Διαζύγιο. Πόσο πληγώνει τα παιδιά;

Γράφει στο efiveia.gr η Δημοσιογράφος Μαρία Σκαμπαρδώνη

Πολλές φορές, για πολλούς και διάφορους λόγους, ένα ζευγάρι διαπιστώνει πως δεν μπορεί άλλο να συνυπάρξει. Οι αιτίες πολλές και διάφορες: τα οικονομικά που αλλάζουν, οι διαπροσωπικές εντάσεις, η ύπαρξη τρίτου προσώπου, τα παιδιά που διαταράσσουν τις σχέσεις του ζευγαριού, η απιστία, ο ρωγμές που δημιουργούν στη σχέση τα προβλήματα της καθημερινότητας.

Όταν υπάρχουν παιδιά, το διαζύγιο είναι ακόμα μία πιο δύσκολη υπόθεση. Και αυτό, διότι τα ίδια τα παιδιά εισάγονται σε μία καινούργια πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα, στην οποία αποδέχονται να αγαπούν χωριστά τους γονείς τους και μαθαίνουν να μην τους αντιμετωπίζουν ως ζευγάρι, αλλά ως δύο ανθρώπους οι οποίοι επέλεξαν (για διάφορους λόγους), δρόμους χωριστούς.

Διαρκώς ακούμε από ειδικούς, ακόμα και από ιερείς, να αναφέρονται στην τραυματική εμπειρία του διαζυγίου στην ψυχολογία των παιδιών, του πόσο επίπονο και στρεσογόνο μπορεί να αποβεί το ίδιο για ένα παιδί. Και είναι λογικό, καθώς ένα παιδί βλέπει πως «μοιράζεται» στα δύο και πως οι γονείς του μπορεί να σταματήσουν να μένουν ακόμα και κάτω από την ίδια στέγη, με το ίδιο πολλές φορές να αναγκάζεται να επιλέξει ανάμεσα στους δύο.

Αδιαμφισβήτητα, το παιδί οπωσδήποτε πληγώνεται με τον χωρισμό των γονιών. Όμως, μήπως δεν είναι το μόνο που μπορεί να πληγώσει τα παιδιά, αλλά πρέπει να υπάρξει όταν δεν υπάρχει κανένα άλλο διέξοδο;

Δε συμφωνώ απόλυτα με την πεποίθηση πως ένα παιδί πληγώνεται αποκλειστικά από τον χωρισμό των γονιών του. Σίγουρα δεν είναι ό,τι πιο ευχάριστο, αλλά είναι καλύτερο να χωρίζουν οι γονείς από το να παραμένουν σε εχθρική διάθεση μέσα σε ένα σπίτι, από το να καταλήξουν να μισούν ο ένας τον άλλον. Και ίσως είναι και χειρότερο μαζί να μείνουν αν είναι να μαλώνουν και να δώσουν στο παιδί τους μία λανθασμένη εικόνα του γάμου, της οικογένειας, της συντροφικότητας. Αρκεί να συνεχίζουν να αγαπούν τα παιδιά και να παραμένουν γονείς χωρίς εγωισμό και χρησιμοποίηση του παιδιού ως μέσο εκδίκησης.

Το διαζύγιο είναι μία επίπονη διαδικασία, η οποία μπορεί να είναι μία οδυνηρή λύση σε προβλήματα τα οποία είναι αδύνατον να ξεπεραστούν. Είναι, δηλαδή, μία ύστατη λύση, σε αντίθεση με τα σημερινά ζευγάρια που διαλύονται με την παραμικρή αφορμή.

Το να παραμείνουν γονείς τα ζευγάρια που χωρίζουν και να μη θεωρήσουν πως το παιδί είναι όργανο εκδίκησης του ενός προς τον άλλον, αλλά μία ανθρώπινη ύπαρξη που έχει ανάγκη τη γονεϊκή φροντίδα και την ύπαρξη και των δύο στη ζωή του, είναι απαραίτητο.

Δεν είναι μόνο το διαζύγιο αυτό που πληγώνει τα παιδιά, αλλά και οι γονείς οι οποίοι μένουν μαζί ενώ μία σχέση έχει τελειώσουν και εκφράζουν μπροστά στο παιδί όλη τη νευρικότητα και την ένταση που βιώνουν.