Μην επιμένεις μαμά…

Γράφει στο efiveia.gr η Δημοσιογράφος Μαρία Σκαμπαρδώνη

Μαμά, ξέρω τι θέλεις πάλι να μου πεις.

Θα θέλεις να μου επαναλάβεις πως είμαι ακόμα νέα, πως έπρεπε να προσέχω περισσότερο και να μην αφεθώ στου έρωτα την τρέλα δίχως τίποτα να υπολογίσω.

Θα θέλεις να μου θυμίσεις ξανά πως είμαι τόσο νέα και πως θα μπορέσω να έχω άλλες ευκαιρίες. Τώρα το μόνο που πρέπει να με απασχολεί είναι οι σπουδές μου, η άνθιση της συνέχειας μου, το μέλλον μου.

Ναι, αλλά τώρα, πριν να γίνω γυναίκα, βλέπω την κοιλιά μου να μεγαλώνει. Είμαι παιδί και μία στιγμή με άλλαξε, μεταμορφώνοντάς με σε γυναίκα. Στο άγουρο σώμα μου, φώλιασε η ξαφνική ωριμότητα.

Θέλω να έχω το δικαίωμα της επιλογής. Αλλά αν επιλέξω να αναλάβω αυτή την ευθύνη, θα είσαι δίπλα μου, μαμά;

Δεν το ήθελα, ειλικρινά, δεν το ήθελα. Δεν το επεδίωξα. Αφέθηκα στο εφηβικό μου όνειρο και με όλη αυτή την αυθορμησία της νεότητας, βρέθηκα αντιμέτωπη με τη σημερινή εξέλιξη.

Δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη, περνάω από πολλά και διαφορετικά στάδια. Πολλά τα «θέλω» και τα «δε θέλω», πολλά τα «αν», πολλές οι φοβίες που ξεπηδάνε από το μικρό μου μυαλό που ετοιμάζεται να ωριμάσει γρήγορα και κάτω από τις πιο απαιτητικές συνθήκες.

Προσωπικά, συμφωνώ με το δικαίωμα στην επιλογή. Αν όμως θέλω να αναλάβω τελικά αυτή την ευθύνη, μαμά, μείνε στο πλευρό μου. Χρειάζομαι την εμπειρία σου, εγώ είμαι παιδί ακόμα. Ακόμα δυσκολεύομαι να ξυπνήσω το πρωί και έχω ανάγκη να με ξυπνάς, πώς θα μείνω μόνη μου ξαφνικά;

Ακόμα θέλω να βρίσκω το πρωινό μου στο τραπέζι και τώρα πρέπει να μάθω να προετοιμάζω και φαγητό για άλλο πρόσωπο. Και τώρα, πρέπει να ετοιμάζω κρέμες, γάλα, να αντέχω και να υπομένω.

Μαμά, αν αποφασίσω να επωμιστώ τη συνέπεια μίας βιαστικής μου κίνησης, θα ήθελα να βρίσκεσαι δίπλα μου. Μην επιμένεις μαμά, να πάρω την οποιαδήποτε απόφαση, αν δεν τη θέλω και εγώ πραγματικά.

Μαμά, όποια απόφαση και να πάρω, μείνε δίπλα μου. Σε έχω ανάγκη…