- “Ο γιος μου ασχολείται υπερβολικά με τη θρησκεία” - 16 Οκτωβρίου 2024
- “Με αγχώνει πολύ η πιθανότητα να συνάψει ερωτική επαφή ο γιος μου με κορίτσι” - 15 Ιουλίου 2024
- “H κόρη μου με ανησυχεί επειδή γράφει στις φίλες της πολλά ψέματα σαν να θέλει να την λυπούνται” - 18 Ιουνίου 2024
Ερώτημα αναγνώστριας
Γνώρισα το σύντροφό μου την περίοδο που ανακοίνωνε ότι θέλει διαζύγιο. Και λέω ανακοίνωνε, γιατί το ήθελε χρόνια πριν αλλά όπως πολλοί, φοβόταν μη χάσει το παιδί. Είχαμε 16 χρόνια διαφορά, εγώ 28 εκείνος 44. Η σχέση του με τη σύζυγο έληξε πολύ άσχημα. Επί 1.5 χρόνο έμενε σ’ εκείνο το σπίτι προσπαθώντας να πάρει συναινετικά όσο περισσότερες μέρες με το παιδί του. Όταν χώρισε ήμασταν ήδη 1.5 χρόνο μαζί με περιορισμούς, με το ρολόι, με το στανιό για να μη το αντιληφθεί η εν δυνάμει πρώην σύζυγος και του δημιουργήσει μεγαλύτερα προβλήματα. Τον στήριξα με συναισθηματικό, πρακτικό και οικονομικό τρόπο καθ’ όλη τη διάρκεια κι εκείνος μου έλεγε ότι περιμένει πώς και πώς να λήξει το διαζύγιο για να ζήσουμε ελεύθεροι και να φτιάξουμε τη ζωή μας.
Μείναμε αμέσως μαζί με δική μου πρωτοβουλία αρχικά γιατί ήθελα επιτέλους να τον ευχαριστηθώ αλλά και να τον βοηθήσω οικονομικά. Το πλάνο μας ήταν να κάνουμε οικογένεια σε ένα εύλογο διάστημα, μέχρι να συνηθίσει το παιδί την αλλαγή του διαζυγίου. Το άγχος μου ήταν να κάνουμε οικογένεια σε ένα εύλογο διάστημα λόγω της διαφοράς ηλικίας μας. 8 μήνες αργότερα γνώρισα τον γιο του ο οποίος έδειξε μεγάλη συμπάθεια και θετική στάση απέναντί μου. Το προηγούμενο διάστημα, όταν ερχόταν το παιδί σπίτι μας, εγώ έφευγα. Η σχέση μας με το παιδί για κάποιους μήνες ήταν αρκετά στενή, παίζαμε, μιλάγαμε, γελάγαμε μέχρι που το έμαθε η μητέρα.
Ξαφνικά ο μικρός ετών 12 τότε, απαίτησε να μην ξαναβρεθούμε σε κοινό χώρο σε σημείο να κάνει σκηνές. Στην αρχή ο σύντροφός μου αντέδρασε με αποτέλεσμα να βλέπει τον γιο του μόνο στα πεταχτά έξω απ’ το σχολείο. Ήταν σε άθλια ψυχολογική κατάσταση, όπου στεκόμασταν η μόνη του συζήτηση και έννοια ήταν το παιδί. Ένιωθα ανεπαρκής. Ότι ενώ ήθελε να ζήσουμε μαζί για να ναι ευτυχισμένος, τελικά δεν του έφτανα για να ναι ευτυχισμένος. Ευτυχισμένος θα ήταν αν μας είχε και τους 2.
Στην πορεία ξαναμπήκαμε στο σύστημα “παίρνω τον σάκο μου και φεύγω όταν έρχεται το παιδί”. Εκεί έπαθα εγώ νευρικό κλονισμό γιατί αντιλαμβανόμουν ότι το θέλω μου να κάνω οικογένεια μαζί του και να ζήσουμε φυσιολογικά ξεμακραίνει. 3 χρόνια μετά η κατάσταση συνεχίζεται και χειροτερεύει. Ο πατέρας δε βάζει το παραμικρό όριο με αποτέλεσμα η σχέση μας να κρέμεται από τις διαθέσεις και τα προγράμματα της πρώην και του γιου του. Ο μικρός μιλάει άσχημα, έχει τα πάντα έτοιμα στα χέρια, κάνει ταξίδια βόλτες σπα με τον πατέρα του (εγώ με το ζόρι) αποφασίζει πότε και για πόσο θα κάθεται σπίτι (από το οποίο αποχώρησα και πηγαινοέρχομαι μόνο), Σκ ελεύθερο δεν έχουμε γιατί ο γιος αποφάσισε το πρόγραμμα και το πρόγραμμα λέει ΠΣΚ ή ΠΣ στο μπαμπά. Και βέβαια ξεκαθάρισε ότι μέχρι να γίνει 18 δε θέλει καμία γυναίκα δίπλα στον μπαμπά. Θα δεχόταν λέει μόνο εμένα αλλά μετά τα 18. Αυτό λοιπόν μου τέθηκε σαν όρος κι εμένα.
Να περιμένω άλλα 3 χρόνια (πέρα από τα ήδη 4.5 με 5 που είμαι σ αυτήν τη θέση). Αρχική δικαιολογία περιμέναμε το παιδί να ξεπεταχτεί, μετά να πάει α λυκείου. Μετά να τελειώσει το σχολείο. Έτσι λοιπόν η σχέση μου διαλύθηκε. Έβγαλα σταδιακά έναν πολύ άσχημο εαυτό γεμάτο χολή, προσβολές και ψύχρα γιατί το να βγάζω τον πόνο μου μ’ έκανε ευάλωτη και δεν άλλαζε και κάτι Του έλεγα μονίμως ότι έχει μετατρέψει τον γιο σε σύντροφο και τη σύντροφο σε γιο. Ότι είναι σαν να ζει τη ζωή του με τον γιο ενώ μ’ εμένα αρκούσε ο καναπές. Ότι για τον γιο σκιζόταν ενώ μ’ εμένα η βόλεψή του μπορούσε να κυριαρχήσει. Ταυτόχρονα εκείνος μου έκανε επιθέσεις έρωτα λατρείας και αγάπης αλλά εμένα συνεχώς κάτι μου έλειπε. Εκείνος. Και μέσα στους καβγάδες, τον εγωισμό και την αθλιότητα χωρίσαμε. Έχω πονέσει πάρα πολύ. Έχω κατηγορηθεί ότι φταίω που τον πίεσα να μείνουμε μαζί και να γνωρίσω το παιδί, ότι φταίω που άλλαξα κι έγινα πικρόχολη και κακιά γι’ αυτό εστίασε στον γιο του και ότι ήξερα εξ αρχής ότι πάνω απ’ όλα το παιδί. Ότι ποτέ δε μου έταξε κάτι. Ψάχνω κάποιον να μου πει το αντίθετο γιατί έχει σχεδόν καταφέρει να με πείσει.
Απαντά η Δρ. Αναπτυξιακής Ψυχολογίας-Ψυχοθεραπεύτρια Ευφροσύνη Αλεβίζου
Είναι αλήθεια ότι όταν οι συναισθηματικές μας ανάγκες δεν ικανοποιούνται, δεν είναι δύσκολο να βγει στην επιφάνεια ο «κακός» μας εαυτός. Το ότι αναγνωρίζετε στοιχεία «κακίας» στη συμπεριφορά σας για μένα είναι ενδεικτικό μιας αδιέξοδης κατάστασης. Όταν βλέπουμε ότι καμία λύση δε θα μπορούσε να λειτουργήσει ώστε να απεγκλωβιστούμε από το αδιέξοδο, τότε εκφραζόμαστε επιθετικά ανακυκλώνοντας εχθρότητα που καταστρέφει τις σχέσεις και τις επιφορτίζει με έντονα και άσχημα συναισθήματα. Η κατάσταση ήταν αδιέξοδη από την αρχή κατά τη γνώμη μου.
Συχνά όταν το συναίσθημα υπερισχύει, δεν επιστρατεύεται η εκλογίκευση. Γι’ αυτό και θα σας ζητήσω να σκεφτείτε, τι θα λέγατε σε μία πολύ καλή σας φίλη αν σας έλεγε ότι ερωτεύτηκε κάποιον με τα χαρακτηριστικά του συντρόφου σας. Επενδύσατε συναισθηματικά σε ένα άτομο που λόγω των δεσμεύσεών του δεν ήταν διαθέσιμο. Αυτό για μένα είναι σαφές μέσα από την αφήγησή σας, εσείς όμως δεν μπορέσατε να το δείτε λόγω των συναισθημάτων σας που σας οδήγησαν στο να ζείτε τις καταστάσεις όχι μέσα στο παρόν αλλά μέσα από την εξιδανικευμένη προσδοκία σας για το μέλλον.
Ο σύντροφός σας έχει κάνει συγκεκριμένες επιλογές ζωής που προϋποθέτουν και συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Έχει διαμορφώσει τη ζωή του με τέτοιους τρόπους που τον τοποθετούν σε ρόλους ζωής όπου εσείς δεν μπορείτε να συμμετάσχετε.
Το να του ζητάτε να επιλέξει μεταξύ της σχέσης σας και της σχέσης του με το παιδί του, επιβεβαιώνει τον αδιέξοδο χαρακτήρα της μεταξύ σας σχέσης.
Βλέποντας τα πράγματα από μια οπτική που εστιάζει στον σύντροφό σας, φυσικά και ένας άνθρωπος δε χρειάζεται να ζει εγκλωβισμένος μέσα σε μία σχέση που δεν καλύπτει τις ανάγκες του επειδή υπάρχουν παιδιά. Ήταν δικό του καθήκον να δημιουργήσει νέες ισορροπίες προκειμένου να ανοιχτεί σε μία ισότιμη σχέση μαζί σας. Για τους δικούς του λόγους δεν μπόρεσε, με αποτέλεσμα να μην καλύπτονται οι ανάγκες κανενός με ουσιαστικό τρόπο και να λειτουργείτε – όλοι οι εμπλεκόμενοι – μέσω χειρισμών και συναισθηματικών εκβιασμών.
Βλέποντας τα πράγματα από μια οπτική που εστιάζει σε εσάς, οφείλω να σας θέσω το ερώτημα τι σημαίνει για εσάς σύντροφος και ποια έννοια δίνετε στην συντροφική σχέση. Τίνος σύντροφος είναι αυτός ο άνδρας στην πραγματικότητα; Με τον τρόπο που διαμορφώνονται οι δυναμικές όλα αυτά τα χρόνια, δεν είναι κατά την άποψή μου σύντροφος ούτε της μητέρας του παιδιού του, αλλά ούτε δικός σας. Το ένα κομμάτι αυτής της κατάστασης αφορά τον ίδιο και την πρώην σύζυγό του και το άλλο κομμάτι αφορά εσάς.
Όλα αυτά τα χρόνια έχετε αφήσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον σύντροφό σας και στις δικές του επιλογές ζωής. Τι θα κάνατε εσείς διαφορετικά στη ζωή σας αν πρωταγωνιστούσατε εσείς η ίδια;
Θα σας πρότεινα να απεμπλακείτε από την ανώφελη αναμέτρηση και σύγκριση με τη σχέση τη δική σας και τη σχέση του με το παιδί του. Αφήστε του το πεδίο ελεύθερο να διαμορφώσει ο ίδιος τις επιλογές του όπως πιστεύει καλύτερα.
Όσο για το δικό σας κομμάτι, μπείτε σε πρωταγωνιστικό ρόλο ζωής. Τι έχει για εσάς αξία; Τι θα θέλατε από τη ζωή σας; Έναν σύντροφο που να είναι δίπλα σας με ισότιμους όρους; Μια δική σας οικογένεια; Ποιες από αυτές τις διαστάσεις μπορούν να καλυφθούν μέσα από τη σχέση που έχετε; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι πιθανό να σας οδηγήσει σε διαφορετικές επιλογές ζωής. Σε επιλογές που να εστιάζουν στο προσωπικό σας συναισθηματικό συμφέρον και στη φροντίδα του εαυτού σας.
Η στάση του παιδιού του και ο τρόπος με τον οποίο η στάση αυτή αντιμετωπίζεται και από τους δύο γονείς μπορεί να αποτελέσει για εσάς τον κινητήριο μοχλό που θα σας οδηγήσει εκτός σχέσης. Έχετε περάσει ένα σημαντικό διάστημα της ενήλικης ζωής σας μέσα σε ζωές τρίτων. Προκειμένου να βάλετε τέλος σε αυτό το «ξόδεμα», θα χρειαστεί να διερευνήσετε με θάρρος αλλά και με αγάπη προς τον εαυτό σας τους λόγους για τους οποίους όλα αυτά τα χρόνια ζείτε σε κατάσταση αναμονής. Θα χρειαστεί να διερευνήσετε τους λόγους για τους οποίους επιλέξατε ένα μη διαθέσιμο πρόσωπο και διαμορφώσατε μια ανάλογη ζωή. Σε τι σας ωφελεί η αναμονή; Τοποθετώντας τη ζωή μας σε αναμονή, «προστατευόμαστε» από τα ρίσκα που εμπεριέχει ο συντροφικός ρόλος. Αυτή η «προστασία» όμως εμπεριέχει ένα τεράστιο συναισθηματικό κόστος όπως διαπιστώνετε και εσείς μέσα από την εμπειρία ζωής σας.
Ακούω και συμμερίζομαι την επιθυμία σας να συντροφευθείτε και να δημιουργήσετε δική σας οικογένεια. Η επιθυμία σας αυτή όμως έρχεται σε αντίφαση με τις επιλογές σας. Είναι σαν να θέλετε κάτι, αλλά μέσα από τις επιλογές ζωής σας να κάνετε κάτι εντελώς διαφορετικό από τις επιθυμίες σας. Γι’ αυτό και σας προτείνω να επενδύσετε στην επίγνωση του εσωτερικού σας κόσμου και των επιλογών σας. Μόνο μέσα από αυτήν την επένδυση θα μπορέσετε να εντοπίσετε και να ακολουθήσετε τις επιθυμίες σας. Να τοποθετήσετε δηλαδή στο επίκεντρο τον εαυτό σας και τις σημαντικές για εσάς παραμέτρους ζωής και να επιλέξετε ανάλογα.
Η αντίφαση μεταξύ των επιθυμιών σας και των επιλογών σας είναι πιθανό να υποκρύπτει αίσθημα ανεπάρκειας για τον εαυτό ή και την εσωτερίκευση διαστρεβλωμένων και δυσλειτουργικών σχημάτων για τη συντροφικότητα και τους συναισθηματικούς δεσμούς. Αξίζει τον κόπο πιστεύω να ανακαλύψετε το υπόβαθρο αυτής της αντίφασης, ώστε να μην επαναλάβετε αντίστοιχα δυσλειτουργικά πρότυπα ζωής στο μέλλον.
Συνοψίζοντας, έχετε μια ολόκληρη ζωή μπροστά σας για να τη ζήσετε όπως επιθυμείτε. Για να τη μοιραστείτε με τους όρους που εσείς θα θέσετε και με τρόπους που να καλύπτουν τις δικές σας συναισθηματικές ανάγκες στο παρόν. Μέσα από το παρόν θα διαμορφώσετε από κοινού το μέλλον με το πρόσωπο που θα επιλέξετε και που θα είναι πραγματικά διαθέσιμο για τον συντροφικό ρόλο απέναντί σας.