Γράφει στο efiveia.gr η Ψυχολόγος – Παιδοψυχολόγος Αθανασία Κουτσούκου
Πόσες είναι άραγε οι φορές που ο έφηβος πια γιος ή κόρη, απορρίπτει την παρέα των γονιών του, για να κερδίσει λίγο παραπάνω χρόνο με την παρέα του, με την οποία μπορεί και να έχει περάσει κι όλη του την ημέρα…
Είναι αλήθεια πως ο μεγαλύτερος «ανταγωνιστής» του γονιού στην εφηβεία, είναι οι φίλοι του παιδιού του… Οι φίλοι είναι αυτοί που οι έφηβοι εμπιστεύονται, ακολουθούν πιστά και αφιερώνουν σε αυτούς πολύ (αν όχι όλο) τον ελεύθερο χρόνο τους. Αυτό όμως που ανησυχεί πολύ τους γονείς, δεν είναι τόσο ο χρόνος, όσο ότι θεωρούν τους φίλους των παιδιών τους «κακή επιρροή».
Κι αν όντως είναι έτσι;
Οι έφηβοι τείνουν να μιμούνται ο ένας τον άλλον. Έτσι βλέπουμε το παιδί μας ξαφνικά να υιοθετεί εκφράσεις των φίλων του, να ντύνεται και να κινείται όπως εκείνοι. Βλέπουμε την τάση για μίμηση μεταξύ τους. Οι φίλοι επιδρούν ακόμη και στην προσωπικότητα ο ένας του άλλου, όταν συνδέονται θετικά μεταξύ τους. Όταν ο ένας μιλάει για τον άλλον χρησιμοποιούν λόγια εκτίμησης και δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για αμφισβήτηση. Κάπου εκεί είναι που ο γονέας αισθάνεται εγκλωβισμένος και ανυπεράσπιστος μπροστά στην «παντοδυναμία» του φίλου!!!
Είναι αρκετές οι φορές που νιώθουμε πως το δικό μας το παιδί είναι θύμα των φίλων του και το εκμεταλλεύονται. Η αλήθεια είναι βέβαια πως κάτι τέτοιο συμβαίνει στις ανθρώπινες σχέσεις. Εδώ βρίσκεται η δυσκολία του γονέα να καταλάβει πως έχει φτάσει πια η στιγμή που το παιδί του πρέπει να ζυμωθεί μέσα στις σχέσεις. Κι ακόμη κι αν το εκμεταλλευτούν ή το πληγώσουν, είναι κάτι από το οποίο μπορεί μόνο να διδαχθεί!!!
Πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη! Το παιδί μας βγαίνει εκεί έξω, αποζητά το δέσιμο και την αποδοχή και φοβάται μήπως απορριφθεί. Είναι τόση μεγάλη η αγωνία του μήπως και δεν ανήκει σε μια φιλική σχέση και μετέπειτα σε παρέα, που μπορεί να μην έχει τα σωστά κριτήρια στην επιλογή του. Το μόνο που μπορεί να κάνει ο γονέας για να δουλέψει στο θέμα της αυτοπεποίθησης και της καλής εικόνας του εαυτού του. Ο έφηβος πρέπει να πιστεύει στον εαυτό του και στην αξία του. Κάτι τέτοιο όμως χτίζεται μέσα στην οικογένεια και από πολύ νωρίς. Όταν εκείνοι με εμπιστεύονται από τα πιο απλά στα πιο σύνθετα πράγματα, τότε σημαίνει ότι αξίζω και πως μπορώ. Έτσι πρέπει να σκέφτεται και να νιώθει ο έφηβος.
Ακόμη λοιπόν κι αν βλέπω μια πολύ καταστροφική ή και επικίνδυνη φιλική σχέση του παιδιού μου, αυτό που πρέπει να δουλέψω είναι την σχέση μου με το παιδί μου.
Είναι λάθος να αρχίσω να λέω όλα τα αρνητικά αυτής της παρέας, είναι σα να του λέω πως είναι χαζός που δεν το έχει δει, κι εγώ ως πιο έξυπνος και έμπειρος το βλέπω καλύτερα…
Είναι λάθος να του πω να μην τους κάνει παρέα, γιατί τότε του λέω εγώ τι να κάνει, κι έτσι του δείχνω πως δεν τον εμπιστεύομαι κι εγώ παίρνω αποφάσεις για εκείνον…
Εκείνο που θα έπρεπε να κάνω, είναι σαφώς να του δείξω τον προβληματισμό μου γι αυτή τη φιλική του σχέση κι ύστερα να του δείξω πόσο εμπιστοσύνη του έχω, επισημαίνοντας πως ξέρω πως εκείνος θα κάνει το σωστό και θα μπορέσει να προστατεύσει τον εαυτό του οποιαδήποτε στιγμή. Αυτό που είναι πολύ σημαντικό κλείνοντας… είναι να του αφήσω την πόρτα ανοιχτή, λέγοντάς του πως ό,τι κι αν γίνει θα είμαι εκεί για να το μοιραστεί και με πολύ αγάπη θα περιμένω να το ακούσω.
Είναι μοναδικής σημασίας για τον έφηβο να νιώθει πως είμαι πάντα εκεί και στα καλά και στα άσχημα, και στα «σωστά» αλλά και στα «λάθη»!!!