Γράφει στο efiveia.gr η Εκπαιδευτικός – Συγγραφέας Ευαγγελία Θεοδωρίδου
Πανελλαδικές εξετάσεις!!! Τι μου θύμισες τώρα!!! Τραγική εμπειρία!!!
Πάνε πάνω από δύο δεκαετίες από τότε που τις έδωσα για πρώτη φορά και η ανάμνησή τους ακόμα με στοιχειώνει. Και λέω πρώτη φορά, γιατί δεν έδωσα ούτε μία, ούτε δύο, αλλά τρεις φορές για να περάσω και εγώ αυτή την περίφημη Πόρτα του Πανεπιστημίου!!! Έχω βιώσει το αίσθημα της αποτυχίας αλλά και της επιτυχίας. Της απέραντης θλίψης αλλά και της απόλυτης χαράς. Έχω υπάρξει αποτυχούσα αλλά και επιτυχούσα.
Κι όμως…
Ποτέ δεν κατάλαβα και εξακολουθώ ακόμα μέχρι σήμερα να μην καταλαβαίνω, γιατί μια τόσο όμορφη περίοδος της ζωής μου, όπως ήταν η λήξη της σχολικής μου ζωής και η αρχή της φοιτητικής θα έπρεπε να ξεκινάει με τέτοιο εφιαλτικό τρόπο!!!
Από τότε που πήγαινα στο Δημοτικό άκουγα από όλους τη φράση:
«Πρέπει να διαβάσεις για να περάσεις στο Πανεπιστήμιο και να γίνεις κάτι!!!» και εγώ, μικρό παιδάκι, διάβαζα για να γίνω αυτό το κάτι. (Ανάθεμα αν στα έξι μου ήξερα τι σήμαινε αυτό! Όχι ότι τώρα ξέρω…)
Ποτέ κανείς όμως, δε μου εξήγησε πως δε χάθηκε και ο κόσμος αν δεν περάσω! Εκατομμύρια άνθρωποι γύρω μου έχουν βρει την ευτυχία και την επιτυχία, χωρίς να σπουδάσουν στο Πανεπιστήμιο. Γιατί όχι κι εγώ;
Όταν συνέχισα στο Γυμνάσιο οι φωνές γύρω μου δυνάμωσαν αλλά η φράση παρέμεινε η ίδια. Ή σχεδόν η ίδια:
«Πρέπει να διαβάσεις ακόμα πιο πολύ τώρα που μεγάλωσες, για να περάσεις στο Πανεπιστήμιο και να γίνεις κάτι!!!» και εγώ, έφηβη πια, διάβαζα ακόμα περισσότερο γιατί έβλεπα πως πλησίαζε εκείνη η ώρα, για την οποία όλοι μιλούσαν.
Ποτέ κανείς όμως, δε μου είπε ότι όσο μεγάλωνα και διαμορφώνονταν τα ταλέντα και οι κλίσεις μου τόσο μεγάλωνε και ο αριθμός των επιλογών που είχα πέρα από το Πανεπιστήμιο.
Καλά, όταν πήγα στο Λύκειο, εκεί έγινε το μεγάλο πάρτι!!! Ενώ η οικογένειά μου αριθμητικά παρέμενε η ίδια, τετραμελής, οι φωνές γύρω μου ξαφνικά πλήθυναν. Δεν είχα μόνο τους γονείς μου πάνω από το κεφάλι μου, αλλά είχα τους καθηγητές, τους συγγενείς, τη γειτονιά, κάτι ξεχασμένα δεύτερα ξαδέλφια του πατέρα μου, οι οποίοι αποφάσισαν από μόνοι τους ότι είχαν και εκείνοι λόγο στη ζωή μου και όλοι τους έλεγαν το ίδιο πράγμα:
«Τώρα είναι η ώρα να φορτσάρεις και να τα δώσεις όλα! Πρέπει να στρωθείς στο διάβασμα (λες και ήμουν τραπεζομάντηλο) και να συγκεντρωθείς στο στόχο σου. Πέρασε στο Πανεπιστήμιο και έπειτα μπορείς να κάνεις ό,τι θες! Η ζωή είναι μπροστά σου!»
Ποτέ κανείς όμως, δε μου απάντησε στην ερώτηση:
Και αν δεν περάσω; Η ζωή πού θα είναι; Πίσω; Ή θα τελείωνε προτού καν αρχίσει;
Μα άκουγα κάτι πράγματα!!!
Ήμουν δεκαοχτώ χρονών και από αυτά τα δεκαοχτώ χρόνια της ζωής μου, τα δώδεκα τα είχα περάσει προετοιμαζόμενη για κάτι που θα κρατούσε δεκαέξι ώρες! Δεκαέξι ώρες! Τόσο διαρκούσαν οι Πανελλαδικές. Και για αυτές τις δεκαέξι ώρες εγώ ετοιμαζόμουν δώδεκα ολόκληρα χρόνια! Το μέλλον μου εξαρτιόταν από το τι θα έγραφα αυτές τις δεκαέξι ώρες! Πόσο θλιβερό!
Και θα με ρωτήσετε τώρα εσείς:
«Άξιζε;»
Στα είκοσι μου, όταν και πέρασα στο Πανεπιστήμιο, από τη χαρά μου θα σας απαντούσα:
«Ναι, άξιζε».
Στα σαράντα τέσσερα μου και μετά από τόσα χρόνια στο χώρο της εκπαίδευσης και τόσες άλλες εξετάσεις που έχω δώσει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, θα απαντήσω ειλικρινά:
“Όχι! Δεν άξιζε“. Σε κανένα παιδί και σε κανέναν έφηβο δεν αξίζει αυτή η ψυχοφθόρα διαδικασία της προετοιμασίας των Πανελλαδικών εξετάσεων. Σε κανένα παιδί δεν αξίζει να καταρρέει από την πίεση και το άγχος για κάτι τόσο όμορφο, όπως είναι το τέλος της σχολικής ζωής και η αρχή της ενήλικης ζωής. Σε κανένα παιδί δεν αξίζει να νιώθει μαθητής δεύτερης κατηγορίας αν δεν περάσει στο Πανεπιστήμιο. Η ζωή δεν είναι μόνο το Πανεπιστήμιο! Πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουμε αυτό;
Σε κανένα παιδί δεν αξίζει, όταν παίρνει το στυλό στο χέρι και σκύβει πάνω από το τετράδιο με τα θέματα, να κουβαλάει στους ώμους του τις προσδοκίες των γονιών του, το ενδιαφέρον των συγγενών του, την περιέργεια των γειτόνων του, την ελπίδα των καθηγητών του να τους βγάλει ασπροπρόσωπους μετά από τόσες ώρες που του αφιέρωσαν στα ιδιαίτερα μαθήματα.
Το μόνο που θα έπρεπε να κουβαλάει ο μαθητής εκείνη τη στιγμή στους ώμους του, θα έπρεπε να είναι ένα ζευγάρι φτερά για να πετάξει στα όνειρά του, γιατί αυτό θα έπρεπε να είναι το σχολείο. Το εισιτήριο για ένα ταξίδι στη χώρα των ονείρων.
Και τελικό προορισμό; Όπου ο ίδιος ο μαθητής θέλει.
Το Πανεπιστήμιο είναι απλά ένας σταθμός. Σημαντικός αλλά όχι και ο μοναδικός. Υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι που τον περιμένουν, έξω από το Λύκειο, με τα φώτα αναμμένα να τον υποδεχτούν. Και αυτός θα πρέπει να επιλέξει. Οι επιλογές που θα έχει μπροστά του θα είναι πολλές. Καλές, κακές, σωστές, λάθος, δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι να είναι οι δικές του επιλογές.
Καλό ταξίδι σε όλους τους μαθητές, όπου και αν τους βρει η επόμενη μέρα των Πανελλαδικών!!!