθαίνουν πως αυτή η κοινωνική αποστροφή είναι φυσιολογική. Μαθαίνουν να βλέπουν τον Άλλον (εσκεμμένα βάζω με κεφαλαία το Α, διότι θυμάμαι τον Ζαν Πολ Σαρτρ που τοποθετούσε τον Άλλον, τον απέναντι άνθρωπο ως εχθρό), ως κίνδυνο, θεωρούν φυσιολογικό να τον φοβούνται.

Σύμφωνα με πολλούς επιστήμονες, υπάρχει ο φόβος πως ενδέχεται να μειωθεί και το προσδόκιμο της ζωής των παιδιών που σήμερα φοιτούν στο σχολείο, σε όποια βαθμίδα και αν βρίσκονται. Το γεγονός πως τα παιδιά «κόλλησαν» ακόμα περισσότερο μπροστά σε μία οθόνη για τηλεκπαίδευση, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πόση ώρα περνάνε για διαφορετικούς λόγους στο Internet, διαπιστώνουμε πως τα παιδιά βλέπουν περισσότερο μία οθόνη παρά το πρόσωπο ενός άλλου ανθρώπου.

Να μην αφήσουμε τα παιδιά να χαθούν. Εμείς μεγαλώσαμε με τους φίλους μας αγκαλιά, με τα παιδικά μας πάρτι, με τις αγνές μας παιδικές φιλίες οι οποίες ήταν και οι πιο καθαρές και για αυτό βλέπουμε πως αντέχουν περισσότερο στο χρόνο. Σήμερα, τα παιδιά φοβούνται, κρύβονται, μαθαίνουν να αποστρέφονται τον άλλον.

Και αυτό θα τους δημιουργήσει ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα στην ενήλικη ζωή τους, καθώς θα έχουν ενσωματώσει μέσα στο DNA τους, αυτό που έμαθαν ως παιδιά.

Να μην αφήσουμε το χαμόγελο να σβήσει από τα χείλη των παιδιών. Έχουν ανάγκη την παιδικότητα, το όνειρο, τη δημιουργία εμπιστοσύνης περισσότερο από ποτέ.